Lieven Van Gils: "Als ik zelf naar een talkshow moet, is dat met toegeknepen billen"

Hij heeft al een mooie zomer gehad, vertelt Lieven Van Gils (53) bij een kop koffie in de tuin. "We zijn met het gezin op reis gegaan naar de westkust van de VS, en daarna was ik nog een paar weken thuis. Dat had ik echt wel nodig om compleet te ontkoppelen. Als ik een boek kan lezen in mijn tuinstoel, ben ik gelukkig."

Vroeger trok je in juli ook nog naar de Tour de France.
"Ja, maar dat werd te veel. Vijftien jaar lang ben ik in de zomer nooit echt thuisgeweest. Sinds vorig jaar plan ik bewust wat meer vrije tijd in. Ik kan eindelijk eens meedoen aan het zomertoernooi in mijn tennisclub: wat tennissen en daarna mee helpen tappen. (lacht) Of naar een festival gaan, zalig. Ik ben naar Rock Werchter en Tomorrowland geweest, maar ook naar de Molenfeesten in Keerbergen."

En nu spring je weer op de trein van Van Gils & Gasten, je dagelijkse talkshow op Eén. Was het tijd om terug in actie te schieten?
"Nee, helemaal niet. Op voorhand krijg ik het altijd een beetje benauwd, maar uit ervaring weet ik dat ik er tegen het begin van het talkshowseizoen weer zal staan."

Nu nog een koekje bij de koffie, binnenkort een verjaardagstaart van tien verdiepingen. Tien jaar talkshows: niet te geloven hoe snel het gaat.
"Als je het zo zegt, klinkt het inderdaad akelig. (lacht) Tien jaar is lang, zeker voor iemand die er per toeval is ingerold. Ik heb zelf nooit gehengeld naar een talkshow. Phara de Aguirre had mij gevraagd voor haar programma, maar ik was gelukkig op de sportredactie. 'Doe dan op zijn minst een screentestje', zei ze. En als Phara belt, dan kan je geen nee zeggen."

Je was verbaasd dat Phara je vroeg voor een talkshow. Wist je zelf niet dat je dat in je had?
"Ik had als sportjournalist wel door dat ik graag mensen interviewde. Maar nee, er was geen enkele ambitie om een talkshow te presenteren. Ik ben niet de persoon die gauw behoefte heeft aan vernieuwing. Het overkomt me altijd. Maar als ik dan toch in een nieuw verhaal stap, voelt het wel verfrissend aan."

Je staat niet graag in de aandacht, maar als presentator ben je wel de spits van het programma.
"Dat gaat eigenlijk tegen mijn natuur in. Het heeft iets tegenstrijdigs, want ik klim niet graag op een podium en spreek ook liever niet voor een grote groep. Collega's van mij, zoals Karl Vannieuwkerke of Michel Wuyts, trekken met een onemanshow door het land. Maar zelf voel ik die behoefte totaal niet."

PIEPEND ADEMHALEN

Je vervelde van sportjournalist tot talkshowhost. Staat er nog een nieuwe richting op je wenslijstje?
"Daar ben ik nu niet mee bezig, ik bekijk het seizoen per seizoen. Het volgende project zal zeker aan een lager tempo zijn. Het kruipt wel onder je vel, tien jaar talkshows maken. Lichamelijk lukt het wel, maar geestelijk vraagt het veel. Ik laat me er helemaal door opslorpen. Gelukkig heb ik een manier gevonden om het prettig te houden: in de weekends zet ik de knop onverbiddelijk af. Zo heb ik er op zondagavond weer zin in."

Je noemde het onlangs zelfs 'een verslaving'. Wat bedoel je daarmee?
"Je mag een heel jaar lang meespelen, hé. We hebben het elke avond over de dingen die ertoe doen en waar de mensen van wakker liggen. We nodigen gasten uit die ons intrigeren, waar we alles over willen weten. Elke avond mag ik al die boeiende mensen ontmoeten en 'ondervragen'. Dat is een geweldig privilege, dat inderdaad nogal verslavend werkt."

Een verslaving kan ook gevaarlijk zijn. Eind juni was het zelfs nieuws in de krant: je vat was af, na tien maanden Van Gils & Gasten.
"Ja. Er zijn maar weinig talkshows die zo'n lang seizoen volmaken. Van zodra het programma weer opstart, zit ik non-stop op een rollercoaster. Ik ben er op elk moment van de dag mee bezig, van de eerste minuut maandagochtend tot de laatste minuut donderdagavond."

undefined

Ben jij iemand die snel te veel hooi op zijn vork neemt?
"Ik prik zoveel hooi op mijn vork als erop kan. Als een dag 48 uur zou tellen in plaats van 24, dan zou ik 48 uur met de show bezig zijn. Als ik toch eens ga joggen op een weekochtend, is dat bij voorbaat een hopeloze zaak. Er schiet mij een idee te binnen en hup, ik breek mijn toertje af en haast me naar huis. Ik kan moeilijk dingen traag doen. Het moet vooruitgaan."

Dat zou ik je niet nageven, omdat je altijd zo rustig lijkt.
"Ik verlies niet snel mijn koelbloedigheid op televisie. Als ik live verslag moet uitbrengen, bijvoorbeeld tijdens de Tour, daalt er vanzelf een rust over mij neer. Sterker nog: hoe meer er misloopt rond mij, hoe kalmer ik word. Ontploft er achter mij een bom, dan zou ik me omdraaien en erover berichten. (lacht) En toch zit er onrust in mij, een soort van gejaagdheid."

Daar konden we in Vive le Vélo ooit een glimp van opvangen, toen Marc Coucke tijdens jouw zendtijd doodleuk een polonaise in gang zette.
"Zeg dat wel. Ik interviewde Tony Martin na zijn ritwinst in de Tour en ik wist dat het een emotionele babbel ging worden. Tot die intieme sfeer verknald werd door een - we moeten een kat een kat noemen - aangeschoten medemens. Mijn eerste reactie was inderdaad: 'Néé maat, verpest dit interview nu niet!' Anderzijds besefte ik al snel: hier zit een goed tv-moment in. Dus ik kon er uiteindelijk wel mee lachen. Marc heeft zich achteraf nog geëxcuseerd bij de crew en een paar flessen wijn laten afleveren. Hij besefte ook dat het op het randje was." (glimlacht)

En stel dat het een onbekende zatte mens was geweest?
"Dan was ik wel boos geworden en had ik zeker ingegrepen. Omdat zo iemand een zorgvuldig opgebouwd gesprek compleet kapotmaakt. Tijdens live interventies ben ik altijd erg op mijn hoede voor dronken toeschouwers. Ik heb bij collega's al gezien hoe ze bier over hun kop kregen, of nog erger: dat hun micro werd afgepakt. Dan sta je daar poedelnaakt als reporter. Vanaf het moment dat je live gaat, ben je heel kwetsbaar."

Jouw VRT-collega Aster Nzeyimana videobombde deze zomer zelf nog een live-uitzending van VTM Nieuws op Tomorrowland.
"Ja, daar is Aster even serieus uit zijn rol gevallen. Omdat hij zelf ook lives doet, snap ik niet dat hij dat heeft gedaan. Ach, Aster is nog jong. Hij zal wel beseffen dat hij daar een jeugdzonde heeft begaan. Bij journalisten onder elkaar is het een ongeschreven wet dat je niet in elkaars beeld loopt. (schiet in de lach) En dan komt Aster in het beeld van de grote concurrent even de onnozelaar uithangen. Nee, dat zal hij geen twee keer doen."

STIEKEM VUISTJE

Interviewen is jouw vak. Wat onderscheidt jou van een andere interviewer?
"Ik stel mijn vragen zonder fileermes. Zo kom je vaak meer te weten dan wanneer je iemand probeert te roosteren. Het is mijn stijl, ik zit zo in elkaar. Ze moeten van mij ook geen presentator maken die met pluimen in z'n gat van een showtrap komt. Ik wil vooral mijn gasten laten schitteren. Als ze van mij wegkijken en met elkaar beginnen te praten, dan ben ik het gelukkigst. Dat zijn de fijnste momenten in Van Gils & Gasten."

Pascale Naessens en Sandra Bekkari die aan jouw tafel beginnen te bekvechten: vind je dat stiekem ook een goed tv-moment?
"Dat zal wel zijn! Keígoede tv, zelfs. Ik voelde het al aankomen nog voor de camera's draaiden. Beide dames zeiden in de loge nog tegen elkaar 'dat ze het plezant gingen houden', maar ik dacht: dat zullen we nog weleens zien. (lacht) En nadien onder tafel maakte ik stiekem een vuistje. Al nodig ik mensen niet uit om bij ons ruzie te komen maken, daar geloof ik niet in. In debatprogramma's draait het vaak om partijen die om ter luidst roepen en toch niet naar elkaar luisteren. Je raakt geen meter vooruit in zo'n gesprek."

Bij Van Gils & Gasten is de veelgehoorde kritiek dan weer 'dat het kabbelt'.
"Tja, ik heb ook liever dat de uitzending niet slabakt. Maar soms moet het eerst kabbelen voordat er deining kan zijn. En ik ga geen constructies opzetten waarbij we om de twee minuten een lachsalvo moéten krijgen. We nemen de show live on tape op, geen minuut is ervan gemonteerd. Dan is het logisch dat er af en toe een rustiger moment inzit. Soms denk ik ook in het naar huis rijden: zouden we het toch niet wat opknippen in een montagecel? Maar dan verlies je weer aan authenticiteit. Alles wat aan onze tafel gezegd wordt, is echt en authentiek."

Zelf geef je maar weinig interviews, waarom?
"Ik zit veel liever in jouw rol: die vind ik een stuk comfortabeler. Als geïnterviewde ben ik minder op mijn gemak. Als ik zelf naar een talkshow moet, is dat altijd met toegeknepen billen. (lacht) Ik werd ooit eens uitgenodigd in De Laatste Show toen ik al Reyers Laat presenteerde. Dat vond ik de horror: niet weten wat ze zullen vragen en wat ze met jou gaan doen. Als je zelf de vragen stelt, hou je de controle."