Alles zou Veiliger worden onder de burgemeester, welnu, niets of niemand is veilig in Antwerpen

Fijn, grof en onbesneden: Frederik De Backer blikt terug op de week. ‘Ik droom van een algeheel mediaverbod voor politici dat pas wordt opgeheven, even maar, wanneer iets is gepresteerd.’

Waar ik vandaan kom is de grond nog niet bezaaid met lof. Misschien is dat in de bakens van beschaving langs Leie, Schelde en Zenne anders, althans zo lijkt het toch wanneer die plekken ter sprake worden gebracht door hippere mensen dan ik, stilaan zo’n beetje iedereen. Alles is flex en drip en slay en vibe, maar deze jongen weet nog best wat bagger is als die hem op de kop komt vallen. Dat krijg je na vijfendertig jaar niet meer uit je kleren gespoeld.

Ik ben het soort mens dat iets naar behoren doen maar normaal vindt, voor wie Jantje nog gewoon Jantje heet en niet Jaaagoedzo, hoe leeg dat bordje ook moge zijn. Als alles een prestatie is, is niets er een. Als ik niet bij elk van iemands ademteugen in applaus uitbarst, dan is dat omdat ik van die persoon iets verwacht dat ik niet terugvind in een cockerspaniël. Voor mij is de wereld geen oesterschelp die ik maar heb open te wrikken en van haar parel te beroven, alvorens leeggeslurpt en kaalgevreten achter te laten voor wie na mij komt. Mijn wereld is een dorre vlakte, waarop pas iets zal groeien als ik er mijn hele hebben en zijn aan heb gegeven.

Dat en dat alleen verklaart waarom ik nog elke dag nieuwe diepten van teleurstelling kan aanboren wat politici betreft. We geven hen het land in handen, de grond waarop we onze levens leiden. We vragen hen voor ons te zorgen, ons te beschermen. Te doen wat wij niet kunnen. Want zij zijn het kruim, of zouden het moeten zijn. Amerikanen slaken honderdvijftig jaar later nog onaneerkreten om Abraham Lincoln, iedere vermelding van de naam Churchill brengt nog altijd Britse lippen aan het trillen; bij wie moeten wij waarom verzaligd wegdromen?

‘BXL’, Bruxelles ma belle, groeit stilaan uit tot één grote strafkolonie, zoals arme mensen eerst in het Maximiliaanpark, later in het Noordstation en nu ook in de Paleizenstraat gedoemd zijn samen te hokken in ondergescheten broeihaarden van tbc, difterie en schurft. Men mag mijn omschrijving cru vinden, ik verbloem niet wat niet te verbloemen valt. In het paleizenpand stromen bloed en urine door de gangen, moeten twee douches en drie toiletten duizend man dienen, zijn drugs en geweld overal. Er leven kinderen in dat hol. Onbegeleide minderjarigen. En dan nog bleven sommige bewoners donderdagnamiddag liever in de vlammen dan dat ze zich door de toegesnelde hulpdiensten lieten ‘redden’. De hel boven de kouwe keien.

In Antwerpen is een kind neergeschoten, nog zo’n indicator van effectief beleid. En natuurlijk heeft de burgemeester dat niet gewild, nog nahijgend van de gijzeling waaraan zijn IT-departement onlangs ten prooi is gevallen, zoals de burgemeester nooit iets heeft gewild dat weer maar eens zijn verantwoordelijkheid heeft verschalkt. Ondanks decennia van leuren met Veiligheid als wondermiddel tegen de angst die hij de mensen al even lang dag na dag door dezelfde brievengleuf staat aan te smeren. Alles zou Veiliger worden onder hem, welnu, niets of niemand is veilig in Antwerpen. Uw gegevens niet, uw kinderen niet, zelfs de minister van Justitie niet.

Ik droom van een algeheel mediaverbod voor politici dat pas wordt opgeheven, even maar, wanneer iets is gepresteerd. Lul de eigen kanaaltjes stijf van de leugens, het komt op geen 5 miljoen aan, maar voor aandacht van serieuze media, voor een objectieve doorlichting van je beleid, voor lof, zal toch eerst wat moeten worden opgelost. Geen aanmodderen om de visibiliteit van je hoekige brilletje te bestendigen, geen tot ideologie opgepompt calimerocomplex, geen servet met daarop de woorden ‘Engie’, ‘België’ en ‘we zien wel’. Geen jaaa goed zo om spaniëlpolitiek.

Dit land is een dorre vlakte.