Als er iets echt geglobaliseerd is, dan is het wel de populaire cultuur

Mark Coenen is columnist.

Dat die nieuwe Top Gun-film alle box office-records gaat breken: het is een voorspelling die men met enige aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan verkondigen na een openingsweekend van heb ik jou daar.

Na analyse blijkt wel dat het merendeel van het publiek ouder dan 35 is. Zij die jonger zijn vinden die Tom Cruise waarschijnlijk en terecht een oude zak en waren ook nog niet geboren toen de eerste film uitkwam in 1986.

Maverick wordt door de critici overladen met lof: de met paardenvet ingesmeerde torso’s, de epische en sexy gevechtsscènes met alle geluidsmuren doorbrekende jets, de onweerstaanbare en op zijn zestigste nog verdacht jongensachtige Colgate-grijns van Cruise: ze blijken een garantie voor wereldwijd succes.

In tegenstelling tot de eerste Top Gun is de tegenstand deze keer geanonimiseerd: een vijand die geen naam heeft bedreigt de wereldvrede en daarom moet Tom, zoals een voetbalploeg die aan de rust 0-3 achter staat, vol aan de bak.

En met goed gevolg, want de kijker laat geheel vergenoegd en opgeladen de zaal, tevreden boerend ten gevolge van een container popcorn en een beek Cola Light die onlosmakelijk verbonden zijn met een filmervaring tegenwoordig. Wij moesten in onze tijd nog zelf de boterhammen smeren, nu wordt men door een suikerfuik naar de zaal geleid en niemand ontsnapt.

Aangezien ongeveer de laatste film die ik in een zaal heb gezien Apocalypse Now van Coppola is, verklaar ik mijzelf geheel onbetrouwbaar om een en ander filmtechnisch en -historisch te duiden, maar zo’n sequel, zelfs als er meer dan dertig jaar tussen zit, is de favoriete manier van Hollywood om haast risicovrij in dure pellicule te investeren. Wij zien, horen en lezen immers graag herhalingen van iets wat we eigenlijk al kennen. We lezen graag spin-offs van bestsellers, we kopen allemaal dezelfde plaatjes.

Nog altijd kan je de echte headliners van festivals op één hand van een blinde timmerman tellen. Metallica, Red Hot Chili Peppers, Rammstein en Foo Fighters toen die nog een drummer hadden: het zijn de welstellende eenpercenters die 99 percent van de festivalbezoekers al meermaals gezien hebben maar die nodig blijven om een feestelijke krul aan een festival te breien. Al staan er nog 99 andere bands op de affiche.

Als er iets echt geglobaliseerd is, dan is het wel de populaire cultuur: J.K. Rowling, Harry Styles en Tom Cruise maken van de wereld één groot dorp dat wel niet bestaat maar waarin we graag met zijn allen even samen zijn.

Het is een begin.