‘Mijn leven lang al ben ik ongewenst single. Ik ben 45, en eigenlijk nog altijd maagd’

Zeg niet dat hij het niet geprobeerd heeft. Tientallen keren al sprak Nick af met vrouwen in de gloedvolle hoop dat ooit een van hen verliefd zou worden op hem. Maar dat wil maar niet lukken, ze zijn nooit geïnteresseerd. ‘Als je lang niemand voelt, schrik je van iedere aanraking.’

“Mijn leven lang al ben ik ongewenst single. Zo’n tweehonderd vrouwen heb ik in de loop der jaren gesproken en gedatet, maar op een of andere manier lukt het me niet hen voor mij te interesseren. Steeds komt het op hetzelfde neer: ze vinden me aardig, maar nooit komt het tot seks of een relatie. Ik stel me weleens voor hoe dat zal zijn, verliefd zijn op iemand die ook op mij verliefd is. Ik zou thuis op haar wachten, en dan een glas wijn voor haar inschenken, ik zou haar schouders masseren en haar verrassen met een weekendje uit. Naar Barcelona of zo.

“Twee mensen die hand in hand in de stad lopen, ik kijk er vaak naar, het ziet er zo mooi en vredig uit. Alsof alles dan in rust is; een ­toestand van wederkerigheid, mysterieus en ondoorgrondelijk voor iemand als ik. Soms word ik er blij van, maar als ik in een sombere bui ben, lijd ik juist onder die ondoorgrondelijkheid.

“De laatste keer dat ik een afspraak had is alweer een tijd geleden. Ze heette Marjolein, het was warm die dag. Ik droeg een jasje met daaronder een blauwwit gestreept T-shirt, een lichte broek en espadrilles. Van tevoren hadden we al behoorlijk veel gechat, wat vaak een nadeel is, want dan is het prille en het gretige er een beetje af tegen de tijd dat je naast elkaar zit. Ik ben sowieso beter in schrijven dan in face-to-facecontact waar zoveel meer factoren een rol ­spelen dan goed kunnen formuleren. Toch was ik niet bepaald zenuwachtig, oefende ook niet op een goede binnenkomer. Wees jezelf, sprak ik mezelf toe, en dat ging behoorlijk goed. Tot ik haar zag zitten, een vrolijke studentikoze vrouw. Ik maakte een opmerking over het mooie weer, ze keek op en ik zag haar teleurstelling. Een schaduw over haar gezicht, daarna herstelde ze zich weer.

“Ik heb nooit getwijfeld over mijn geaardheid, ben bovendien zelf vaak genoeg verliefd geweest, daar ligt het niet aan. Ik denk dat ik gewoon te verlegen ben en niet lang genoeg. Ik heb ooit een singlecoach geraadpleegd, die mensen indeelde op een schaal van 1 tot 5 waarbij 5 staat voor arrogant en 1 voor onzeker. Ze zei me dat ik een 1 was, en dat vrouwen van meer arrogante mannen houden. Ik moest een beetje opschuiven naar een 3, dan had ik meer kans. Maar hoe doe je dat? Voor zover ik mijn gedrag kon aanpassen, heb ik dat gedaan, ik heb geleerd vrouwen aan te kijken als ik tegen ze praat. Maar je karakter verander je niet zomaar.

“Ik begrijp het echt niet, ik kom uit een heel normaal gezin met warme ouders, heb een goede baan, maar hoe minder het me lukt meisjes te boeien, hoe onzekerder en verlegener ik word. Er zijn toch wel meer heviger verlegen mannen met een vriendin?

“Tien jaar geleden was ik stapelverliefd. Ze was een collega, als ze buiten rookte, zag ik haar vanaf mijn plek bij het raam. Op een dag waren we met wat andere collega’s iets gaan drinken en zij zei: wil je soms voortaan met mij meerijden naar het werk, zodat we de kosten kunnen delen? Eindelijk was het eens een ander die het initiatief nam. Ik kon mijn geluk niet op. Maar al snel bleek dat ik haar verkeerd had begrepen, want toen ik mijn dankbaarheid uitte met diner­bonnen en bloemen en een boekje over de stad waar we beiden woonden, zei ze: ik heb liever gewoon geld en vanaf dat moment ging ze me uit de weg. Misschien heb ik te veel indruk willen maken, in de auto imiteerde ik de cynische humor van een collega die alle lachers op zijn hand heeft. Stom natuurlijk, maar op een of andere manier kwam het me voor of mijn leven ervan afhing. Heel pijnlijk, want verliefdheid laat zich niet als een lichtschakelaar aan- of uitschakelen. Ook toen ze me negeerde, bleef ik haar door het raam zien als ze rookte.

“Met Marjolein werd het nog een leuke ­middag, we hebben op het terras een biertje gedronken en gekletst. Ik had eens gehoord dat een vrouw wil zoenen als ze van je ogen naar je mond kijkt. Maar Marjoleins gezicht liet zich niet lezen. Toen ik haar naar huis bracht draaide ze zich om, zei gedag en een afspraak later merkte ik dat ze over mijn schouder naar andere mannen keek en dat was de laatste keer dat we elkaar zagen.

“Eigenlijk ben ik nog altijd maagd, op mijn 45ste. Ik ben weleens vluchtig naar bed geweest met een collega, maar we waren allebei heel dronken en het duurde zo kort dat het niet eens intiem was. Het meest verlang ik naar een arm om mijn schouder. Als je zoals ik al zo lang niet meer iemand hebt gevoeld, schrik je van iedere toevallige nabijheid en aanraking. Om niet ook nog mensenschuw te worden ben ik salsalessen beginnen volgen, want dan leer je wel vrouwen vasthouden, maar dat was met mijn gebrek aan ritmegevoel geen goede keuze.

“Het klinkt alsof ik alleen maar triest ben, wat niet zo is. Maar ik begrijp het gewoon niet. Mijn broer heeft wel relaties gehad, hij heeft ook een kind, en mij lukt niks. Ik heb alle vormen van hulp geprobeerd, ben zelfs een keer naar een prostituee geweest om wat ervaring op te doen, maar niks werkt.

“Ik blijf mijn verlegen zelf in een wereld waarin succes verbonden is aan een groot ­zelfbewustzijn. Het is raar om ingehaald te ­worden door vrienden en collega’s jonger dan ik. Nog niet zo lang geleden waren het kennissen van tien jaar jonger die gingen samenwonen en kinderen kregen, nu zijn het al kennissen van twintig jaar jonger die trouwen. Tussen die tweehonderd vrouwen zat niemand die verliefd op mij werd. Hoeveel meer nog tot ik haar vind... Zal ik haar ooit vinden?”