Felix De Laet van Lost Frequencies: "Mijn leven is een beetje een grap"

Met een brede lach ontvangt Felix De Laet ons in zijn appartementje op de bovenste verdieping van een Brussels herenhuis. Aan de muur hangt een grote kader met foto's van lachende vrienden, en nog meer lachende vrienden. Een normale 23-jarige, quoi. Niets wijst erop dat Felix de aardbol afreist om clubs en festivals te doen ontploffen. Dat hij als eerste Belg ooit een nummer 1-hit scoorde in de UK. Dat Are You With Me al 213 miljoen (!) keer werd aangeklikt op YouTube. "Ik heb al mijn vrienden van vroeger nog. Mijn vriendin Audrey ken ik al van voor ik dj was. En mijn vader woont gewoon hieronder", vertelt Felix.

Iedereen kent jouw verhaal intussen, maar het blijft toch onwaarschijnlijk dat jij vanuit je slaapkamer op nummer 1 belandde in de UK.
"Ja, dat blijft bijzonder. De productie van Are You With Me was dan een schoolvoorbeeld van hoe het niet moest. Ik heb dat lied gemaakt met niet meer dan een laptop en een hoofdtelefoon, zonder dat het goed was afgemixt. En toch is het zo groot geworden ... Kwaliteit is uiteraard erg belangrijk, maar het is de sfeer van een nummer die het 'm doet. Als ik Are You With Me vandaag zou maken, met een sound die tot in het detail juist zit, was het misschien niet zo succesvol geweest."

Kan je je dat precieze moment nog herinneren dat alles veranderde en je niet meer die jongen op je slaapkamer was?
"De echte 'klik' kwam er tijdens de eerste feestjes waar de mensen voor mij kwamen, en niet voor iemand anders. Toen begon ik het stilaan te beseffen. Als ik in Brussel op café zit, voel ik niet dat ik in Londen een hit heb, snap je? Pas toen ik ter plekke in uitverkochte clubs begon te draaien, drong het tot me door. Al vond ik het wel... raar."

Boze security

Vind je dat nu nog, of ben je al gewend aan het succes?
"Aan sommige dingen zal ik nooit wennen. Als ik in een club door de massa moet gaan, duwen de securitymensen iedereen rond mij naar de kant. Dat vind ik maar niets: de mensen zijn speciaal voor mij gekomen en dan worden ze ruw opzijgezet. Ik zet me niet graag 'hoger' dan andere mensen. Het enige wat ik wil doen, is plaatjes draaien. En als het succes ooit stopt, dan heb ik het toch maar gehad. Ik heb al mooie dingen mogen meemaken."

Speelt dat mee in je achterhoofd, dat het op elk moment gedaan kan zijn?
"Het zou gewoon een ander bestaan zijn. Ik zou er wel mee kunnen leven, zo in de schaduw. Ik denk dat ik dan muziek ga producen voor andere artiesten. Zo kan ik hier in Brussel blijven en een pintje gaan drinken wanneer ik wil."

Gebeurt het dan zo vaak dat je herkend wordt?
"In Brussel wel, ja. Zeker in een bar of op restaurant, waar de mensen meer tijd hebben om mij te herkennen. Ze zien mij, ze kijken nog eens opnieuw ... en dan valt het kwartje. Maar het overkomt mij ook als ik over straat wandel. Onlangs nog, toen ik aan de parkeermeter stond. Er liepen twee jongens voorbij en die sprongen echt omhoog toen ze mij zagen. Terwijl ik, tja, ook maar een parkeerticketje afhaalde." (lacht)

Gek, toch. Kijk je soms vanop een afstandje naar jezelf, alsof je meespeelt in een film?
"Ik laat het wat over mij heen gaan. Ik denk zeker niet dat dit het alledaagse leven is. Mijn leven is een beetje een grap, vind ik. Niet de muziek die ik maak, maar het overdreven gedoe errond. Zoals met die securitymannen in de clubs. Sommige dj's hebben dat graag, maar ik lach er wat mee. Het gaat uiteindelijk om de muziek en de mensen die feesten. Liedjes die ik in mijn Brusselse slaapkamer heb gemaakt, worden duizenden kilometers verderop woord voor woord meegezongen. Op zo'n moment bedenk ik me wel eens hoe crazy het allemaal is."

Clash op internaat

Je bent Franstalig, maar toch ook een halve Vlaming. Vertel?
"Ik ben opgegroeid in Brussel, maar na de scheiding van mijn ouders ben ik met mijn mama en twee broers naar Beersel verhuisd, in de Vlaamse rand. Daar heb ik tien jaar gewoond, in de weekends dan toch. In de week zat ik op internaat op het college van Melle bij Gent. In het eerste middelbaar was er nog echt een clash tussen de Vlamingen en de Franstaligen. (lacht) Je kon twee duidelijke groepen onderscheiden op school. Maar met het ouder worden verdween dat en trok iedereen met elkaar op."

Vandaag is het wel mooi meegenomen dat je zo goed Nederlands spreekt.
"Zeg dat wel. Ik heb nu elke vrijdagavond een radioprogramma op MNM, en op zaterdag doe ik dat nog eens over op Pure FM. Eerst in het Nederlands, de volgende dag in het Frans. Dezelfde tracklist levert zo toch een compleet andere show op."

undefined

LOGICA VAN DE PIANO

Jouw neus voor hits is opmerkelijk. Heb je altijd een goed muzikaal gehoor gehad?
"Ik heb piano gespeeld als kind, en de logica van de piano blijft in mijn hoofd hangen. Ik weet hoe alles in elkaar moet schuiven bij een nummer. Ik ben ook geen hipster die zijn neus ophaalt voor commerciële muziek. Al snap ik evenzeer waarom undergroundmuziek zo goed is. Ik vind het leuk om de twee te mengen: toegankelijk, maar wel clubby en deephouse."

Voor je nummers baseer je je op demo's van andere artiesten. Haal je daar genoeg voldoening uit?
"Ja hoor. Ik begin altijd zelf aan een nummer te bouwen en te schaven. Pas nadien haal ik er een demo met een zanglijn bij. Ik gebruik alleen ruwe demo's, waar dus nog veel werk aan is. Soms krijg ik een netjes afgewerkte demo in de bus, maar die hoef ik niet. Ik wil er echt mijn eigen draai aan geven, zonder iets te kopiëren. Vaak hoor ik zo'n afgewerkte demo dan achteraf in een andere release. Ik weet wat die dj dan gedaan heeft... of beter gezegd, wat hij níet gedaan heeft. Hij hoeft er alleen twee effectjes op te zetten, en klaar."

Is de concurrentie hard in de dj-wereld?
"Misschien wel, maar ik probeer daartussen gewoon mijn ding te doen. De meeste opkomende dj's zijn leuk in de omgang en de oudere dj's zijn heel lief voor ons. Volgens mij is er ook minder clanvorming tussen dj's dan vroeger. Muziek wordt minder snel in hokjes geduwd. De dancewereld organiseert elk jaar drie grote conferenties - in Miami, Ibiza en Amsterdam - waar dj's en platenlabels samenkomen en over muziek praten. We overladen elkaar daar met advies, zo collegiaal gaat het er dus aan toe."

Een conferentie, dat klinkt nogal serieus. Wat moet ik me daarbij voorstellen?
"Geen dj's in maatpak! Er staan lezingen, workshops en seminaries op het programma, maar ook coole poolparty's. (lacht) Alle grote dj's tekenen present op zo'n conferentie, van Carl Cox tot Hardwell. Iedereen wisselt zijn ervaringen uit over het vak. Ik ga zelf anderhalf uur spreken in Miami voor andere jonge dj's. Zij staan aan het prille begin en weten nog van niets. Hoe moet een demo klinken? Hoe sluit je een deal met een platenlabel? Wat doet een manager? Van die dingen."

SUPERFAME

Wat is de beste raad die een collega-dj je ooit gaf?
"Trek je niets aan van de haters. Want die zullen er altijd zijn, wat je ook doet. Onlangs kreeg ik nog een tweet binnen: 'Lost Frequencies, go fuck yourself.' Zo'n harde commentaar kan wel even blijven hangen. Want wat kan er gebeurd zijn dat die kerel mij zo haat? Ze zeggen vaak: tussen de duizend complimenten blijft die ene negatieve opmerking je bij. Dat herken ik wel, al kan ik het al beter plaatsen."

Je hebt als student vier maanden in de VS gewoond. Sta je daar ook dicht bij een doorbraak?
"Ik doe wel shows in de VS en die lokken aardig wat volk, maar van een doorbraak kan je nog niet spreken. Een Amerikaanse doorbraak voel je meteen, dan ontstaat er een soort van superfame. Maar ik hoef niet wereldberoemd te zijn. Mensen beginnen dan dingen van jou te verwachten die niets met de muziek te maken hebben. Ik hoef niet per se een star te worden en dat vind ik een beetje eng."

Bestaat er een kans dat jij ooit naast je schoenen gaat lopen? Dat je zoals veel dj's in een bubbel terechtkomt?
"In dat geval zou mijn omgeving mij daar zeker op aanspreken. Ik heb een 'harde' nicht die altijd haar mening zegt. Als ik gekke dingen zou doen, zal zij sowieso zeggen: 'Dat suckt, Felix.' (lacht) Ik blijf er gelukkig heel chill onder. Eén keer heb ik in een club vijf flessen drank besteld voor mijn vrienden. Dat was het gekste dat ik ooit heb gedaan met mijn geld. Het is een Belgische attitude, denk ik. Andere Belgische dj's staan ook heel relaxed in het leven. Boris Daenen (aka Netsky, red.) is een heel nuchtere jongen, ook al is hij een van de grootsten in de drum-'n-bass-scene. The Magician is ook zo heerlijk normaal: in de States verkoopt hij de grootste zalen uit, in Brussel kom ik hem tegen op de groentemarkt."

Jij lijkt me zelf ook eerder het type om vanuit de luwte te groeien, in plaats van meteen te knallen.
"Ja. Ik kon niet hoger gaan na Are You With Me, en ik vind het wel leuk om nu weer wat af te dalen. Ik sta graag net naast de spotlights. Ze hebben mij gevraagd om deze zomer resident dj te zijn van een club op Ibiza, maar ik heb nee gezegd. Waarom? De concurrentie is er moordend, in één week zijn er meer dan honderd feestjes. En dan moet ik dus zeggen: 'Hé, kom bij mij!' Da's niet echt mijn ding. Eén keer per maand hou ik wel een 'Lost Frequencies and Friends'-feestje."

Ben je daar nu niet wat te bescheiden in?
"Nee: op Tomorrowland heb ik wel mijn eigen podium en nodig ik bevriende dj's uit. Maar als ik iets doe, dan moet het goed zijn. Elke week, elke keer."

Je leeftijdsgenoten beginnen nu te zwoegen aan hun masterproef, voor jou lonkt de zomer op Ibiza.
"Altijd wanneer de blokperiode begint, slaak ik een opgeluchte zucht. Ik begon destijds economie te studeren aan de ULB, maar opeens was er die internationale dj-carrière. Twee werelden die niet te combineren zijn. Ik ben wel blij dat ik niet meer moet blokken: laat mij maar draaien!"