Ik ging op de ligstoel liggen, tussen mijn duiven en mijn mieren, en dacht: ik kan het ook allemaal zo laten

Journalist Jana Antonissen en theatermaker Julie Cafmeyer vertellen beurtelings over het leven.

Tijdens het dagelijks verwerken van nieuwsberichten over stijgende energieprijzen, bloedige oorlogen, apocalyptische onweren, mislukte oogsten en ongecontroleerde plagen van ongedierte vraag ik me zo nu en dan eens af hoe ik de komende winter zal doorkomen. Vooral het ongedierteprobleem baart me zorgen. Momenteel heb ik te kampen met een duivenplaag, een mierenplaag en een rattenplaag. Uiteraard is er geen enkele van die plagen te wijten aan mijn persoonlijke hygiëne. Het ongedierte komt op me af door duistere krachten buiten mij om.

De duiven komen elke ochtend op mijn terras bijeen. De kolonie mieren vond ik eerst in de keuken, daarna in de badkamer, tegenwoordig kruipen ze op de witte linnen lakens in mijn bed. De ratten werden enkele dagen geleden gespot door mijn Poolse buurman in de gezamenlijke tuin van het appartementsgebouw. Met een halve liter Jupiler in zijn hand sprak hij dronken over “a big mouse, a very big mouse!” “A rat?” zei ik. “Yes! A rat!” riep hij.

Ik dacht aan een krantenartikel over een rattenvanger die het had over een efficiënte bestrijding. Je moet ze roosteren, dan krijsen ze zo hard dat de andere ratten rillen van de schrik. Ze kunnen het geluid niet uitstaan, de geur van hun geroosterde soortgenoten doet ze walgen. Ze signaleren het gevaar aan elkaar en verdwijnen.

Ik belde naar de syndicus, een keurige vrouw die ik vorig jaar tijdens de algemene vergadering ontmoette. Ze droeg stiletto’s, een koningsblauw mantelpak en fuchsia lippenstift. Ze zag eruit alsof ze in een net en comfortabel appartement woonde. Een loft met satijnen gordijnen, een keuken met groene mozaïektegels uit Zuid-Italië, een badkamer met een koepel die uitkeek op de sterren. Waarom was ik deze vrouw niet?

Ik zei haar: “Mevrouw, ik zit hier met een rattenplaag in de tuin, een mierenkolonie in mijn bed en een troep duiven op mijn terras. Kan jij hier iets aan doen?” Ze zuchtte en zei dat elke bewoner zelf verantwoordelijk was voor het bestrijden van ongedierte in zijn of haar appartement.

Toen ik de lift naar boven nam, flitsten er een aantal zeer gewelddadige en dieronvriendelijke beelden door mijn hoofd. Ik kon een geweer kopen en de duiven afknallen. Ik kon met gif op de mieren spuiten. Ik kon de ratten onthoofden en hun kopjes bij wijze van trofee opzetten en aan de muur hangen. Gelukkig werd ik net op tijd bevangen door een veel beter inzicht.

Ik ging op de ligstoel op het terras liggen, tussen mijn duiven en mijn mieren. Ik keek ernaar en dacht: ik kan het ook zo laten. Ik kan het allemaal gewoon zo laten. Ik kon deze winter aangaan door een totale aanvaarding van mijn woonsituatie, wereldcrisissen en bijhorende plagen.

In een visioen zag ik mezelf rillend in mijn ijs­koude living staan. Dode planten, schimmel op de muur. Religieuze koorgezangen klinken door de radio. Ik word verlicht door kaarslicht. Een duif op mijn hoofd, een rat op mijn schouder. Een mier kruipt uit mijn mond, ik glimlach.