Als je lang genoeg blijft liggen in het zand denken zeedieren dat je een van hen bent

Julie Cafmeyer is columnist.

Ondertussen bent u bij de dokter aanbeland. Ze vraagt wat uw klachten zijn en u zegt dat u een oorprop hebt, keelpijn en een druk op uw borst. Ze heeft maar een kwartier, dat is te weinig tijd om drie problemen op te lossen. Aan welke klacht geeft u zelf prioriteit?

U vliegt uit en zegt dat u zich te moe voelt om na te denken. U verlangt naar zorg, naar aandacht, naar tijd. Huilend zegt u dat u zich niet in staat voelt om een beslissing te maken. Twee seconden later slaat uw verdriet om in woede. U schreeuwt dat u een totaalbehandeling eist. U wordt doorverwezen naar een andere dokter wegens uw labiliteit en gebrek aan communicatieskills.

De andere dokter kijkt in uw keel, spuit uw oren uit en doet een hartonderzoek. Uit een printer komt een grafiek. Er is niets mis met uw hart. U bent trots op uw regelmatige hartslag.

Deze dokter heeft meer tijd dus u praat over een onverklaarbare uitputting die zich in uw lijf heeft genesteld. Het is een maatschappelijk fenomeen. U vertelt dat u een fotoreportage zag van een eiland waar overspannen mensen crashen. Mensen die naakt op het zand liggen en naar de hemel staren. Er kruipen krabben over hun lijven. Zeewier plakt in haren, een zeester op een buik.

U voelt weer een druk op uw borst. Ondanks het feit dat u overduidelijk hypochonder bent, mag u naar het ziekenhuis voor een longscan.

De radioloog is aantrekkelijk. Naakt voor de camera verlangt u naar zijn armen, zijn bovenlijf. U vreest dat de radioloog weet dat wie vrouwen aanraakt op de werkvloer alles kwijtspeelt. U draagt een mondmasker, u hebt alleen uw ogen om duidelijk te maken dat hij u mag omarmen.

De radioloog geeft u een code die u aan uw arts moet geven om de resultaten te bekijken. De dokter zegt dat uw longen er perfect uitzien. U klopt aan bij de andere dokter met wie u ruzie had. U zegt dat u het wil bijleggen. U kan niet tegen ruzie, ook al is het met wildvreemden.

De dokter geeft aan dat zij ook opgelucht is dat het conflict is opgelost. Ze bekent dat ze net zoals u uitgeput is en daarnet tijdens haar kwartiertje pauze bij de croquemonsieurmachine in huilen uitbarstte. U wilt haar omhelzen. Wat houdt u eigenlijk tegen? U raakt haar bovenarm aan.

U vertelt haar over het geheimzinnige eiland. De schoonheid van lichamen die hebben besloten om te blijven liggen. Naar het schijnt zijn er vrijwilligers die lappen dekens over hen heen leggen. Op de dekens staan koraalriffen getekend. Koraalriffen die in het echt allang verdwenen zijn.

De dokter kent de fotoreportage. Ze vertelt dat als je lang genoeg blijft liggen in het zand, zeedieren denken dat je een van hen bent. Als je lang genoeg wacht, ziet een octopus of een kwal je als een soortgenoot. Is dat geen rustgevende gedachte?