Hoe een oude fabriek een creatief nest werd

De prototypes van haar eerste collectie tafeltjes zijn overal in huis te vinden, net als de verzameling van haar vriend: 2.500 dvd’s. In de loft van Maria en Jori, op een oude Gentse fabriekssite, lopen werk en leven kriskras door elkaar.

Zet onwetenden (en broekschijters zoals bovengetekende) voor deze ellenlange, lichtjes verouderde fabrieksgevel in Gent en ze fantaseren er zo een niet zo gezellig scenario bij. Zo’n plek waar je misschien liever niet ’s nachts ronddwaalt. Totaal onterecht, zo blijkt. Want wie achter de poort piept, merkt al snel de eerste sporen van een vrolijke bedrijvigheid op: kleurrijke tekeningen in stoepkrijt, planten waaraan je ziet dat ze liefde krijgen, picknickbanken die hoogstwaarschijnlijk bij de eerste zonnestralen rijkelijk bezaaid worden met zomerse kost en frisse biertjes, en een hoop ijverige creatievelingen achter de industriële ramen.

De fabriekssite die Maria en haar gezin sinds twee jaar hun thuis mogen noemen, is dus zeker niet verlaten en verloederd. Ook de vele deurbellen doen vermoeden dat elke vierkante meter hier optimaal benut wordt als atelier, kantoor of woning.

ZOETE INVAL

Het is wel even zoeken naar de juiste voordeur, maar in een hoekje van de site, half verscholen achter een bamboebosje, vonden Maria en haar vriend een loftachtige duplex. Eentje waarbij je bij het binnenwandelen onmiddellijk in de eetkamer, living en keuken terechtkomt. Een open ruimte met zicht op de tuin, lichtjes overwoekerd door nog meer bamboe en een druivelaar die zich elegant een weg baant langs het afdak boven het terras. Van de industriële ruwheid die de hele site uitstraalt en die je rechtstreeks naar de hippe buurten in Londen en New York katapulteert, lijk je in de achtertuin dan weer prompt in het zuiden van Frankrijk te zijn beland. “De tuin is eigenlijk het enige waar we wat werk aan hebben gehad”, vertelt Maria. “De woning zelf hebben we niet eens moeten schilderen. Die was volledig af, maar zeker niet afgelikt. Je voelt nog wel dat ruige kantje door de ontblote baksteen en de betegelde vloer. Maar het is ook warm en gezellig dankzij de houten balken en de kleine kleuraccenten her en der. Van kopjes en vazen in verschillende maten en kleuren tot een gigantisch Marokkaans tapijt dat een vriendin van mijn moeder heeft meegebracht.”

Een volledig afgewerkte woning, met een tuin, in het midden van de stad: het is op zich al een zeldzaamheid. Dat die woning dan ook nog eens op wandelafstand van Maria’s werk ligt, is al helemaal jaloersmakend. “Ik deel met mijn broer een atelier iets verder op de site, dus ja, ik ben ’s avonds snel thuis. (lacht) Als ik dan al eens beslis om thuis te werken, komt mijn broer hier regelmatig binnenwippen. Het is hier zowat een open huis geworden, ook voor de buren. Het voelt een beetje als een minidorpje. Een klein eiland in de stad.”

Maria groeide op in een creatief nest: haar broer is grafisch artiest, haar vader kunstenaar. Zelf studeerde ze intrieurvorm­geving aan het LUCA School of Arts in Gent. Na haar studies ging ze haar roots achterna: ze reisde enkele maanden door de VS. Haar familie bestaat uit naar Amerika geëmigreerde Italianen, maar met een Belgische moeder groeide ze voornamelijk in België op. In Texas vond ze inspiratie in de ongerepte weidse vlaktes, de blauwe lucht en terracotta­kleurige horizon. Haar eerste ontwerp werd een eettafel met een draaibaar blad in onder andere de kleurschakeringen die ze daar zag.

BEROEPSMISVORMING

Tot ergernis van haar vriend gooit Maria het interieur al eens graag om. “Ik denk dat die frisse wind af en toe nodig is om een huis boeiend te houden. Herinrichten stimuleert mij ook om dingen op een andere manier te bekijken en te benaderen. Het geeft me nieuwe inzichten. Het hoeven geen grote ingrepen te zijn. De zetel eens op een andere plek zetten, of je tafel een andere kleur geven door eenvoudigweg het blad om te draaien, bijvoorbeeld. Het doet al veel. Of neem nu de Eclipse-lamp van de Berlijnse designer Tilen Sepic, ook een favoriet. Die komt met twee haken die je op verschillende plekken in huis kan hangen. Zo verplaats je de lamp makkelijk van de ene kant van de ruimte naar de andere. Handig, toch?”

Maar functionaliteit primeert zeker niet ten huize Scarpulla. De muren worden gesierd door de kunst van haar vader, het drumstel van haar lief kreeg een prominente plek, net als zijn dierbare dvd-collectie die hij sinds zijn 16de verzamelt. “Mijn filmcollectie heeft me deels gevormd tot wie ik ben”, legt hij uit. “Elke film kan ik linken aan een specifiek moment in mijn leven. Ik werk als klankman voor film en televisie dus de collectie blijft groeien.” “Laat ons zeggen dat we ieders onze beroepsmisvormingen hebben”, vult Maria lachend aan.