Als Bart Schols kan stoppen met vlees eten: dan iedereen

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Tegelijk met het schoolseizoen is het televisieseizoen weer gestart: overal te lande staan harde schijven programma’s op te nemen die nooit iemand zal bekijken omdat ze tegelijk worden ­uitgezonden en je geen tijd hebt om ze allemaal in uitgesteld relais te ­bekijken, want volgende week is er weer een nieuwe aflevering.

Als je dan toch nog een nieuws­programma gemist hebt, is er altijd de samenvatting op de site, waardoor ik op het uitstekende interview van Bart Schols met Jonathan Safran Foer stootte, deze week uitgezonden in De afspraak.

Niet alleen het vlekkeloze Engels van de interviewer viel op, maar ook de kwaliteit van het gesprek, dat voor mij nog veel langer had mogen duren, in een programma dat helemaal van hoog niveau was. (Ja, als we een ­compliment geven, dan doen we het grondig.)

Jonathan Safran Foer is de grootste ­bedreiging van de vleesindustrie die er bestaat. Niet omdat hij zich afzet tegen al licht rottend, maar door kruiden en verbranding nog net eetbare lede­maten van wat ooit levende wezens met gevoelens waren, maar omdat hij aanzet tot minderen.

Eet je bij het ontbijt en de lunch geen vlees meer, dan komen we qua strijd tegen de klimaatopwarming al een heel eind. ’s Avonds kan het sudderlapje weer.

Het is een nagel waarop Tobias ­Leenaert van het Ethisch Vegetarisch Alternatief (EVA) al lang klopt: de ­wereld gaat niet gered worden door de vegetariërs, maar door de flexitariërs.

Net zoals niemand gelooft in confederalisme maar velen wel oren zouden hebben naar een efficiënte overheid, overspelen de overtuigden van hun eigen grote gelijk heel dikwijls hun hand.

Het is een kwestie van semantiek en van empathie en wie denkt dat men een ander kan overtuigen met een ­gezagsargument, kent zichzelf niet.

Vlees is, net zoals roken, een verslaving: Foer geeft zelf toe dat hij als vegetariër nog altijd kan verlangen naar een heerlijke waterachtige bil van een plofkipje of het gemarineerde schoudertje van een getraumatiseerd ­kistkalf – ik vat het even samen.

Hij spreekt ook over de schaamte die een vegetariër overvalt als hij voor de zoveelste keer moet zeggen dat hij geen vlees eet en hij aan de anderen aan tafel ziet dat ze hem allemaal een geteensletste aansteller vinden.

Ik herken dat. Niet dat ik er angst­remmers voor nemen moet, maar je voelt de wrevel.

Je bent de nieuwe puritein, van wie je niets meer mag wat je vroeger leuk vond: vegetariërs lijken de salafisten van het lekkere eten.

Ik ben 47 keer gestopt met roken, tot ik besefte dat doorgaan mij vroegtijdig het graf in zou helpen.

Sindsdien geen enkele trek meer ­gedaan en geen enkele trek meer gehad. Doodsangst helpt.

Stoppen met het eten van vlees heeft met levensangst te maken: dat het leven van niet alleen de dieren, maar ook van de toekomstige generaties ­bedreigd is.

En als Bart Schols kan stoppen met vlees eten: dan iedereen.