Afgelopen weekend op een Sweet Sixteen: “Mevrouw, waar is de wc? Mijn vriendin voelt zich niet zo goed”

“X. heeft gekotst maar het is niet erg: ze staat nog recht.”

“Mevrouw, waar is hier de wc? Mijn vriendin voelt zich niet zo goed.”

“Excuseer, maar het bier is op en de sterke drank ook. Mogen wij nog iets hebben?”

“Die trap durf ik niet meer op want dan val ik garanti naar beneden.”

Afgelopen weekend gaf een niet nader genoemd meisje in een niet nader genoemde stad haar Sweet Sixteen. Er waren zo’n 60 (yep, zestig) genodigden, van wie drie kwart meisjes. Ondergetekende was er ook. Het is te zeggen: ik bevond me met vrienden in de woonkamer van de betrokken ouders, terwijl het jonge grut in de kelder van de bel-etage-woning – een ingerichte bureau- en muziekruimte met parket op de vloer en behang aan de muren – een feestje bouwde op muziek waar wij nog nooit van hadden gehoord. Begrijpelijk: negentig procent van wat op Pukkelpop de Boiler Room in wordt gepompt, is ons ook totaal onbekend.

Het feestje was begonnen om negen uur. De koelkast was gevuld met zeven bakken bier en een tiental flessen sterke drank. Om elf uur kwam de dochter des huizes lichtjes paniekerig naar boven: “Alles is op!” Even voordien waren enkelen van haar vrienden al met een dubbele tong komen vragen of er nog iets te drinken was. De dochter kon dat niet zelf komen doen, “want ze ligt in een hoekje even te bekomen”. Meer ondernemende leeftijdsgenoten openden ondertussen ongevraagd de koelkast in de keuken en visten er een paar flesjes Kriek uit.

Omdat de wc in de kelder de toestroom van in zwijm vallende meisjes niet meer aankon, begaven de dappersten zich naar boven – al waren de laatste treden er voor sommigen te veel aan. Met vier tegelijk kropen ze het kleinste kamertje in. Twee, dat is nog te bevatten – iemand moet je haar naar achteren houden als je boven de pot hangt. Maar vier? Wie nog kon rechtstaan, stond zich in de spots in het zweet te dansen in een pose die je doorgaans alleen met liesbreuken associeert. Dat kon ik zelf vaststellen toen ik afdaalde naar de kelder om onze voorraad frisdrank aan te vullen. Terwijl ik me naar de zo goed als leeggezopen koelkast begaf, voelde ik de denkbeeldige ijspriemen in mijn rug prikken: ‘Wel van onze drank afblijven, hé!’

Om het feest niet met een sisser te laten eindigen, zagen de ouders zich omstreeks half twaalf genoodzaakt de auto te nemen om in het dichtstbijzijnde benzinestation nog een paar bakken bier en flessen Passoa en Pisang Ambon in te slaan. Echo’s van Billy Idols ‘Sweet Sixteen’ galmden door mijn hoofd: I’ll do anything / For my sweet sixteen / And I’ll do anything / For little runaway child.

Toen ik een foto van het artikel in deze krant naar de ouders stuurde, over uit de hand gelopen Sweets, die vanwege het excessieve drankgebruik van zestienjarigen steeds vaker in een grimmige sfeer en vandalisme eindigen, kreeg ik het verloop van de rest van de avond in geuren en kleuren teruggestuurd: ‘Op de buik in de haagjes van de voortuin, patio als kotstuin, binnen kots opgekuist, vloer drie keer gedweild maar beste Sweet Sixteen tot nu toe volgens dochter!’

Blijkbaar is zestien het nieuwe achttien, toen wij met leeftijdsgenoten in smoezelige kelders en haastig opgeruimde garages bijeentroepten om onze verse volwassenheid door te spoelen met sloten citroenjenever waar je braaksel bruin van werd, zo mocht ik destijds tot vervelens toe ervaren. Maar misschien toch een tip voor het onderwijs: laat de hernieuwde Bijbelstudie in de lessen godsdienst voor wat ze is en nodig in de plaats een afgekickte alcoholverslaafde uit om te vertellen wat drank met je kan doen, en meer bepaald met de onvolgroeide hersenen van een zestienjarige. Lijkt anno 2019 meer van pas te komen dan het herkennen van de ongelovige Thomas op een schilderij.

Oh sweet sixteen / Built a moon / For a rocking chair / I never guessed it would / Rock her from here / Oh, oh, oh, oh.