"Ik moet nog wat wennen aan de stilte"

Begin augustus vierde Will Tura zijn 75ste verjaardag met een jubileumconcert in zijn geboortestad Veurne. Het optreden luidde een time-out van onbepaalde duur in, want hoe onsterfelijk Tura ook mag zijn: een beetje rust was meer dan welkom. Anderhalve week na zijn slotakkoord gaan we op bezoek bij Will Tura thuis in Brussel. Alleen voor Goesting (volg ons op Facebook!)wou de zanger een laatste keer zijn agenda vrijmaken. De thermometer wijst 28 graden aan, de ontvangst is minstens even warm. Tura's lieve echtgenote Jenny laat taartjes, koffie en zelfs champagne aanrukken. De zanger haalt in een nostalgische bui de ene herinnering na de andere op.

In je carrière nam je nooit meer dan tien dagen onafgebroken verlof. Je sabbat is vandaag tien dagen oud. Hoe voel je je nu?
"Ik kom stilaan een beetje tot rust. Het is een enorm hectische periode geweest, zeker in de laatste weken voor het verjaardagsconcert. Ik moet nog wat wennen aan de stilte. (glimlacht) Maar het is goed zo. Ik voel echt dat ik een verstandige beslissing heb genomen. Het werd tijd dat ik eens kon zeggen: stop. (met blinkende ogen) Ik ben trouwens alweer muziek aan het schrijven. Gisteren heb ik aan twee nieuwe songs gewerkt. Er was al een melodietje, ik heb snel mijn gitaar genomen en ben hier in de tuin beginnen tokkelen. De juiste toonaard zoeken, zachtjes de noten neuriën, en zo aan nieuwe liedjes schaven: er is weinig dat ik liever doe."

En dat een week nadat je 'gestopt' bent.
"Gestopt met optreden, dan toch. In oktober breng ik een nieuw album uit, met twaalf nieuwe nummers in verschillende stijlen. Maar het moet altijd Tura blijven. Ik ben ervan overtuigd dat er nog steeds nieuwe muzikale dingen op mijn pad zullen komen. Dat is juist het mooie aan mijn vak: je kan de volgende stap nooit voorspellen."
Jenny: "Een luilekker leventje zou Arthur maar niets vinden. Je moet bezig blijven, dat vind ik zelf ook. Als je niets meer omhanden hebt... dat zou maar erg zijn."
Will: "Jenny kent me goed, hé. De muziek zal ik nooit kunnen loslaten. Ik wil blijven componeren tot de laatste snik. Zingen, dat is iets anders. Ik ben zeer kritisch voor mezelf, elke noot moet goed zitten. Ik zou het niet kunnen verdragen om mijn stem achteruit te horen gaan. In dat geval zou ik zeker het karakter hebben om te zeggen: vandaag stop ik voorgoed met zingen. Ik blijf mezelf en mijn stem goed verzorgen. Ik ga nog steeds elke dag 30 minuten joggen, en alcohol drink ik zelden of nooit."

Waar blijf je die drive halen?
"Het zit gewoon niet in mij om stil te staan. Bij elk concert wil ik nog beter doen dan de vorige keer, ook op mijn 75ste. Dat is de rode draad in mijn carrière. Natuurlijk heb ik vroeger momenten gehad waarop ik dacht: ik heb alles al eens gezien, wat valt er nog te doen? Maar dat duurde nooit lang. Dit is anders: nu sta ik voor de eerste keer echt stil."

Laten we toch eens de test doen. Hoe ziet je agenda er concreet uit in september?
"Wacht, ik zal het je tonen. (staat op en gaat zijn agenda halen) Kijk, de eerste week van september is mijn agenda helemaal leeg. Leeg! En de weken erna: alles leeg!"

A happy guy

Tura kijkt wat verbaasd naar de hagelwitte blaadjes in zijn agenda. Het lijkt alsof hij het zelf nog niet helemaal kan geloven. Het contrast met de ontelbare blauwe krabbels in juli, juni en de 700 maanden voordien is dan ook groot. Bijna 60 jaar lang zong Will Tura zich een weg doorheen ons collectieve geheugen.
Toen ik hier en daar liet vallen dat ik je zou interviewen, waren de reacties unaniem enthousiast. Iedereen houdt van Will Tura: jong of oud, Triggerfinger of Christoff.
"Dat is fijn om te horen. Toen ik zelf een jonge gast was, bereikte ik vooral de jongeren met mijn muziek. Jaren later kwamen zij met hun kinderen naar mijn optredens. Ook die generaties heb ik kunnen 'meenemen'. Tot op vandaag zijn er best wel wat jonge mensen die naar mijn optredens komen. Op mijn leeftijd word je nochtans verondersteld om te zingen voor 'de ouden van dagen', zoals dat heet. Een vreselijke uitdrukking, terwijl ik er zelf ook toe behoor. Maar wees gerust: van hart ben ik nog jong." (lacht)

Fysiek ook: kijk maar hoe je in Veurne rondcrosste over het podium.
"Ja, misschien wel. (op fluistertoon) Ik had wel stress, hoor. Ontzettend veel stress. Nooit eerder heb ik een optreden gegeven dat live op televisie werd uitgezonden. Ik ben de VRT heel dankbaar dat ik dat op mijn 75ste nog mag meemaken! Ik ben a happy guy, een gelukkig man. Ach, ik heb zoveel mogen doen."

Tijdens je sabbat zal Arthur meer ruimte krijgen. Verschilt hij veel van Tura?
"Eigenlijk niet. Mijn vrienden noemen me allemaal Will. Jenny is een van de weinige mensen die Arthur zegt. Tenzij ik iets heb uitgespookt, dan roept ze: 'Will!' (trekt een gekke bek) Wist je trouwens dat ik bijna acteur was geworden? Ik heb in de jaren 60 zelfs een mooie rol in een film vertolkt, de verfilming van het boek De Lange Nacht van Marnix Gijsen. Maar de producent ging failliet nog voor de prent was afgewerkt. Nadien kwam mijn zangcarrière op de voorgrond en heb ik nooit meer de tijd gehad om te acteren."

Resolute houding

Je postcode is 1000 Brussel, en dat al 38 jaar lang. Al hoef je geen stadsmens te zijn om hier te wonen.
"Dat klopt. We zitten hier in een doodlopende straat en hebben een grote tuin. Ik vind het een luxe om niet midden in de stad te wonen, maar wel er vlakbij. Op een kwartier staan we op de Grote Markt, en iets verderop begint het Ter Kamerenbos. Eigenlijk kan je Brussel beschouwen als klein-New York, met het Ter Kamerenbos in de rol van Central Park. (lacht) Toen we hier net kwamen wonen, was alles nog groen. Achteraan in de tuin staan zelfs oude bomen die een uitloper zijn van het Ter Kamerenbos."

Kon je als West-Vlaming makkelijk aarden in Brussel?
"Toch wel. Ik denk dat een echte West-Vlaming zich overal kan aanpassen. Hij heeft zo'n resolute houding van: 'Ik trek mijn plan en dan zien we wel.' Dat gevoel herken ik zelf ook: ik heb er altijd vertrouwen in dat het goed komt. Ik zal ervoor vechten als het moet, maar ik zal er wel komen."