Roel Vanderstukken: "Ik wil alleen maar meer werken"

Ga jij regelmatig een potje golfen, Roel?
"Ik doe het nog maar een jaar, maar probeer toch enkele keren per maand op de baan te staan. Ik heb al heel wat sporten uitgeprobeerd, maar golf heeft me compleet verrast. Golf slaagt erin om het molentje in mijn hoofd even te doen stoppen. Ik hoef me hier nergens druk om te maken, behalve dan dat ik slecht aan het spelen ben." (lacht)

We zitten hier op een boogscheut van je geboortedorp Kapellen, midden in het Hageland. Je bent er als kind opgegroeid en later opnieuw gaan wonen. Vanwaar zo honkvast?
"Wonen in de stad was allemaal heel leuk, maar ik wou opnieuw het fruit van de bomen kunnen trekken als ik daar zin in had. Na enkele omzwervingen in Brussel en Leuven ben ik ingetrokken in het huis van onze oude schoolmeester, net naast het schooltje waar ik vroeger zat. In de tuin stond nog dezelfde kersenboom van dertig jaar geleden. Als kind stampten wij expres de bal over de muur om kersen te kunnen pikken. En dat was nu opeens mijn eigen tuin geworden. De wereld op zijn kop, zeker voor een nostalgische mens als ik. Mijn familie woont nog steeds in hetzelfde dorp en we springen haast elke dag bij elkaar binnen. Weet je wat ik zo mooi vind aan het dorpsleven? Dat je eigen kinderen nog echt beschouwd worden als een deel van jou."

Wat een verschil met hoe jouw vrouw Anne-Sophie is opgegroeid.
"Ja, dat kan je wel zeggen. Anne-Sophie is op haar vijftiende naar Parijs verhuisd om model te worden, gewoon op haar eentje. Ze heeft als jonge vrouw de hele wereld gezien: Tokio, Milaan, New York. Op haar 28ste is ze opnieuw in België komen wonen en wat later heb ik haar leren kennen. Anne-Sophie vond toen zelfs Antwerpen een boerengat."

SPOOKHUIS

Je bent niet in het huis van je oude schoolmeester blijven wonen, toen in dezelfde straat je ultieme droomwoning te koop kwam.
"Het was bijna een spookhuis, met zo'n grote smeedijzeren poort en donkere ramen. Ik had er als kleine jongen al een zwak voor. Op een dag belde mijn oma me in alle staten op: vrienden van haar hadden een vastgoedmakelaar foto's zien nemen van de woning. En wat nog meer was: die vrienden kenden een poetsvrouw die nog een sleutel had van dat huis. Ik kon dus stiekem al eens een kijkje gaan nemen. (lacht) Vanbinnen zag het er niet uit, maar het huis had een soort charme die nog zelden te koop is. Eiken balken in het plafond, mozaïektegels op de vloer,... ik was meteen verkocht."
En toen zijn jij en Anne-Sophie aan het renoveren geslagen. Hoe is dat verlopen?
"We hebben de renovatie in twee fases aangepakt, en de tuin was fase drie. Ik denk dat we de laatste acht jaar bijna continu in de verbouwingen hebben gezeten. We zijn altijd op 'de werf' blijven wonen, ook tijdens de twee zwangerschappen van Anne-Sophie. Ze hebben ons altijd gezegd: zwanger zijn én verbouwen is de grootst mogelijke relatietest. Maar we hebben dat goed doorstaan. Al is het niet zo evident om knopen door te hakken met een zwangere vrouw. (lacht) Ook nu blijven verbouwingen me bezighouden. Maar het zijn niet de beste tijden om te investeren en met twee kinderen blijft er minder marge over. Ik zet graag iets aan de kant, zodat we ons huis kunnen afbetalen en onze kinderen laten studeren."

Gaat jouw molentje daarover snel aan het draaien?
"Die onrust zit wel in mij, ja. Ze is ook gekoppeld aan mijn onzekere beroep. Ik mag niet klagen, ik kom al zeventien jaar aan de bak als acteur. Gelukkig ben ik iets zakelijker ingesteld dan de doorsnee creatieve mens. Ik ben naast het acteren ook andere paden aan het bewandelen: muziek, regie, theater, musical,... Er zit wel een ondernemer in mij."

Je hebt onlangs zelfs een gin op de markt gebracht.
"Ja. Een gin is snel gemaakt, maar ik ben samen met chef-kok Giovani Oosters heel ver gegaan in de smaaktesten. Een goede gin moet zich onderscheiden in de zee van gins. Ik ben altijd enorm gefascineerd geweest door gastronomie. Mijn vrouw zegt weleens: 'Als je ooit een horecazaak wil opstarten, dan zal het rap gedaan zijn tussen ons.' Conclusie: als ik niet naar de drank mag, dan maak ik 'm gewoon zelf. (lacht)"

SERIEUZE PATAT

Ik hoor het al, je bent zo'n kleine zelfstandige met een overvolle agenda.
"Ik heb de laatste jaren véél te hard gewerkt. Het begon me na de zomer te dagen. Mijn oudste zoon ging naar het eerste leerjaar en leerde lezen en schrijven aan de keukentafel. Op een zondagochtend zag ik hem bezig en ik dacht: 'Verdorie, wat heb ik al gemist? Wil ik het anders aanpakken bij de jongste?' Op die ochtend heb ik besloten dat ik het wat rustiger wil aandoen. Dat ik wat meer aandacht ga schenken aan mijn gezin en familie."

Deed je dat dan niet genoeg?
"Mijn familie is er altijd voor mij geweest, tot in het onwaarschijnlijke toe. Maar wat deed ik terug? Bitter weinig. Vooral de grumpy Roel uithangen, die 's avonds moe thuiskwam van zijn werk. Hoe sneller de kinderen in bed lagen, hoe liever ik het had. (denkt na) Anne-Sophie heeft het een tijdje zwaar te verduren gehad met mij. Toen ik haar leerde kennen, zei ik al: 'Pas op, ik ben een heel ambetante mens. Je kan mij heel graag zien, maar dat kan zich ooit keren tegen jou.'"

Wat bedoelde je daar precies mee?
"Welja, ik ben een echte ambetanterik. Ik wil alleen maar meer werken, nieuwe dingen ontdekken, blijven gaan. Elk stukje van mijn hoofd staat op 'bezet'. Anne-Sophie heeft het daar wel moeilijk mee gehad. Ze zei: 'Ik weet dat je zo bent en ik vind dat ook niet erg, maar op de weinige gezinsmomenten moet je er wel stáán. En niet binnen het halfuur de sfeer onder nul brengen.' Dat is wel een alarmbel geweest. Ik voelde zelf ook aan dat het niet oké was. Ik heb toen een aantal tijdrovende projecten afgebeld, zoals twee regies per jaar van het amateurtoneel. Vanaf dat moment viel er een last van mijn schouders."

Afgelopen najaar werd je veertig. Had dat er ook iets mee te maken?
"Het heeft toch iets met me gedaan. Veertig worden is sowieso een goed moment om terug te blikken. Ik had het al eens eerder meegemaakt, zo'n heavy periode. Het was de tijd van Steracteur, Sterartiest en het kon niet hard genoeg gaan: ik sprong mee op de kar en laadde ze nog eens bomvol ook. Nadien heb ik daar een serieuze patat van gekregen. Noem het een burn-out of niet, maar de deur ging een paar weken dicht. Destijds zat er geen zesjarig zoontje aan de keukentafel om mij tegen te houden."

KLEIN AMBETANTERIKSKE

Acteren zit je in het bloed: je beide ouders zijn altijd actief geweest in het toneel. Je vader is zelfs nog straatmuzikant geweest!
"Klopt, hij heeft dat nog gedaan als hobby. Ik ben ook graag bezig met muziek - ik speel met het idee om onze stallen te verbouwen tot repetitielokaal. Mijn vader heeft ook toneelregie gestudeerd, net als ik. In zijn laatste jaar is hij moeten stoppen, omdat ik geboren werd en er brood op de plank moest komen. Ze waren heel jong toen ze mij kregen. Ik was niet helemaal gepland, denk ik. (lachje)

Jij hebt de familietraditie niet verdergezet om jong vader te worden.
"Nee, ik heb nog wat van het leven geprofiteerd. Mijn ouders gingen zelf ook nog vaak op stap, hoor. Ik heb heel veel tijd doorgebracht bij mijn grootouders. Eigenlijk heb ik zes ouders gehad, en dat als enig kind. Mijn oma is nog altijd maar 76 jaar. Ik vind dat een gigantische rijkdom."

Waarom hebben jouw ouders het bij één kind gehouden?
"Omdat ik toen al een klein ambetanterikske was, zeker? Met jou hadden we al werk genoeg, zei ons ma altijd. En onze pa wou misschien wel een tweede, 'maar dan om te adopteren'. (hilariteit) Ik geef het toe, ik eiste alle aandacht op. Als tiener heb ik zowat elke school van Tienen en omstreken van binnenuit gezien - en ik mocht overal weer vertrekken. Waarom? Ach, die verhalen zouden ons voor nu te ver leiden." (knipoogt)