Sven Nys: "ik heb geen tijd voor het zwarte gat"

Stipt op tijd verschijnt Sven Nys in het naar hem vernoemde Cycling Center in Baal. Dit sportieve belevingscentrum moet een trekpleister worden voor de liefhebbers van veldrijden, mountainbike en BMX. Zelfs op een druilerige donderdagmiddag is eetcafé Velo al aardig volgelopen. Nys knikt eens vriendelijk naar de klanten en komt dan aan ons tafeltje zitten. Zo bereikbaar hij altijd was voor het grote publiek, zo moeilijk bleek het voor ons om een bandrecorder onder zijn neus te duwen.

Het heeft ons een jaar gekost om je voor dit interview te strikken, Sven.
"'t Is erg geweest, ik weet het. Sinds vorig seizoen zit ik op een rollercoaster, soms leek het veldrijden zelfs bijzaak. Na mijn laatste koers is mijn agenda er nog drukker op geworden. Ik heb de drukste periode uit mijn leven achter de rug. Gelukkig had ik op voorhand enkele momenten met mijn familie ingepland."

'Papa gaat meer tijd voor me hebben', zei jouw zoon Thibau (13) hoopvol na je laatste koers. Was dat een illusie?
"Wij zien elkaar wel vaak, hoor. En ik ben er thuis ook veel meer bij met mijn hoofd. Als sporter was ik vooral op mezelf gericht. Als Thibau mij nu iets vraagt, dan spring ik in mijn auto en rijden we er samen naartoe. Onlangs ben ik een weekje naar de VS geweest voor een fietsenmerk, en toen heb ik hem gewoon meegenomen."

_{Interview gaat verder onder de foto.}

Is jouw legendarische perfectionisme wel vol te houden, nu je zoveel balletjes in de lucht moet houden?
"Ik besef maar al te goed dat ik opnieuw in een leerproces zit. Het hele ondernemen is nieuw voor mij. Natuurlijk staan de dingen nog niet op punt, maar dat kan ook niet - als jonge prof moest ik ook nog alles leren. Ik zit vol adrenaline om het als ondernemer zo goed mogelijk te doen. Dit doe ik niet om zomaar een job te hebben."

Kan je leven als ondernemer tippen aan dat als veldrijder?
"Ja, toch wel. Omdat ik dat eerste leven natuurlijk wel gehád heb. Ik zou het heel jammer gevonden hebben als ik nooit prof was geworden. Maar ik verlang totaal niet terug naar die periode. Ik heb me goed voorbereid op mijn leven na het veldrijden. Sinds mijn afscheid sta ik elke dag op met nieuwe plannen. Voor het zwarte gat heb ik geen tijd."

Wat bevalt je het meest aan je nieuwe leven?
"Als ik zin heb om 's avonds langer op te blijven, dan kan dat. Van wat minder slaap hoef ik niet wakker te liggen. (lacht) En dat is met alles zo. Als we gaan landen met het vliegtuig, denk ik niet meer: 'Ik mag nergens met mijn knie tegen stoten.' Val ik nu, dan val ik. Dat is een... bevrijding."

'De gelukzalige momenten na het afzien zal hij het meest missen.' Getekend: jouw ploegmaat en boezemvriend Sven Vanthourenhout.
"De voldoening na een lange training valt met niks te vergelijken, dat is waar. Mezelf zes uur lang afbeulen op de fiets heb ik altijd graag gedaan. Maar als ik nu twee uurtjes kan gaan fietsen na het werk, heb ik daar evenveel plezier aan. Ik hoef me niet meer fysiek uit te putten om voldoening te hebben."

Mis je het gevoel dan niet om op het toppunt van je kunnen te staan?
"Ik denk het niet. Het bracht ook veel prestatiedruk met zich mee. Ik heb nu andere uitdagingen gevonden. Ik wil wel sportief blijven: ik ga vijf dagen per week fietsen, lopen of fitnessen. Het blijft een verslaving voor mij. Ik wil fier naar mezelf in de spiegel kijken."

Midlifecrisis

'Binnenkort verdwijn ik een klein beetje in de anonimiteit', zei je op je laatste cross. Er klonk opluchting in door.
"Ja. Het was niet altijd gemakkelijk om mijn aandacht te verdelen tussen de sport en het publiek. Je kan niet én je concentreren én alleman gedag zeggen. Dat was soms vermoeiend. Uit de schijnwerpers stappen geeft me meer vrijheid."

Trekken de mensen al minder hard aan je mouw?
"Dat is nog niet echt veranderd. Overal waar ik mijn gezicht vertoon, of het nu op Tomorrowland is of bij de bakker, word ik aangesproken. In Vlaanderen kan je niet ongezien ergens komen. Mijn sportcarrière ligt natuurlijk nog vers in het geheugen. Die aandacht zal met het jaar wel minderen."

_{Interview gaat verder onder de foto.}

Denk je dat echt? Twintig jaar na zijn gouden medaille bellen ze Fred Deburghgraeve nog altijd.
"Ik ben ervan overtuigd dat de jonge generatie mij binnen tien jaar niet meer herkent op straat. Ik vind dat ook niet erg. Ik ben nu een oud-renner en je mag mij ook zo bekijken."

Je bent dit jaar 40 geworden, de leeftijd waarop de eerste midlifecrisissen opdoemen. Zou jij daar vatbaar voor kunnen zijn?
"Zeggen dat mij dat nooit kan overkomen, zou dom zijn. Misschien krijg ik plotseling het gevoel dat ik nog van alles moet gaan doen. Maar ik doe veel dingen nu al, en graag. Mijn leven zit vol uitdagingen."

Is er iets waarvan je al lang droomt om nog te doen?
"Reizen, ik wil meer reizen! Ik zou heel graag een rondreis maken door Australië of langs de westkust van Amerika. Ik heb al veel mooie plekken bezocht maar ik heb zin om nog meer op verkenning te gaan. Dat hoeft niet voor drie maanden te zijn, eerder voor drie weken of zo."

Dat is best een haalbare droom.
"Onbereikbare dromen zijn mijn ding niet, dan ga je altijd teleurgesteld naar huis. Je moet de lat niet te hoog leggen, je moet hem op de juíste hoogte leggen. (grijnst) Dat heb ik als veldrijder ook altijd gedaan. In de herfst van mijn carrière schreeuwde ik niet meer van de daken dat ik alles ging winnen."

Klein manneke

Waarom heb je het Sven Nys Cycling Center eigenlijk opgericht?
"Als klein manneke kwam ik hier al kunstjes uithalen met mijn fiets. Deze plek heeft dus een speciale betekenis voor mij. We hebben speciale offroad-parcoursen laten aanleggen op de Balenberg. Het is de bedoeling dat jonge veldrijdertjes hier hun capaciteiten kunnen ontdekken en ons om advies kunnen vragen."

Als aspirant-veldrijder word je dus beter in Baal geboren dan in Boom?
"We hebben in elk geval voor een uitstekende accommodatie gezorgd waar kinderen de kneepjes van de sport kunnen leren. Op termijn kan dat alleen maar helpen om jonge crossers beter te ontwikkelen. Er komt ook een centrum waar we fysieke testen doen met jongeren."

_{Interview gaat verder onder de foto.}

Er is veel over je relatie met je ex Isabelle geschreven in de pers. Niet makkelijk voor iemand die erg op zijn privacy is gesteld.
"Ik kan er echt niet tegen als mijn privéleven op straat wordt gegooid. Isabelle en ik hebben een positieve verstandhouding over de opvoeding van onze zoon, maar andere mensen proberen onrust te stoken. Dat is frustrerend, want eigenlijk loopt het goed en maken we er het beste van. Ach, uiteindelijk is onze situatie alleen maar een uitvergroting van wat er in elke gemeente wordt verteld over koppels die uit mekaar gaan. Bij ons is dat gewoon maal vijfduizend." (lacht)

Ben je bang om kritiek te krijgen?
"Bang niet, maar het zit wel een beetje in mij om kritiek te vermijden. Ik vind dat er betere oplossingen zijn dan de grove borstel. Ik sta redelijk nuchter in het leven en relativeer veel, wat de kans op kritiek al minder groot maakt."

Tot slot: je hebt 291 profoverwinningen behaald. Kan je je die nog allemaal voor de geest halen?
"Het klinkt misschien vreemd, maar die titels zijn allemaal al vervaagd - zelfs de meest belangrijke. Ik heb negen keer gewonnen op de Koppenberg, maar ik kan die afzonderlijke verhalen niet meer navertellen. Soms hoor ik oud-kampioenen tot in het diepste detail over hun overwinningen praten. Daar sta ik echt met open mond naar te luisteren, want zelf lukt me dat niet. Als ik sommige intense duels terugzie, denk ik: die was ik al helemaal vergeten! Terwijl ze toch heel speciaal waren."

Wat leert jou dat over het leven?
"Dat alles ooit voorbijgaat. Dat is niet erg: ieder zijn tijd. Het is nu aan de volgende generatie."