OK-mannen getuigen: "Dat een man alle tijd heeft, is een mythe"

Anant Alsteens (39) 'Omdat ik geadopteerd ben, is een bloedband nog belangrijker'

Als baby in Bombay te vondeling gelegd, werd Anant Alsteens twee jaar later geadopteerd door een artistiek koppel uit Brussel. Hij kreeg nog twee broers - tweelingen. Nooit is hij op zoek gegaan naar zijn roots. "Het interesseert me niet. Ik heb een geweldige vader en een hechte band met mijn familie en veel vrienden", zegt Anant.

Maar een partner en kinderen mist hij meer dan ooit. "Ik ben al van kindsaf dol op kinderen. Al jong ging ik babysitten en ik bleef dat ook aan de universiteit nog doen. Omdat het me zo goed afging, vertrouwden mensen ook hun allerkleinsten aan me toe - zelfs een kindje met verhoogd risico op wiegendood. Soms vond ik babysitten plezanter dan kroegentochten. Iedereen dacht altijd dat ik in mijn professionele leven iets met kinderen zou doen."

Anant werd tv-producer. Maar zijn betrokkenheid bij kinderen ging nooit voorbij. "Ook vandaag trek ik veel op met kinderen. Ik heb twee petekinderen die ik veel zie; ik ga naar de schoolfeesten, leef met hen mee, pik ze op van school. Zelf had ik ook een erg betrokken peter, Karel Anthierens. Hij leerde me zoveel bij. Dat wil ik ook. Iets doorgeven. Iemand iets leren. Voor iemand zorgen."

Vrienden hadden dat door. "Toen ik afstudeerde, werd een goeie studievriendin onverwacht al zwanger. Ik plande toen een wereldreis. Maar ze vroeg me of ik peter van haar kind wilde worden. Ik heb daar geen seconde over moeten nadenken en ben niet vertrokken. Vandaag ben ik onderdeel van dat gezin."

Hij heeft zichzelf dan ook altijd als vader gezien en wilde voor zijn dertigste kinderen. "Dat is dus niet gelukt. Ik word veertig. Je krijgt dan de opmerking dat een man alle tijd heeft. Dat moet ik toch ontkennen. Liefst zou ik een jonge vader geweest zijn. Dat lijkt me veel fijner, zowel voor jezelf als voor je kinderen."

Hij had een paar relaties, nooit echt lang. "Als prille dertiger werkte ik keihard in de mediawereld. Je kent dat. Het is spannend en je maakt zoveel mee dat je niet erg gericht bent op dingen waarvan je denkt dat ze wel vanzelf zullen komen. Ik was ook zelfstandige, dus ik had geen regelmaat, geen vaste uren, zelfs vaak geen vakanties.

"En als ik al een partner zocht, lag de lat hoog, wat typisch is in de media. Mijn partner moest én veel intellectuele bagage hebben én er goed uitzien, et cetera. Die veeleisendheid heb ik afgebouwd. Wat mij wellicht ook heeft geblokkeerd, was mijn verlegenheid. Ik ben geen jager. Daar-naast heb ik gemerkt dat mijn vreemde naam en donkere huid vrouwen soms tegenhield."

Dure datingsites

Sinds enkele jaren zit Anant op datingsites. "Duur, en je moet jezelf verkopen - wat bepaald onaangenaam is. Maar ik geloof erin. Vrienden van me vonden zo hun man of vrouw. Bij mij kwamen daar al drie leuke relaties uit, maar het bleef nooit duren. Meestal omdat die vrouwen met onverwerkte issues zaten.

"Vandaag merk ik dat er iets begint te wringen. Ik wil heel graag kinderen, maar ik word een beetje bang van vrouwen van mijn eigen leeftijd omdat de biologische deadline bij hen zo nadert. Dat begint ongemakkelijk te worden bij de eerste contacten. Tegelijk zie ik dat de jongere vrouwen toch liever een man van hun eigen leeftijd zoeken. Dus daar sta je dan. Tussen wal en schip."

Anant is een vrolijke, sociale en optimistische man, maar zijn situatie maakt het leven af en toe ook zuur. "Ik ben de enige in mijn omgeving zonder kinderen en ik word op alle kindermomenten uitgenodigd. Super, en ik wil niets missen, maar emotioneel is dat soms echt lastig. Ik heb geen vrienden die in mijn situatie zitten, misschien omdat ik nu eenmaal echt een familyman ben. En ik hou van mijn drukke sociale leven. Maar het contrast met het lege huis waar ik dan in thuiskom... Die eenzaamheid valt soms zwaar."

Nee, 100 procent gelukkig zal Anant nooit zijn zonder kinderen. "En soms ben ik bang om later alleen achter te blijven. 'Waarom adopteer je dan niet, want je bent toch zelf geadopteerd?', vragen mensen dan. Maar net omdat ik geadopteerd ben, is mijn kinderwens nog groter. Ik zou toch graag met iemand een bloedband hebben."

Benoit Lannoo (49) 'Vader worden leek altijd zo vanzelfsprekend'

"Ik zag onlangs een sketch van Brigitte Kaandorp over de hectiek van het moederschap. Toen dacht ik het weer: 'Ik heb het toch makkelijk, zo zonder verantwoordelijkheden.' Maar tegenwoordig denk ik wel vaker: 'Zou ik dat niet net wel graag willen, die verantwoordelijkheid? Mis ik niet net dat, het opgeven van de vrijblijvendheid?' Ik denk het wel", zegt communicatie-expert Benoit Lannoo.

Hij "ligt er niet echt wakker van", maar vindt het wel jammer dat hij nog geen kinderen heeft. "Ik word vijftig en na mijn 55ste zie ik het toch niet meer gebeuren. Dat is te oud voor een baby. Dus er is wel een beetje een deadline. En omdat mijn vader ziek is, heb ik meer contact met hem en wint het vaderschap voor mij nog aan belang.

"Vriendschappen en ook partners komen en gaan. De band met een kind is voor altijd, zelfs al zie je elkaar niet. Tussen mijn vader en ik was het lang zeer woelig; nu verdiept die relatie zich. Dat boeit me: een relatie met iemand die je niet gekozen hebt. Verantwoordelijkheid moeten nemen voor die persoon én die ook moeten loslaten. Het evenwicht tussen afstand en nabijheid aftasten in een contact waar je nooit aan ontkomt. Dat wil ik ook."

Zijn contacten met kinderen versterken dat verlangen. "Het klikt altijd als vanzelf. Ze vinden mij een rare, maar een leuke rare. Ik doe niet speciaals, dring me zeker niet op. Maar ik merk dat kinderen van verschillende leeftijden graag met mij omgaan. Ik ben dan ook erg blij dat ik veel kinderen ken en peter ben van de oudste dochter van mijn zus. Vaak hoor ik: 'Je zou een goeie vader zijn.'

"Af en toe geef ik ook les aan tieners. Ook dan merk ik hoe goed ik me voel in die vaderlijke rol, die 'zorgen voor' combineert met leiden, samen dingen ondernemen en oplossingen zoeken."

Drempelvrees

Maar Benoit is al enkele jaren vrijgezel. "Er waren een viertal relaties van telkens maximaal drie jaar. Meestal was kinderen krijgen een vanzelfsprekendheid. Dat zou dan wel gebeuren. Tot de relatie doodbloedde of werd beëindigd. Daarom ben ik opgelucht dat ik niet vastzit aan een biologische deadline zoals vrouwen."

Soms komt de vraag waarom hij alleen en kinderloos is. "Je ziet mensen dan denken: 'Jij doet wellicht niet genoeg moeite.' Maar daten via sites of kantoren zie ik niet zitten. Misschien heb ik drempelvrees. Maar het is me ook te duur, te arbeidsintensief en te geforceerd. Ik ontmoet mensen liever via via. Dat gebeurt ook. Alleen is de juiste match nog niet gepasseerd."

Daarom probeert Benoit te wennen aan het idee dat het er niet van komt. "Ik acht de kans dat ik nog een geliefde tegenkom niet zo klein, maar de kans wordt groter dat het iemand is die te oud is om nog moeder te worden. Nu vind ik dat je geen recht hebt op een kind. Ik wil het graag, maar ik wil ook graag een geliefde. Als ik iemand graag zie en het is wederzijds, maar samen kinderen krijgen kan niet meer, dan zal een van mijn diepste wensen niet ingevuld worden. Maar een andere wel."

Christophe Lambert (49) 'Ik heb het bewust uitgesteld en nu is het te laat'

"Soms vind ik het jammer, maar ik weet heel goed waarom ik geen kinderen heb", zegt publicist en professioneel reiziger Christophe Lambert. Hij volgde een economische opleiding, belandde in een bedrijf en ontdekte hoe dat totaal wrong met wie hij is. Waarop hij het roer omgooide en ging reizen om daarover te schrijven voor verschillende bladen.

Christophe: "Ik was maar sporadisch thuis. Vaste relaties pasten al nauwelijks in dat leven, laat staan een kind. Al vrij jong besloot ik dan ook om geen kinderen te hebben. Dat vond ik spijtig, omdat ik altijd veel van kinderen heb gehouden en mezelf als vader zag."

Maar er was een reden voor die strikte keuze als twintiger: "Ik ben een kind van gescheiden ouders. Toen ik opgroeide, was dat nog uitzonderlijk en werd je daar als kind op aangesproken. Die vroege ervaring heeft me doen besluiten dat, als ik kinderen zou hebben, ik het wilde doen zoals het hoorde. Ik wilde het niet maar half doen."

Ook later bleef hij daar consequent in. "Wellicht ook door het reizen ben ik nooit de vrouw tegengekomen met wie ik kinderen zag zitten. Tot ongeveer acht jaar geleden, toen ik mijn vrouw ontmoette. Maar we waren toen allebei al prille veertigers en vonden dat te oud om nog kinderen te krijgen.

Argwanende volwassenen

"Hoewel ik het graag wil, ben ik er ook van overtuigd dat het plezant moet blijven voor het kind. Daarom wilde ik er meer dan één én wilde ik geen oude vader zijn. Je wilt kunnen spelen en sporten met je kind. Als vijftienjarige een vader hebben die eind de vijftig is, lijkt me niet zo fijn. Het was dus te laat. Het leven is geen menukaart en zo is het nu eenmaal gelopen.

"Ik ben daar niet in blijven hangen en ben dankbaar voor wat ik wel heb. Het contact met kinderen is er wel. Er zijn de kinderen van vrienden, mijn petekind. Ik vind het fijn om kinderen en jonge mensen om me heen te hebben.

En nog een belangrijk deel van Christophes leven heeft heel erg met kinderen te maken. "Door mijn reizen ben ik veel bezig geweest met het lot van kinderen. Je ziet, zeker in Azië, heel goed hoe veel kinderen geen kansen krijgen. Tegelijk ging ik soms naar afgelegen gebieden waar het mij altijd weer opviel hoe spontaan, open en nieuwsgierig de kinderen waren in vergelijking met argwanende volwassenen. Hun houding spreekt mij erg aan.

"Na een aantal jaren storten aan ngo's die kindergerichte projecten ondersteunen, besloot ik zelf een weeshuis op te richten - voor meisjes uit de laagste kaste in Tamil Nadu, Zuid-India. Zo kregen ze onder andere de kans om naar school te gaan. Ondertussen nam ik ook in een andere regio een tehuis voor kinderen over. Van hieruit volg ik alles op. Ik skype met de kinderen en ga twee tot drie keer per jaar op bezoek. Dan ben ik soms apetrots op hun vindingrijkheid, hun inzet."

Maar hij stelt zich niet op als ouder. "Het is geen therapie. Ik ben gewoon erg blij dat ik hen kan helpen met scholing en opvoeding. Sommigen komen binnen als belhamels. Maar als we ze de juiste aandacht geven en ze bijvoorbeeld op hun niveau laten delen in de verantwoordelijkheid voor het tehuis, gaat het veel beter. En ja, wanneer mensen weer eens vragen waarom ik geen kinderen heb, dan antwoord ik wel: 'Ik heb er 120 in India.'"