Sofie Dumont: "Sinds ik op tv kom willen veel meer mensen een stukje van mij"

Sofie Dumont: "Ik ben opgegroeid in Brussel, waar de wereldkeukens voor het rapen liggen. En toch vind ik ook in Oetingen mijn culinaire gading: mijn verse ingrediënten, mijn boerkes die hun producten niet sproeien, lekker vlees. Het eten is veel puurder hier. Ik koop zoveel mogelijk bij de bron: een blok kaas van bij de boer, groenten uit de moestuin, kersen uit de serre wat verderop... Ook vlees en vis haal ik al lang niet meer in de supermarkt. Ik probeer over te stappen naar de plekjes waar ze zo dicht mogelijk bij de bron van het basisingrediënt blijven."

Wat heeft je de klik doen maken om gezonder te gaan leven?
"Er is voor mij veel veranderd nadat mijn vader is overleden, acht jaar geleden. Hij was een echte bon vivant en kon zó genieten van lekker eten en drinken. Dat was mooi om te zien, maar achteraf besefte ik dat hij mede daardoor ziek is geworden. Het is allemaal zo snel gegaan. Met Valentijn kwam hij nog nietsvermoedend in ons restaurant eten, in juni is hij overleden aan pancreaskanker. (denkt na) Maar de échte klik heb ik gemaakt toen ik mama werd. Je leest altijd zinnetjes als 'Je hebt maar één lichaam, draag er zorg voor'. Pas toen ik zwanger was van Grace, drong die betekenis helemaal tot mij door. Ik zat daar met een dikke buik en dacht: Dumont, je hebt lang genoeg elke avond en elk weekend in je restaurant gestaan. Kok zijn is en blijft een prachtig beroep, maar je moet er wel wat voor over hebben."

Jeroen Meus zei het onlangs nog: stoppen met zijn restaurant Luzine was de beste beslissing die hij ooit heeft genomen.
"Ik heb ook nog geen seconde spijt gehad dat ik na mijn bevalling uit Les Eleveurs ben gestapt. In het begin was het wel eng om mijn houvast te verliezen. Ik kon alleen maar denken: 'Wat doe ik nu? Ik ben kok en verlaat mijn restaurant!' Maar toen besefte ik dat er nog zoveel meer is dan iedere middag en avond een service te draaien. Ik heb veel toffe dingen in de plaats gekregen."

Is koken op tv dan zoveel leuker dan in het echt?
"Het is gewoon anders. Je hebt niet meer die dagelijkse stress van het restaurant: zullen we genoeg klanten hebben, heb ik wel voldoende vis besteld, komt het personeel op tijd? Op televisie weet je veel beter waar je aan toe bent. Voor vijf uitzendingen van De Keuken van Sofie hebben we één opnamedag nodig, waarbij iedereen een callsheet krijgt en weet wat hij moet doen."

Het leven wordt er dus eenvoudiger op als tv-kok.
"Dat nu ook weer niet. Er komt een andere soort druk bij kijken. Ik heb nu veel meer deadlines te halen: voor mijn columns, boeken, workshops, culinaire events, sociale media, noem maar op. Sinds ik op televisie kom, zijn er ook veel meer mensen die een stukje van mij willen. Iedereen verwacht iets van mij. In het restaurant was dat niet zo: de mensen kwamen gewoon lekker eten en nadien waren ze weer weg."

Televisiegroentje

Elke week komt er een BV meekoken in De Keuken van Sofie. Het is een concept dat aanslaat.
"Omdat ik me altijd zo goed amuseer met mijn gasten. Beetje kokerellen, praten, wat drinken, een onderonsje houden met de kijker,... Sommige BV's hebben schrik om mee te doen aan De Keuken van Sofie, omdat ze niet zo goed kunnen koken. Maar dat maakt niet uit - als ze maar geïnteresseerd zijn in eten. De sfeer is altijd goed op zo'n opnamedag. Soms zitten we al om 11 uur aan het bier. Dat is toch de max!"

Welke eigenschap heb je nodig om dit televisiewerk te kunnen blijven doen?
"Zo dicht mogelijk bij jezelf blijven. Dat is niet makkelijk. Je wordt nogal snel 'geregisseerd' op tv: hoe je eruitziet, wat je draagt, hoe je praat, welke teksten je krijgt. Als televisiegroentje denk je: 'De anderen zullen het wel beter weten.' Maar dat is niet waar, hoor. Uiteindelijk moet je de guts hebben om je eigen buikgevoel te volgen: wie ben ik, en waar sta ik voor? Dat is niet evident. Zet mij in een keuken en geef mij tien man personeel: ik neem de leiding en die keuken zal draaien. Op televisie liggen de zaken helemaal anders: daar heb je een regisseur, een producer, een assistent hier en een assistent daar. Het is helemaal niet zo simpel om daarin het voortouw te nemen."

Lukt dat al een beetje bij De Keuken van Sofie?
"Vandaag al veel beter dan vroeger. Nu ik de tv-wereld beter ken, heb ik mijn draai gevonden. Weet je, ik wil vooral geen conflicten of ruzies op de set. Want twee minuten later draaien de camera's en moet je opgewekt zijn. Het probleem bij mij is: ik kan niet acteren. Als het mij niet aanstaat, zie je het meteen. Maar ik ben ook professioneel genoeg om er te staan wanneer het moet."

Jij bent zowat de enige vrouwelijke chef op tv. Speel jij je vrouwelijkheid graag uit in de keuken?
"Zeker. Zo hecht ik veel belang aan hoe een bord eruitziet: het oog wil ook wat. En ik voel mij ook goed in de mannenwereld van de keuken. (fluistert) Omdat ik vind dat vrouwen af en toe kunnen zagen. Onder mannen is er minder jaloersheid: het is cliché, maar wel waar. In mijn hoofd ben ik eigenlijk een garçon manqué."

Fuck dat ego

Je bent pas moeder geworden toen je bijna 39 was. Heb je daar bewust voor gekozen?
"Nee. Ik kon niet zomaar zwanger worden en moest hormonen nemen. Los daarvan was ik eigenlijk niet zo hard bezig met kinderen krijgen. Mijn man Wim en ik hadden ons al gesetteld in een kinderloos leven, met kindonvriendelijke wagens en een kindonvriendelijk huis. (lacht) Ik kan ook oprecht zeggen dat als Wim en ik geen kinderen hadden gekregen, wij ook een heel mooi leven hadden geleid. Pas op, neem mij Grace nooit meer af! Maar ik zou ook perfect gelukkig geweest zijn zonder kind."

Het Pajottenland versus Brussel-stad: Grace zal in een andere omgeving opgroeien dan jij.
"Da's waar, je kan de twee bijna niet vergelijken. Ik ben eigenlijk groot geworden op straat, tussen de stenen. Al kende ik het plattelandsleven ook goed: mijn grootouders woonden op de boerenbuiten in Roeselare. Het heeft allebei zijn charmes, vind ik. We nemen Grace veel mee naar Brussel. Als het mooi weer is, gaan we bij De Noordzee aperitieven en eet ze een stukje vis mee."

Jij hebt een licht rock-'n-rollgehalte, en dan toch in deze absolute stilte komen wonen...
"Die rust heb ik echt wel nodig. Als ik naar de kilometerteller in mijn auto kijk, schrik ik soms van de afstanden die ik voor mijn werk afleg. Wanneer ik opgefokt raak door deadlines, stop ik met hollen en maak ik een wandeling met de hond. Ik kom altijd zo graag terug naar huis. Dit is mijn basis."

Je ziet wel vaker dat 'rebelsere' mensen de kalmte opzoeken.
"Ja. Maar ik kan ook zeggen: 'En nu heb ik het gehad met die rust!' (lacht) Nu gaan we pinten pakken en ons eens laten gaan. Dat heb ik evengoed nodig. Of ik dat hier niet mis? Brussel is niet ver - 30 minuutjes rijden en we staan in het centrum. Ik heb hier alles wat ik nodig heb. En als ik iets wil, ga ik er gewoon naartoe."

Wat koken betreft, sta je wel gulzig in het leven. Naast een opleiding tot kok heb je ook cursussen oenologie, traiteur én desserts gevolgd.
"Ik heb het altijd zalig gevonden om naar school te gaan. Elk aspect van de gastronomie spreekt me aan. Wijnen en desserts lijken misschien twee verschillende werelden, maar het ene hangt toch samen met het andere. Ik volg ook nog steeds stages bij topchefs, onder meer bij Sergio Herman en Kobe Desramaults, om te zien hoe zij het aanpakken."

Ik zie het veel koks met een ego nog niet doen.
"Fuck dat ego! (lacht) Ik vind het juist heerlijk om volop in die drukke service mee te draaien. En ik leer veel bij over het reilen en zeilen in andere restaurants. Het is een win-winsituatie, waarom zou ik het niet doen?"