Help, er zit een styliste in mijn kast! Uitgetest: kledingadvies aan huis

Witte hoody. Groot logo. Ooit gekocht in New York, herinnering aan een paar mooie jaren waarin ik hoodydragend door het leven ging. “Draag je dat nog?” Het zinnetje haalt me met een ruk uit mijn paar seconden gemijmer. “Euh... Soms...?”, stamel ik. Zij: “Het is een beetje jong voor een dertiger. Chiro-achtig. Ik zou het wegdoen.”

Nu ik mijn trui door de ogen van styliste Liesbeth Diels, a.k.a. Lilirooz, bekijk, snap ik haar punt en gelaten knik ik. Ze ziet de ­pijnsteek in mijn hart en legt mijn trui ­liefdevol op de stapel ‘twijfelgevallen’.

Ik zit op bed, zij plukt, stuk voor stuk, mijn kleerkast leeg. Als een strenge maar empathische vriendin. We maken hoopjes. Houden, wegdoen en twijfelgevallen. De tamelijk indrukwekkende stapel ‘wegdoen’ wordt een soort archeologische dwarsdoorsnede van levensfases die ik achter me gelaten heb. Student (goedkoop en afgedragen), fladderende twintiger (ruitenhemdjes, zwierige jurkjes), slecht in haar vel zittende mama van een baby (te grote spullen, oersaai). De paar stuks waar een mooi verhaal aan verbonden is, gaan op de twijfelhoop en wat overblijft, wordt netjes geordend.

Voor mij is het intens, maar therapeutisch. Voor Lilirooz is het haar job. “Dik twee jaar geleden ben ik zelfstandig styliste geworden. Af en toe huurde een boetiek me een dagje in om personal styling te geven aan klanten. Ik merkte dat veel vrouwen zich niet goed in hun vel voelen, bijvoorbeeld nadat ze kinderen kregen en hun lichaam veranderde. Ze moeten weer van nul beginnen maar weten niet hoe. Zo ben ik met garderobe­advies aan huis begonnen. Ik kom ook bij vrouwen die op zoek zijn naar een eigen stijl in het gigantische overaanbod. Ze zijn de draad kwijt en kopen bijvoorbeeld vijf keer hetzelfde truitje in telkens een andere kleur. Ik heb ook klanten met een druk professioneel leven, die heel mooie stuks in hun kast hebben hangen. Maar omdat ze nooit iets wegdoen, is het een chaos geworden en krijgen ze niets meer gecombineerd. En dan zijn er de heel jonge vrouwen die aan hun eerste job begonnen zijn. Ze willen het ­tienerverhaal eruit, maar nog niet als een madam door het leven gaan.”

Basics & foliekes

Mijn kleerkast wordt vakkundig uitgekleed. Ik heb ongeveer vijftien drempels moeten over springen om dit toe te laten, de grootste hindernis: angst. Angst voor een vakkundig oog, dat zou oordelen over de (soms goedkope) merken in mijn kast, over het totale gebrek aan visie. Lilirooz: “Een kleerkast mag inderdaad geen zootje worden, ze moet rust brengen. Veel vrouwen gaan in het wilde weg shoppen, laten zich leiden door impulsen. Dan komen ze thuis en beseffen ze dat ze hun oogst op geen enkele manier kunnen dragen met wat ze al hebben. Waarop alles ongedragen in de kast blijft.

“De leidraad die ik gebruik, is 70 procent basics, 30 procent foliekes: kleurrijke stuks die je niet makkelijk kunt combineren. Die basics zijn dus belangrijk. En je hoeft echt geen vijf, zes zwarte jurkjes in je kast te hebben. Want geef toe, je grijpt toch altijd naar hetzelfde. Houd dat dan, en als het versleten is, maak je er een missie van om een nieuw perfect jurkje te vinden. Investeer in kleren waar je jaren plezier van hebt, hoewel niet alles keiduur moet zijn.”

Fossielen aan een kapstok

Er komt stoom uit mijn oren, maar wat Lilirooz zegt, komt neer op gezond verstand. De bonte hoop weg te schenken chaos ­illustreert haar punt. “Je hebt vrouwen die struggelen met hun gewicht en kleren ­bijhouden waar ze vijf jaar geleden nog in konden. Ik zeg: geef dat weg. Het is ­deprimerend om elke dag geconfronteerd te worden met te kleine kleren. Voor duurdere stuks krijg je nog wat in een tweedehands­winkel. En ik ga nog verder: wat je een jaar niet gedragen hebt, mag eruit. Tenzij het gaat om iets speciaals, een bontje of zo. Want hoe kun je nieuwe dingen vinden en geïnspireerd ­geraken als je kast nog vol oud gerief hangt?”

Door de chaos in mijn slaapkamer ­ontstaat gaandeweg een verhaal. Wat overeind blijft, zijn de kleren die bij mijn leven van dit moment passen, dat van thirtysomething, prille mama, struggelende fulltimer en klets er nog maar wat clichés bij. What’s the point om dat feit te blijven camoufleren voor mezelf, om vast te blijven houden aan kleren uit andere levensfases, aan fossielen op een kapstok?

Wat overblijft, zijn de eenvoudige, eerder minimalistische stuks met een fijne snit. Kleren die niet roepen, stuks die lekker zitten en toch klasse uitstralen.

Lilirooz, zelf thirtysomething: “Je garderobe moet een weerspiegeling zijn van jou. Alles wat daar niet in past, doe je gewoon weg. Je moet de lat superhoog leggen. Ik maakte een lijstje van zeven vragen (zie onderaan dit stuk, red.) die je jezelf moet stellen voor je iets koopt. Heb ik het echt nodig, word ik er happy van…? Dan ga je gerichter winkelen.”

Outfits samenstellen

De laatste stuks gaan door haar handen. “Ben je zwanger? Nee? Dan moet die jurk echt weg. En dat kleedje, het is niet alleen versleten, die zakken en die snit zijn een beetje passé.”

De gebuisde stapel gaat opzij en Lilirooz begint aan de volgende fase. Ze mixt en matcht, ziet combinaties die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Trekt hemdjes onder pulls, roept haar liefde uit voor een jurk die ik nooit gedragen heb – alleen die gedateerde riem moet eraf, en een prima basic zal ontstaan. Ze gooit stuks samen die elkaar nog nooit van dichtbij zagen en ik kan alleen maar stamelen: “Zo had ik het nog niet bekeken.”

Lilirooz: “Tieners hebben tijd om uren met hun kleren te experimenteren, wij ­hebben dat niet meer. Zelf houd ik elke week een moment vrij om drie of vier outfits samen te stellen. En dat lukt, zelfs met twee kleine ­kinderen. Ik ga voor iets met een broek, een jurkje, iets chics en iets meer casual en ’s ochtends kies ik waar ik zin in heb.”

Een leren vestje mis ik volgens Lilirooz, een jeansjas, een blauwe broek, pulls. En ze kan ook het belang van accessoires niet genoeg benadrukken, van een mooie handtas, eenvoudige zwarte laarzen en die superhandige witte sneaker. Haar eigen witte sneakers zijn vegan, verklapt ze. “Ik ontwerp zelf ook, dus ik besef wat daar ­allemaal bij komt kijken. Als je iets goedkoops kiest, betaalt iemand anders sowieso de prijs. Bovendien, al die polyester kleren, daar komen plastic deeltjes af als je ze wast. Hetzelfde geldt voor fleece. Ga liever voor duurzame en natuurlijke materialen zoals katoen.”

Het feestje dat niet meer leuk is

“Veel vrouwen aan wie ik personal coaching geef, vragen zich luidop af hoe ze die duurdere stuks moeten betalen. Wel, je geeft ­minstens zoveel uit als je elke maand ­brollekes gaat kopen bij goedkope ketens. En het maakt je niet gelukkiger.

“Zo kocht ik vorig jaar een winterjas gemaakt van oude dekens, van het Neder­landse merk Wintervacht. Duurder, maar met een leuk verhaal. Ik ben er superfier op. En ik was al jaren verliefd op de schoenen van Ellen Verbeek. Ik heb ze nu eindelijk gekocht en ik doe ze zo vaak mogelijk aan, in plaats van ze te koesteren en alleen bij speciale gelegenheden uit de kast te halen.

Ik kreeg met moederdag een ring van Lore Van Keer, met de namen van mijn kinderen erin gegraveerd. Daar leefde ik lang naartoe. En kijk, dit armbandje is van Wouters & Hendrix. Duurdere spullen, inderdaad, maar ik spaar ervoor en draag ze heel vaak. Daar heb je meer aan dan aan vijftig kettinkjes van 5 euro. Zeker als je je familie vraagt om bij te leggen, als kerstcadeau bijvoorbeeld.”

Lilirooz houdt van mode en is als styliste gek op kleren. Maar door haar eigen label te runnen, ziet ze ook de madness. Influencers maken mensen zot, vindt ze, en het is krankzinnig dat er elke drie weken nieuwe spullen bij bepaalde ketens hangen. Het zorgt voor onrust in onze hoofden. “Je bent continu bang om iets te missen. Dat gevoel van op een feestje te zijn dat niet meer leuk is, maar je blijft toch plakken, voor het geval dat er nog iets spannends gebeurt. Het loont meer om in alle rust op zoek te gaan naar je eigen stijl, zodat je alles wil dragen wat in je kast hangt. Ik ken verhalen van mannen die maar één pull bezitten, maar dat is dan wel dé pull. Dat gaat voor mij te ver, ik wil keuze hebben, maar ik houd wel van dat principe.”

“Wat ik heb ondervonden, is dat velen nieuwe kleren gaan kopen wanneer ze zich slecht voelen in hun vel. Dat helpt niet. Het is beter om energie te steken in jezelf, dat is op langere termijn veel goedkoper en het maakt je gelukkiger. Ga sporten, probeer iets op te bouwen. Vorig jaar ben ik beginnen lopen met Start to Run, nu sta ik twee keer per week om zes uur op en loop ik een uur, en ik doe pilates. Dat vergt planning en discipline maar het loont, het geeft je een gevoel dat een snelle impulsaankoop je niet geeft. Dat ­probeer ik tegen elke klant te zeggen.”

Diezelfde avond in mijn mailbox: bericht van Lilirooz. Ze nam screenshots van looks die ze bij me vindt passen, maakte een lijstje van spullen die ik volgens haar nog mis, en voorzag meer dan een dozijn links naar mooie zwarte jurkjes, leren jassen en verrassend mooie jeans. Missie kleerkast blijft een work in progress, maar ik heb wel mijn glimlach teruggevonden.

Een garderobe-screening door Lilirooz duurt 3 uur en kost 370 euro. Je kunt haar ook vragen om samen te gaan shoppen, of haar boeken als personal shopper. Meer info via lilirooz.be

Dé 7 vragen

Voor je iets nieuws koopt, ga dan dit lijstje af:

1. Heb ik dit al in mijn kast hangen?

2. Kan ik minstens drie outfits bedenken met dit stuk, in combinatie met wat er al in mijn garderobe hangt?

3. Past het me goed en nog ­belangrijker: voel ik me er prachtig in?

4. Ga ik het over een paar jaar nog dragen?

5. Kan ik het zelf wassen of is het droogkuis? (We weten allemaal dat we niet naar de droogkuis zullen gaan…)

6. Word ik heel blij van de ­gedachte dat ik dit straks kan ­dragen?

7. Zal de stof lang meegaan?