Katrin Swartenbroux neemt afscheid van feministische seksonderzoeker Shere Hite: ‘Uw strijd leeft voort’

In ‘Hemelpost’ zeggen Bekende Vlamingen vaarwel tegen wie in 2020 is komen te gaan. De Morgen-journalist Katrin Swartenbroux schrijft hier een brief aan de Amerikaanse seksonderzoeker Shere Hite (77), overleden op 9 september 2020.

Beste mevrouw Hite,

Ik heb even getwijfeld hoe ik u zou aanspreken. In een intiem format als dit wordt er nogal vaak op voornaambasis gewerkt, maar dat zou wrang lezen. We hebben elkaar immers nooit ontmoet. Alsof ik bij u zou binnenkomen met een ‘Hey Shere-chérie’, u twee kussen zou geven terwijl u Cosmopolitans inschenkt en we vervolgens hevig giechelend zouden beginnen te fluisteren. In werkelijkheid zou ik mijn tong in de knoop hebben gemevrouwd en mijn recorder op een onderzetter op uw koffietafel hebben gelegd om zelf zo weinig mogelijk indruk na te laten. Ik zou er zitten als journalist, u als taboedoorbrekend wetenschapper die de vrouwelijke seksualiteit in kaart bracht op het moment dat iedereen dacht dat het niet meer nodig was. Het is niet omdat het topic vaak in de frivoliteit wordt geduwd, dat uw werk geen respect, en mijn schrijven bijgevolg geen beleefdheidsvorm vereist. Ik heb overigens geen idee waar deze brief u zal bereiken, maar ik hoop dat het op zijn minst in de buurt van de zevende hemel is.

‘Wet ass pussy’

‘De vrouw die haar seksegenoten leerde genieten van seks, is komen te gaan’, kopten de kranten begin september, als ware u de Conscience van de clitoris. In de in memoriams leek uw streven naar het kleine sterven een fait accompli, een strijd die samen met u begraven mocht worden. U weet beter. Wij weten beter. Het kan zoveel beter.

De orgasmekloof gaapt immers nog wagenwijd. Vooral in heteroseksuele relaties. Hoewel er meer uit bed wordt geklapt, wordt er tussen de lakens bitter weinig gecommuniceerd. Vijftig jaar nadat u in uw Hite Report schreef dat de meeste vrouwen voor hun genot geen penetratie nodig hebben, durven de meeste vrouwen dat nog steeds niet toe te geven. Niet aan zichzelf, maar ook niet aan hun mannelijke bedpartner. Die zitten daar ook niet op te wachten. Onnauwkeurig en onnodig, zo luidde destijds de kritiek op uw jarenlang diepgaand onderzoek. Mannen die zich door uw bevindingen gecastreerd voelden, hadden de ballen noch het gevoel voor humor om uw conclusies weg te zetten als ‘nattevingerwerk’, hoewel dat misschien nog het meeste in de buurt van de waarheid was gekomen. Ook vandaag worden vrouwen die trots hun eigen seksualiteit al dan niet letterlijk in handen nemen, met de nodige uitroeptekens benaderd.

Ik weet niet hoe bewust u het hebt meegemaakt, maar op het moment van uw dood stonden twee vrouwelijke artiesten bovenaan in de hitlijsten met de song ‘Wet Ass Pussy’. Baanbrekend, na al die jaren, nog steeds. We zijn zestig jaar na de zogenaamde seksuele revolutie, iets dat veeleer in de biologieles dan wel in de geschiedenisboeken thuishoort, en vrouwen worden nog altijd aan de schandpaal genageld omdat ze te veel seks, te weinig seks, te preutse seks, te experimentele seks of tout court, seks hebben. Een mens zou voor minder voorgoed de ogen sluiten. Ik beeld me graag in dat u dat hoofdschuddend deed.

Dat is dan ook meteen de reden waarom ik u schrijf. Om te voorkomen dat u uzelf richting de aardkorst wentelt. Om u te zeggen dat uw opvolging verzekerd is. Uw strijd leeft voort in talloze jonge mensen die boeken en opiniestukken schrijven, die radio- en tv-programma’s maken voor de openbare omroep, die vibrators testen op hun sociale media en die, welja, nummers schrijven over hun wet ass pussy.

Rust dus in vrede, mevrouw Hite. Ooit gaan we allemaal goed komen.

(Hemelpost, naar een idee van HP/De Tijd)