Maxine en Paul Michiels: ‘We zijn lichtjes rebels en gaan voor wat we willen’

De oudste is 73 en staat ­als Soulsister-muzikant in het geheugen gegrift. ‘Polle Pap’ treedt vandaag nog altijd op – Soulsister heeft ook een nieuwe single. De ­jongste is 28 en reist de wereld rond als gevierd rodeo­rijder en paardentrainer. Paul en Maxine Michiels, vader en dochter.

Paul

“Maxine zoekt heel gericht naar haar eigen geluk. Ze is zelfstandig en vrijgevochten. Soms sms’t ze: ‘Hey papa, ik zit in Peking!’ De week erna stuurt ze dan weer vanuit Italië. Ik ben geen vader die zijn kinderen altijd dicht bij zich wil hebben. Ik gun hen hun eigen leven, los van mij. Toen ik achttien was, verbleef ik tien dagen in Londen en stond ik op het punt om de boot naar de VS te nemen. Ik heb het niet gedaan omdat ik naar het leger moest.

“Ik wil niet dat mijn kinderen met spijt achteromkijken. Toen Maxine heel klein was, wist ze al dat ze later iets met paarden wou doen. Die eigenzinnige blik heeft ze van mij, denk ik. Op mijn zesde hoorde ik voor het eerst Elvis op de radio. Ik wist het ook meteen. Ze is een dochter van haar vader. We hebben allebei onszelf gevonden in een onwaarschijnlijke nichewereld.

“We zijn allebei natuurmensen. Ik heb een tuin van een halve hectare, met oude bomen en een zwemvijver. ‘Een hof waarin je honderd jaar wordt’, zegt Maxine altijd. Niet dat ze zo vaak langskomt. Ze is als een opgeblazen ballon die je loslaat en in vier seconden alle windstreken verkent. Als ik haar niet hoor, is ze goed bezig, en hoef ik me dus ook geen zorgen te maken. Als we samen wat tijd willen doorbrengen, gaan we naar de manege waar ze lesgeeft. Ik heb in 1990 in Hollywood leren paardrijden, op Missouri Trotters, en naar het schijnt ben ik er best goed in. Soms delen we die andere passie en staan we samen op het podium, maar het is goed dat ze er nooit haar job van probeerde te maken. Om te slagen in de muziekwereld, moet je erg veel geluk hebben.

“In 1997 ben ik gescheiden van Linda, de mama van mijn eerste vijf kinderen. Maxine was amper 4. Het was de pijnlijkste beslissing die we ooit namen, maar onze band was te verbrokkeld geraakt. We waren toen al een tijdje internationaal aan het toeren met Soulsister en mijn wereld was niet langer de hare. Ik was meer onderweg dan thuis, en leerde veel nieuwe mensen kennen. Ik was nieuwsgierig en kon me niet meer laven aan de kracht van onze jeugdliefde. We zijn op goede voet uiteengegaan en de kinderen hebben er niet al te veel van gemerkt, denk ik.

“Toen ze klein waren, kwamen Maxine en haar tweelingbroer Lode regelmatig bij mij slapen. Ik had in de logeerkamer van een groot pastoriehuis met enorme vijver twee bedjes staan. Ik zie hen nog giechelen aan de oever, terwijl ik met een kano op min of meer elegante manier het water in gleed, maar vijf minuten later toch kopje-onder ging. Lachen met hun pa, dat kunnen ze allemaal goed, die kinderen van mij! Ik heb er acht en ze zien elkaar zo graag. Dat zal me op mijn oude dag rust geven, hoewel ik me net Highlander voel, onsterfelijk!” (lacht)

Maxine

“Papa en ik hebben altijd alleen de leuke dingen samen gedaan. Ik heb hem nu eenmaal niet zo vaak gezien toen ik opgroeide. Het waren de glorie­jaren van Soulsister. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik tijd met hem moest inhalen. Het is altijd goed geweest, en ik heb een fijne jeugd gehad.

“De scheiding met mama lag moeilijk toen ik begon te puberen en ik me stoorde aan zijn 28 jaar jongere vriendin. Maar die bitterheid heb ik laten varen. Je hebt maar één moeder en één vader.

“Ik heb mama en papa nooit zien ruzie­maken, en daar ben ik hen dankbaar voor. Ze hebben ook nooit slecht gepraat over elkaar. Ze legden eenduidig en eerlijk uit waarom het niet meer ging. Die rationaliteit en intelligentie bewaren op momenten dat het moeilijk gaat: een van de vele dingen die mijn ouders mij geleerd hebben. Ik neem me voor om zelf ook nooit mijn eigen pijn of miserie op mijn kinderen te projecteren.

“Toen papa zich een paar jaren geleden op de radio liet ontvallen dat hij een buiten­echtelijke zoon heeft en die opmerking een kleine media­opstoot genereerde, dacht ik: ja, dat weten wij allang. Een accident de parcours tijdens zijn rock-’n-roll­jaren.

“Mijn (half)broers en (half)zus zijn het grootste geschenk dat mijn ouders me hebben gegeven. Het is gek hoe genetica werkt. Ze zijn mijn beste vrienden en we hebben een ‘interne’ humor die een buitenstaander waarschijnlijk met de ogen doet rollen. Nadat mama in 2009 aan kanker was gestorven, zijn we samen in de ouderlijke woning blijven wonen. We wonen daar nog steeds, en dat werkt wonderbaarlijk goed. Als we een lief hebben, komen die er meestal bijwonen, maar op dit moment zijn we weer allemaal single. Een duivenkot, ja, maar wel een waar veel liefde zit.

“Ik kijk enorm naar papa op. Hij heeft toch eigenlijk echt wel een onvoorstelbaar leven gehad, niet? Welke andere Belgische groep heeft er in de Amerikaanse hitlijst gestaan? Ik denk dat hij alleen Soeur Sourire moet laten voorgaan.

“Toen ik net naar het middelbaar ging, had ik mijn eerste disc­man. Mijn klasgenootjes luisterden naar de ‘coole’ muziek, ik zat met Stevie Wonder in mijn oren. Muziek leefde bij papa thuis. Het is er met de polle­pap­lepel ingegoten. (knipoog) In de woonkamer had hij een grote vleugelpiano staan waarop ik mijn eerste nummertjes oefende. Ik zou graag meer muziek met hem maken. Country misschien. Als ik van iémand iets kan bijleren, is het wel van papa. Hij is zo’n straffe zanger. Het voelt altijd speciaal als we samen op een podium staan en ik hem zie glimmen van trots.

“We vinden elkaar in de manier waarop we in het leven staan. We zijn allebei lichtjes rebels. We gaan voor wat we willen, ook al past dat niet helemaal in het maatschappelijke plaatje. Toen ik op mijn achttiende zei dat ik paarden­trainer wou worden, trokken veel mensen dat in het belachelijke. Papa heeft dat nooit gedaan. Zijn droom om zanger te worden was een al even omstreden idee in ‘smalltown Vlaanderen.”