Als iemand me nu onverwacht een hand geeft, is dat plots intiemer dan ik in tijden geweest ben met mijn liefste vrienden

Sien Volders is schrijver.

Als troost voor de droefheid inherent aan het afscheid van de zomer mogen we dit weekend dan eindelijk weer aan een toog gaan hangen. Net als aan het begin van de zomer liggen de verwachtingen behoorlijk hoog, en de hoop deze keer niet teleurgesteld te worden is bijna tastbaar.

In de vroege lente werd eerst op fluistertoon, later met bazuinen rondgeschald dat dit weleens de zomer van de terugkeer naar het gewone wilde leven zou kunnen worden. Met de vaccinatietrein die ons land binnendenderde in een vaart die de harten sneller deed slaan, lagen de verwachtingen immers torenhoog.

Specialisten, columnisten, sociologen en virologen bereidden ons voor op de ultieme hot girl summer, de terugkeer naar het rijk der vrijheid, de whoring twenties die een jaarenhalf stilstand goed zouden moeten maken. Helaas werd het eerder nat dan heet, de zomerjurkjes bleven in de kast, QR-codes bleken een domper op de spontaniteit en door dat langdurig afstand bewaren lijken we het op een normale manier in elkaars buurt komen wat verleerd.

Het is wonderlijk hoe dierlijk die anderhalvemetermaatschappij een mens maakt. In mijn huishouden hebben we elkaar de afgelopen tijd platgeknuffeld uit compensatie voor al wat daarbuiten niet meer kon, maar god oh god, het is me wat, die afstand en het gebrek aan aanraking.

Toen er ter voorbereiding van de MRI die ik moest ondergaan in de lente plots een rijzige verpleger in het minuscule kleedhokje verscheen om te controleren of ik behalve mijn bh nog andere ijzerhoudende waren droeg, bloosde ik als een schoolmeisje. Toen hij nadien ook nog eens zorgzaam mijn pols met een grote pleister beplakte na het inbrengen van de contrastvloeistof zat ik bijna tegen het plafond. Boy oh boy, dacht ik, als we binnenkort weer in een volgepakte kroeg langs elkaar heen moeten schuiven op weg naar bier dan wel toilet, gaat de boel voorzeker ontploffen.

Om maar te duiden wat ontbering van heel gewone, louter toevallige, niet eens beladen aanrakingen doet met een mens. Je verleert het. Als iemand me nu onverwacht een hand geeft, is dat plots intiemer dan ik door omstandigheden in tijden geweest ben met sommige van mijn liefste vrienden.

Gisteren zag ik mijn jongste op haar hartsvriendin afvliegen. Als jonge puppy’s draaiden ze om elkaar heen, en deden ze wat ze in zo’n geval altijd doen. Zodra je ze even uit het oog verliest, wisselen ze van kleren. Gierend van het lachen uitkleden tot op hun onderbroek om zich dan van top tot teen in de ander te verkleden. Het lijkt wat op de overtreffende trap van omhelzen: elkaar zo graag zien dat je in de ander wil kruipen, en als dat niet lukt verander je maar even in elkaar.

Zo ver plan ik dit weekend niet te gaan in de kroeg, maar ik kijk wel lustig hun nog niet afgeleerde vrijmoedigheid af.