Thuis bij het gezin Bettens in Californië: ‘Stef was de enige die mijn beslissing had kunnen beïnvloeden’

‘There is gold waiting for me’, zingt Sam Bettens (47) op het debuutalbum van Rex Rebel. Een misverstandje. Hij hééft al goud, en wel in de vorm van Stef (51), zijn Amerikaanse vrouw: ‘Ik ben Sams fanatiekste cheerleader.’ Op bezoek bij het gezin Bettens, in Palm Desert, Californië.

‘While gluten-free options are available, we are not a gluten-free kitchen. Please consult with your health care practitioner before consuming any food or drink.” De waarschuwing op de menukaart van restaurant The Fix in Palm Desert laat er geen twijfel over bestaan: we bevinden ons in Amerika, land van woeste landschappen en onbegrensde mogelijkheden, maar ook van mallotige ­disclaimers en procesgeile advocaten.

De bezoekers van The Fix lijken zich weinig aan te trekken van het grote glutengevaar: ze zien er evenwichtiger uit dan hun granola-ontbijt, er rust een naar boeddhisme neigende glimlach op hun lippen. Een verrassende vaststelling is dat niet. De zon schijnt in Palm Desert 348 dagen per jaar. En het gemiddelde gezinsinkomen ligt hier 40.000 dollar hoger dan in de rest van de States. Dat wil al eens helpen om er fris, sereen en kredietwaardig uit te zien.

Fotograaf Kevin Faingnaert en ik rijden naar een ­woonwijk in de hogergelegen regionen van Palm Desert en parkeren onze witte Toyota voor het midcentury-huis van Sam en Stef Bettens. “Welkom”, zeggen ze aandoenlijk simultaan wanneer ze de deur openen. Er wordt geswitcht tussen Nederlands en Engels, er wordt koffiegezet, er wordt een rondleiding gegeven.

Ik zie een sixties-living met een grote open haard, witte muren met bonte kunstwerken, een muziekstudio met een ingebouwde logeerkamer, een terras met een zwembad en ligstoelen, een hond die Kanga genoemd wordt, palmbomen die Beach Boys-melodieën in mijn hoofd doen neerdwarrelen en een prachtig uitzicht op de naburige Cahuilla Hills. Ik zie ook een salontafeltje waarop de laatste editie van het lifestylemagazine Men’s Health ligt te blinken, maar ik besluit dat het nog te vroeg is om al gendergrapjes te maken.

We nestelen ons in de loungehoek op het terras en ­verdrijven met behulp van dampende koppen koffie de laatste restjes voormiddagfrisheid uit onze vingers. “Over een paar maanden loopt de temperatuur hier weer op tot 40 en zelfs 50 graden Celsius”, zegt Sam. “De zomers in Palm Desert lijken in zekere zin op de winters in België: iedereen blijft dan binnen.”

Op de kaart van Amerika wordt Palm Desert gezelschap gehouden door plaatsen waarvan alleen al de namen beelden van Californische splendeur oproepen: Coachella (bekend van het jaarlijkse Music and Arts Festival), Palm Springs (ooit een mondain rustoord voor al dan niet ­gepensioneerde Hollywood-sterren) en Joshua Tree National Park (de lap woestijn waar Anton Corbijn ooit de leden van U2 fotografeerde). “We wonen nu drie jaar in Californië”, zegt Stef. “In die tijd hebben we al meer bezoek gehad uit België dan in de vijftien jaar dat we in Tennessee gewoond hebben.”

Dat Californië Tennessee niet is, was voor Sam en Stef Bettens een van de belangrijkste redenen om er te gaan wonen. “Tennessee is ontzettend conservatief”, zegt Sam. “We waren er overal the weirdest family in the room. Lesbische vrouwen die zowel blanke kinderen hebben (Justin en Taylor, de kinderen uit het eerste huwelijk van Stef, red.) als gekleurde kinderen (Jett en Charlie, hun geadopteerde kinderen, red.): voor veel Tennesseeans is dat er zwaar over. (lacht) Ook mijn transitie zou in Tennessee niet meteen op applaus onthaald zijn.”

“In Californië zijn transgenders al lang een non-issue”, zegt Stef. “Je kan hier gewoon zijn wie je wil. Toen we in de school van Jett en Charlie de transitie van Sam gingen bespreken, keek de decaan ons onbegrijpend aan. ‘Waarom moeten we hier eigenlijk over praten?’, leek ze te zeggen. ‘Hier is toch niks abnormaals aan?’ Ouders of leerkrachten die het raar vinden dat Sam nu een man is, zullen daar ­wijselijk over zwijgen. Het is hier fundamenteel uncool om kritiek te hebben op transpersonen. Dat zou hetzelfde zijn als openlijk racistische uitspraken doen.”

Sam gaat naar de living om zonnecrème op zijn gezicht te smeren. “Weet je wat verschrikkelijk oneerlijk is?”, zegt Stef. “Dat mannen mooier oud worden dan vrouwen. Nu ik een man heb in plaats van een vrouw staat dat definitely op mijn lijst van bezorgdheden. Geef het nog een jaar of vijf en de mensen gaan denken dat ik de moeder van Sam ben in plaats van zijn vrouw. (lacht)

“In Californië trakteren veel vrouwen van boven de vijftig zichzelf regelmatig op een kleine dosis testosteron. Om er wat jonger en vitaler uit te zien. Wanneer ik Sam een testosteronspuit geef, is de verleiding soms groot om mezelf ook wat van dat spul toe te dienen. De snor zal ik er dan wel bijnemen.” (lacht)

Sam komt weer naar buiten, Stef praat hem bij: “Ik was net aan het vertellen dat ik de komende jaren al jouw geld ga uitgeven aan gezichtsbehandelingen. Botox, facials... I’m starting it all.” (lacht)

Sam: “Zei je nu ‘mijn geld’? Hoe rolbevestigend. Het is ‘ons geld’.” (lacht)

Lap. Het traditionele rollenpatroon heeft jullie al te pakken.

Stef: “Je lacht, maar ik kan je verzekeren: having a husband makes you kinda act like a wife. Als lesbische vrouw kan je doen wat je wil. Of je nu make-up draagt of niet: het kan ­niemand wat schelen. Maar als je als vrouw een man hebt, word je toch anders bekeken. Toen we onlangs op vakantie waren, heb ik tot mijn eigen verbazing drie zomerjurkjes gekocht. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben.”

Sam: “Sinds we man en vrouw zijn, gedragen sommige mensen zich anders ten opzichte van ons. Een paar weken geleden gingen we samen met Jett en Charlie naar de dokter. Meestal doet Stef dat alleen, maar deze keer ging ik mee. Wel, die pediater heeft de hele tijd enkel tegen mij gepraat. Zelfs als Stef hem een vraag stelde, gaf hij het antwoord aan mij. The male privilege: het bestaat nog.”

Stef: “Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren als we samen nog eens een auto gaan kopen. Tot nu toe was ik altijd degene die met de autodealers onderhandelde. Maar straks gaan ze zich misschien uitsluitend tot jou wenden. Wat hilarisch zou zijn, aangezien jij enkel geïnteresseerd bent in de kleur van een auto. Op dat gebied ben jij echt een vrouw. Of een homo.”

Sam: “Die laatste zin is verwarrend.”

Stef: “En beangstigend.” (lacht)

Technisch gezien ben jij geen lesbienne meer, Stef. Voel je je nu plots een heterovrouw?

Stef: “Ik bevind me veeleer in het queer-spectrum, denk ik. (Parapluterm die gebruikt wordt om mensen te omschrijven die afwijken van de standaard heteronorm, red.) Ik ben getrouwd met een transman. Dat is toch niet hetzelfde als getrouwd zijn met een man die altijd al een man is geweest. Plus: mocht Sam morgen doodvallen, zou ik wellicht niet met een man hertrouwen, maar met een vrouw. Ik ben en blijf toch een lesbienne.”

Sam: “Ik voel me aangetrokken tot vrouwen. In principe maakt dat van mij een heteroman. Maar ik beantwoord niet echt aan de omschrijving van een cisgenderman. (Man wiens genderidentiteit overeenkomt met zijn geboortegeslacht, red.) Stop mij dus ook maar in het queerhokje.”

Jullie zijn bijna twintig jaar samen. Dat jij, Stef, evenveel van Sam houdt als van Sarah, mag ik daaruit opmaken dat geslacht irrelevant is? Dat je niet verliefd wordt op een sekse, maar op een persoon?

Stef: “Voor mij is dat zo, ja. Al was ik er in het begin nog niet zo zeker van dat ik Sam even aantrekkelijk zou vinden als Sarah. Ik heb Sarah altijd zo cool, zo apart gevonden. Ik was bang dat Sam saaier zou zijn. Ik vind mannen nu eenmaal niet de meest opwindende vertegenwoordigers van onze soort. (tegen fotograaf Kevin en mij) No offense to you, guys. Maar ik heb me om niks zorgen gemaakt. De aantrekkingskracht tussen Sam en mij is gebleven. Onze relatie heeft dankzij Sams transitie zelfs een boost gekregen: geen betere manier om de huwelijkse sleur te doorbreken dan een partner die van geslacht verandert. (lacht) Het enige wat ik soms jammer vind, is dat ik me vandaag wat minder speciaal voel dan vroeger. Toen we nog als lesbisch koppel geboekstaafd stonden, was ik anders dan de meeste vrouwen in mijn omgeving. In het gezelschap van heterokoppels werd ik niet automatisch ingedeeld bij the wives. Ik was bijzonder. Dat gevoel mis ik soms wel een beetje.”

Stef, stel dat jíj degene was die je geslacht in vraag had gesteld: had je dan hetzelfde beslist als Sam?

Stef: “Als ík Sam was geweest, was ik wellicht een vrouw gebleven. Om mijn stem, mijn carrière en mijn inkomen veilig te stellen. Maar Sam zit anders in mekaar: hij zal zijn angst nooit in de weg laten zitten van de waarheid. Zijn geluk is hem dierbaarder dan zijn carrière.”

Sam, wat als Stef jouw transitie níét had zien zitten? Was je dan Sarah gebleven?

Sam: “Stef was de enige die mijn beslissing had kunnen beïnvloeden, ja. Mijn ouders of kinderen hadden me niet van mening kunnen doen veranderen. Ook al waren ze tégen mijn transitie geweest, ze zouden me na verloop van tijd heus wel aanvaard hebben als man. Maar bij Stef lag het anders: mijn keuze zou haar leven compleet overhoop gooien. Zij moest van in het begin mee aan boord zijn, anders was ik er niet aan begonnen.”

Heb je ooit overwogen om jezelf non-binair te noemen? De stap van ‘vrouwelijk’ naar ‘non-binair’ lijkt kleiner.

Sam: “Dat is voor mij nooit een optie geweest: ik bén niet non-binair. Ik vind het juist geweldig dat ik er hoe langer hoe meer als een man uitzie. En dat mijn kinderen mij papa noemen. Een man zijn, voelt voor mij heel juist aan. Ik heb natuurlijk 46 jaar lang als een vrouw geleefd. En een deel van mij zal wellicht altijd vrouwelijk blijven. Je zou dus kunnen ­zeggen: maakt het nu zoveel uit of je een man of een vrouw bent? Noem jezelf gewoon non-binair, klaar. Maar die in between-optie zou voor mij niet werken. Ik voel een grote behoefte om the guy te kunnen zijn. Op een haast traditionele, conservatieve manier.”

Stef: “Wat voor mij uitstekend nieuws is. Als er ergens een dode kakkerlak ligt te rotten, zeg ik gewoon tegen Sam: ‘Jij wou een man zijn, ruim jij nu ook maar die kakkerlak op.’ Ik voel niet de minste schroom om de situatie te misbruiken. (lacht) Los daarvan: Sam voelt al langer dan vandaag de behoefte om the guy te zijn. Al moet hij nog uitvissen wát voor man hij precies wil zijn. Hij vertrekt van een wit blad, alle opties liggen bij wijze van spreken nog open.”

Sam: “Enerzijds wil ik pure mannelijkheid uitstralen, want eindelijk mag ik dat nu. Maar anderzijds heb ik een hekel aan hardcore, toxic masculinity en wil ik absoluut niet als een macho gezien worden. De vraag is dus: voor welk soort mannelijkheid moet ik kiezen?”

Voor een vrouwelijk getinte mannelijkheid? Of zou het je kwetsen wanneer iemand je ‘een vrouwelijke man’ zou noemen?

Sam: “Ja. Ik zou me niet beledigd voelen wanneer iemand zou zeggen dat ik een gevoelige man ben. Maar ‘een vrouwelijke man’, dat klinkt toch te veel als ‘geen echte man’.”

Stef: “Wat wellicht ook precies is wat mensen ermee bedoelen. Er zullen altijd types zijn die ervan overtuigd zijn dat je je geslacht niet kan veranderen. Ook al zullen ze dat – zeker in Californië – niet luidop zeggen.”

Sam: “Of je als transman als een echte man beschouwd wordt of niet, hangt af van hoe je er na je transitie uitziet. Er zijn transmannen van wie je zou zweren dat ze nooit vrouwen geweest zijn. Over hen zegt iedereen: natuurlijk zijn dat mannen, just look at them. Maar er zijn ook transmannen die nog wat vrouwelijke trekjes hebben. Zoals ik: bij mij moet je momenteel nog een inspanning doen om mij als een man te zien. En toch vind ik dat de wereld niet mag eisen dat je honderd procent mannelijk bent voor je als man bestempeld kan worden. Het is 2020: we zijn het er stilaan toch over eens dat mannelijkheid in verschillende versies bestaat, nee? Er zijn macho’s die tijdens footballwedstrijden hun stem aan flarden schreeuwen en er zijn papa’s die graag koken en het huis opruimen. De een is niet mannelijker dan de ander.”

We laten de genderissues even sudderen en slenteren naar de muziekstudio met zicht op het zwembad. “The office”, in de woorden van Sam. Ik laveer tussen de gitaren, keyboards en microfoonstandaarden en kijk naar de posters van oude albumhoezen die aan de muren hangen. Een seconde lang voelt het vreemd om naast Sam Bettens naar foto’s van Sarah Bettens te kijken, de vrouw met wie ik in mijn ­adolescentendromen toch een keer of tien een romantische tête-à-tête heb gehad. Maar wanneer Sam mijn vragen over Rex Rebel begint te beantwoorden, trekt Sarah zich weer discreet terug in de catacomben van mijn geheugen.

Je hád al een groep: K’s Choice. Waarom moest Rex Rebel zo nodig opgericht worden?

Sam: “Omdat ik eraan toe was om eens onversneden popmuziek te maken. En dat kon niet binnen K’s Choice. Mijn broer Gert (Bettens, mede-oprichter van K’s Choice, red.) is niet geïnteresseerd in de muziek van Rex Rebel. Hij houdt wel van onze nummers, maar het zijn niet de songs die hij zelf wil spelen.”

Rex Rebel maakt dansbare, elektronische pop. Het verschil met het melodieuze rockgeweld van K’s Choice is groot.

Sam: “Al wie een creatieve job heeft, zal het beamen: soms moet je het roer eens helemaal omgooien om je leven boeiend te houden. En ik weet nu al dat de opwinding die ik op dit moment bij Rex Rebel voel, mij de energie gaat geven om er straks ook met K’s Choice nog eens een lap op te geven.”

Al zal nog moeten blijken of de K’s Choice-fans je ook als Sam Bettens zullen adoreren.

Sam: “Ik praatte onlangs met Lucas Silveira, de zanger van de Canadese rockgroep The Cliks. Hij is ook een transman. ‘Onmiddellijk na mijn outing was iedereen heel ondersteunend en lief’, zei Lucas. ‘Maar toen mijn stem ingrijpend begon te veranderen en ik écht op een man begon te lijken, verloren we in één klap 90 procent van onze fans.’ Dat kan ook mij nog altijd overkomen. Wat als ik alsnog een diepe basstem ontwikkel en een baard krijg? Zullen de fans dan nog altijd achter mij staan? Dat is onmogelijk te voorspellen. Al kan ik me niet inbeelden dat de mensen die van K’s Choice houden ons plots gaan laten vallen. Ze houden niet enkel van mijn stem of van ‘Not An Addict’. Ze gaan voor het totaalpakket, voor alles waar wij als groep voor staan. Denk ik. Hoop ik.” (lacht)

Voel je je vandaag mannelijker op het podium dan vroeger?

Sam: “Ik vind het vooral fijn dat ik me niet langer hoef af te vragen of ik er wel voldoende vrouwelijk uitzie. En dat mijn bandleden mij niet langer zeggen: ‘Ik vond je haar leuker toen het wat langer was’. Hoe goed de muzikanten van K’s Choice ook altijd voor mij geweest zijn: ik kreeg soms commentaar op de hoeveelheid mannelijkheid die ik uitstraalde. Dat is nu gelukkig voorbij.”

Het zonlicht tuimelt inmiddels vanop grote hoogte op de palmbomen neer, we rijden naar El Paseo – de Rodeo Drive van Palm Desert – om te gaan lunchen. In de auto deel ik mijn verwondering over het feit dat Palm Desert zo ­kreukvrij is. Alsof de stad niet halverwege de jaren zeventig, maar pas een dikke week geleden werd opgericht.

“Dit is een stad van jonge families en welstellende ­gepensioneerden”, zegt Stef. “Niet meteen het soort mensen dat graffiti op de muren spuit of kotsplasjes op de trottoirs achterlaat.”

“Palm Desert is niet de meest opwindende plaats ter wereld”, zegt Sam. “Ik weet nu al dat Jett en Charlie zich hier tijdens hun puberjaren kapot gaan vervelen. Maar ­kinderen die op saaie plaatsen opgroeien, doen in hun latere leven vaak heel opwindende dingen. We zitten hier dus wel goed.” (lacht)

We rijden voorbij de fitnessclub waar Sam vier keer per week wat extra mannelijkheid gaat kweken. Zijn transitie verloopt ­trager dan hij gehoopt had; met intensieve crossfitsessies maant hij zijn lichaam aan om zijn hart te volgen. Al kan hij zich er rationeel best bij neerleggen dat zijn overgang naar het mannendom stapsgewijs verloopt. “Mocht mijn lijf te snel veranderen, dan zouden de mensen rondom mij mijn transitie veel moeilijker verteren, denk ik. Het punt waarop ik er zal uitzien zoals ik me voel, ligt ook niet meer zo veraf. Enkel mijn stem blijft een bron van frustratie: ik vind het jammer dat ik nog altijd niet mannelijker klink. Ik overweeg nu om naar een spraaktherapeut te gaan. Mannelijk praten is namelijk niet alleen een kwestie van stemtimbre, maar ook van intonatie. Een goeie voice coach kan mij leren om meer als een man te praten.”

Terwijl we ons in restaurant Tommy Bahama’s over een glutenvrij zalmslaatje buigen - dat mocht van onze health care practitioners - vraag ik Sam of Sarah Bettens in zijn hoofd al iemand anders geworden is.

“Nee. Ik ben 46 jaar gelukkig geweest als Sarah. Het zou heel vreemd zijn, mocht ik haar nu wegduwen. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik nooit een jongen ben geweest. Ik zou zo graag weten hoe het voelt om een 16-jarig ventje te zijn. Dat dat niet meer kan, daar rouw ik bij momenten echt om. Al vermoed ik dat dat gevoel mettertijd wel zal slijten.”

Heeft je hormonenbehandeling een invloed op je emotionele huishouding? Heb je gevoelens die je als vrouw níét had?

Sam: “Over naar Stef.” (lacht)

Stef: “Ik vind dat Sam wat meer gespannen is. Wat kordater. Op een dag wilde ik iets met hem bespreken en zei hij: ‘Daar hebben we al over gepraat’. Ik dacht: so what? Vroeger bespraken we desnoods vijf keer hetzelfde onderwerp, that’s what girls do. Maar nu ‘hadden we er dus al over gepraat’. Toen ik dat aan mijn heterovriendinnen vertelde, zeiden ze unaniem: ‘Yep. Dat is wat mannen doen: they just cut you off’. (lacht) Ik heb ook de indruk dat je wat minder geduldig bent ten opzichte van Jett en Charlie, Sam. Alsof je hen als papa méér discipline wil bijbrengen dan als mama.”

Sam: “Ik weet niet of dat met mijn transitie te maken heeft. Ik ben al langer dan vandaag een voorstander van een minimum aan discipline.”

Juist. Toen ik je vijf jaar geleden sprak, vroeg ik je wat voor mama je was. ‘Ik ben eigenlijk meer een papa’, zei je. ‘Wat speelser, maar ook wat strenger.’

Sam: “Echt? (tot Stef) You see? Nothing’s changed. Ik was vroeger ook al streng.” (lacht)

Stef: “Is dit een interview of een therapiesessie?”

Dat is hetzelfde. Al is een interview goedkoper.

Stef: “Dan is het goed.” (lacht)

Reageren mannen anders op transmannen dan vrouwen?

Stef: “Vrouwen vinden het gemakkelijker om ‘hij’ te zeggen dan mannen. Mijn vader zegt nog altijd ‘zij’. ‘Dad, je moet ‘hij’ zeggen’, wijs ik hem dan terecht. O ja, antwoordt hij ­telkens. Om vervolgens opnieuw ‘zij’ te zeggen.”

Sam: “Míjn vader vergist zich ook nog vaak. Maar hij is bijna 80, dat zal ook wel meespelen. Wat ik fijn vind, is dat veel mannen me expliciet komen vertellen dat ze me als man aanvaarden. Onlangs waren we in New York naar een footballwedstrijd van Justin (zoon uit het eerste huwelijk van Stef, red.) aan het kijken. Een van de andere papa’s kwam naar me toe: een boom van een vent, een knoert van een macho. ‘You look great, Sam’, zei hij. ‘Are you happy? You look stronger. It’s really working. I gotta tell you something: you gotta learn how to drink whisky. That’s important. I’m gonna tell you which whiskies to try.’” (lacht)

Stef: “Wat later zag ik hem aan de bar staan: hij was Sam aan het uitleggen wat het verschil is tussen bourbon en scotch. Heel schattig.”

Het is drie uur: tijd om Jett en Charlie uit de Washington Charter Elementary School te gaan bevrijden. We bollen in de gezins-SUV naar Portola Avenue en wringen ons voor de schoolpoort tussen de wachtende ouders.

“Washington Charter is een publieke school”, zegt Stef in afwachting van het belsignaal. “Maar de kwaliteit van het onderwijs is hier minstens even goed als in een dure privéschool. Mochten we in San Diego wonen en Jett en Charlie naar een gelijkaardige school willen sturen, zou dat haast onbetaalbaar zijn.”

Een minuut later: school’s out, Jett en Charlie ontvluchten de speelplaats en trakteren Sam en Stef op knuffels van de welgemeende soort. De vanzelfsprekendheid waarmee ze Sam ‘dad’ noemen, is ontroerend.

“Jett en Charlie hebben Sam altijd al als hun papa gezien”, had Stef tijdens de lunch verteld. “Toen we hen vertelden dat ze hem voortaan ‘dad’ mochten noemen, vonden ze dat volstrekt logisch. Een papa en een mama hebben, vinden ze zelfs beter dan twee mama’s hebben. In hun ogen hebben we als gezin een grote stap richting normaliteit gezet.” (lacht)

Eenmaal thuis besluiten we om nog een paar gezinsfoto’s te maken. “Moeten we Jett en Charlie omkopen opdat ze zouden meewerken?” vraagt Stef aan Sam. Ze besluiten het smeergeld nog even op zak te houden en te rekenen op het ontluikende vermogen tot zelfopoffering van hun kroost.

Op vraag van Kevin haalt Sam zijn vintage Toyota van stal. Nadat hij de auto met de tuinslang heeft schoongesproeid, veegt Stef met een zeemvel de motorkap droog. “That’s right, you do the hard work”, zegt Sam. “I’m a man.I just do the spraying.”

Na de fotosessie spelen Sam en Jett in de voortuin een partijtje football tegen Stef en Charlie. Wanneer Jett met de bal naar een imaginaire doellijn stormt, haalt zijn zus hem met één arm moeiteloos neer. “Charlie wou een paar maanden geleden óók een jongen worden”, zegt Stef wat later. “Ze is groot, stoer en draagt graag jongenskleren. Maar toen ze ons vroeg of zo’n transitie onomkeerbaar is en we ‘ja’ antwoordden, zei ze: ‘Laat dan maar’.” (lacht)

Sam: “Ze zag het ook niet zitten om hormonenspuiten te krijgen. ‘Wháát? Hormone shots? I’m out.’ (lacht) Toch hoop ik dat het feit dat ik een transman ben haar zal aanmoedigen om haar genderidentiteit verder te verkennen. Om uit de bestaande hokjes te breken en niet te denken dat ze er moet uitzien zoals alle andere meisjes.”

Ik vraag Sam en Stef of ze de biologische mama’s van Jett en Charlie al op de hoogte hebben gebracht van de familiale veranderingen in het gezin Bettens. “Ja, en daar keken we op voorhand geweldig tegenop”, zegt Sam. “Je moet weten dat de biologische mama’s van Jett en Charlie allebei slechte ervaringen met mannen hebben gehad. Ze wilden absoluut niet dat er een man in het leven van hun kinderen zou komen. En dan moesten wij hen gaan vertellen dat één van de adoptiemama’s van Jett en Charlie nu een adoptiepapa is. Gelukkig reageerden ze heel begripvol. En dat hadden we achteraf bekeken eigenlijk ook wel kunnen weten: ze hebben destijds voor lesbische adoptiemama’s gekozen. Dat bewijst dat ze zich ook toen al niet te veel aantrokken van het traditionele gezinsverband.”

Een glorieuze dag verdient een goudkleurig einde: we trekken met z’n zessen de heuvels rond Palm Desert in en kijken van daaruit toe hoe de zinkende zon de stad in een oranje gloed dompelt.

Bij het beklimmen van een korrelige heuvelstrook bezeert Jett zijn knie. Hij overweegt om het op een sakkeren te zetten, maar Sam slaat preventief een arm om hem heen: “Het is maar een schram, Jett. Komaan.” Er glippen twee zinnen uit ‘Dad’ van K’s Choice mijn hoofd binnen: ‘What else do I need? I have a dad who watches over me’.

Op de terugweg lopen Sam, Stef, Jett en Charlie achter elkaar over een smalle heuvelrug. De schemering reduceert hen tot silhouetten. Ze zetten het spontaan op een zingen en dat klinkt geen seconde melig.

Californische zonsondergangen zijn de mooiste ter wereld.