Deze twintigers dromen van een iconisch meubel: ‘Design kopen, is kicken’

Had je 10 miljoen, wat zou jij dan doen? Deze twintigers zouden het maar al te graag aan hun favoriete designstukken uitgeven. Zijn deze prijzige objecten de investering waard? Zonder twijfel, klinkt het in koor.

Luna (23) droomt van een Eames Plywood Lounge Chair en wil een hele designerfenis bijeen sparen

Ze noemt het haar ‘design bucketlist’. Een bedachtzaam lijstje van design dat ze voor haar 50ste wil aanschaffen. Eén stuk staat met stip bovenaan: de Plywood Lounge Chair van Ray en Charles Eames. Een exemplaar dat per ongeluk gezien kan worden als een kinderstoel. “Toegegeven,” zegt Luna, “doordat hij zo laag bij de grond komt, ziet hij er op het eerste gezicht best wel schattig uit. Simpel ook.”

De werkelijkheid is complexer, vertelt ze. Het had weinig gescheeld of de stoel was nooit in productie gegaan. “Bij het maken van het prototype begon het hout langs alle kanten te splinteren en te breken. Pas toen Charles tijdens de oorlog multiplex leerde kennen – waarmee men de spalken van gewonden kon plooien, zodat het de welving van het been volgde – vond hij een oplossing voor de stoel.”

“Eerlijk: hij zit echt goed. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor het werk van Eames en de verhalen die achter de ontwerpen schuilen. Volledig de schuld van mijn ouders, ook grote fans. (lacht) Toen zij voor het eerst gingen samen­wonen, hebben ze her en der voor een appel en een ei enkele stuks gekocht. Mijn vader heeft als scenograaf een paar jaar geleden ook nog meegewerkt aan een expo rond Eames in C-mine in Genk. Een reis door Californië met een stop bij het Eames Case Study House was de kers op de taart.”

“Ik ben er dus wel mee opgegroeid, maar deze stoel zag ik pas voor het eerst in levenden lijve toen ik een jaar in de VS studeerde. Naast mijn universiteit was een designschool met een eigen museum. Ik denk dat ik elke week wel even ben binnengesprongen om naar de Plywood te staren. Zo’n verfijnd ontwerp zonder te veel frullen dat briljant in elkaar zit. Iets wat je niet onmiddellijk zou verwachten van Amerikaans design. Er heerst daar toch een cultuur dat objecten niet echt mooi hoeven te zijn.”

Haar vrienden fronsen de wenkbrauwen weleens ­wanneer ze laat vallen dat ze best een hoop geld over de balk zou kunnen gooien voor een meubelstuk. Er steekt zelfs een moederlijke bezorgdheid over haar toekomst de kop op: je moet sparen voor een huis! Een auto! En denk je aan je pensioen? “Allemaal goed bedoeld, uiteraard, maar ik ben er mij ook van bewust dat het voor onze generatie niet meer zo vanzelfsprekend is om echt iets te bezitten. Zo’n stukje design dat je na lange tijd sparen toch kunt kopen, dat voelt toch alsof je iets waardevols van jezelf hebt.”

En wie weet is het een mooie erfenis voor toekomstige kinderen. Of ze er blij mee zullen zijn? Als ook in hun genen die liefde voor Eames zit, vast en zeker.

Eames Plywood Lounge Chair, uitgeleend bij Vitra, 1.390 euro (tweedehands betaal je soms meer) via vitra.be

Pieter (25) speurde het wereldwijde web af voor de Metafora-tafel van Lella & Massimo Vignelli

Deze Metafora-salontafel van het naar Amerika geëmigreerde Italiaanse powerkoppel Lella en Massimo Vignelli was zijn allereerste designaankoop, zegt Pieter. “Ze belichaamt voor mij het perfecte evenwicht tussen een eyecatcher en het minimalisme. Geometrische poten in carreramarmer met een simpel glazen blad. Ik kan mij niet echt meer herinneren waar ik de salontafel voor het eerst zag. Hoogstwaarschijnlijk op Instagram.”

Op Instagram loopt het over van de interieurinspiratie. Ook Pieter stuurt er dagelijks perfect gestylede plaatjes de wereld in. Al sinds zijn tienerjaren speurt hij rommelmarkten en kringloopwinkels af op zoek naar uniek design, maar ook naar kleinigheden die op een of ander manier weten te charmeren. Eerst voor zichzelf, nu ­verkoopt hij zijn vondsten via zijn Instagram-account @orence.store. “Er is niets zo fijn als in een hoekje van een kring­loopwinkel ­pakweg een vaasje te vinden, het stof ervanaf te blazen en ­verrast te worden door wat ­eronder zit. Ik hoop dat ik anderen kan aanzetten om, alvorens ze iets nieuws kopen, te ­kijken of ze het niet tweedehands ­kunnen vinden.”

In een ideale wereld, of beter: in een ideaal huis, ploft hij neer in een fluwelen of lederen Camaleonda-sofa van de Italiaanse architect Mario Bellini, een ontwerp uit de jaren 70 voor B&B Italia. Voor een volledige set (tweedehands!) tel je een obsceen bedrag neer van vijf ­cijfers. Het summum van Italiaans design onder je achterste, voor luxeavondjes netflixen, zeg maar. “De kans is zo goed als onbestaande dat ik ooit zo’n exemplaar in het echt zal kunnen zíén, laat staan aanraken”, lacht Pieter. “Maar je weet nooit. Er zijn altijd mensen die niet weten wat voor designparels ze in huis hebben en ze voor een prikje online gooien.” Hij tikte zijn Metafora-tafel op de kop voor amper 300 euro. Pieters ultieme speeltuin blijven de krochten van websites als Tweedehands, eBay en Marktplaats. Daar vind je met wat geluk en heel veel geduld de real deal zonder je broek eraan te scheuren.

“Het vraagt wat training om de esthetiek van het meubelstuk in de vaak sombere foto’s die online worden gezet, te ontwaren”, weet Pieter. “Ik had voor deze tafel al een bescheiden budget opzijgezet, want ik wist dat als ik ze tweedehands zou vinden, er geen tijd zou zijn om nog even het bedrag bij elkaar te sparen. Timing is alles. Heel lang zoeken, het ­hopelijk ­vinden en dan razendsnel beslissen. Ja, design kopen is wel een beetje kicken. Maar om er echt verslaafd aan te worden, daarvoor heb ik het geld niet én al zeker niet de ruimte.”

Metafora-tafel, nieuw te koop via martinelliluce.it

Lies (29) schraapte al haar spaarcenten bij elkaar voor een lamp van het Belgische duo Muller Van Severen

Vers afgestudeerd en geen euro te veel op de spaarrekening. Het ­weerhield Lies er niet van om enkele jaren geleden te ­investeren in haar eerste stuk design. Een lamp, van Belgische bodem nog wel.

“Ze spookte al een tijdje door mijn hoofd, maar als ­student is dat natuurlijk een volstrekte utopie. Ook toen ik begon te werken, had ik zeker geen dikke spaarrekening. Een half jaar lang heb ik elke maand geld opzijgezet om het in één keer weer uit te geven. Voor velen klinkt dat misschien niet heel volwassen – al je spaargeld uitgeven aan iets als design – maar voor mij voelde het als een soort van mijlpaal. Een bad ass move. Alsof ik toetrad tot de Club van Volwassen Meubelbezitters. Een meubel dat nu eens niet van die ene Zweedse meubelketen kwam. (lacht) Het toeval wilde dat een vriendin van mij de lamp ook al een tijd op haar verlanglijst had staan en net als ik kon zij er niet aan weerstaan. Om ons schuldgevoel te rechtvaardigen, hebben we ze dan maar ‘voor elkaar’ gekocht.” (lacht)

Een lamp of een eetkamerstoel zijn ideale, redelijk betaalbare starters voor wie design in huis wil halen. Lies: “Er is veel design dat echt prachtig is, maar meer neigt naar kunst. Voor mij primeert functionaliteit. Ik hou van eenvoud en degelijkheid. Wat heb je aan een überdesignzetel als die oncomfortabel zit?” Design mag voor Lies al geleefd hebben en mag geleefd worden. “Ja, mijn kat Snorreke krabte meermaals aan mijn nieuw tapijt en dat was even balen, maar moest ik daarom dat tapijt dan maar wegdoen? Absoluut niet.”

Ondertussen breidde haar designcollectie stilaan uit, maar een materialistische millennial is ze allesbehalve. “Het nadeel van design in huis is dat je niets anders meer wil. Mijn smaak is er in ieder geval duurder op geworden. Het ­voordeel is dat je bewuster én beter koopt. Je stelt jezelf ­vragen. Waar en door wie is het gemaakt? Zal ik dit stuk over 50 jaar nog mooi vinden? Past het in eender welk huis?”

“Ik zou me uiteraard nooit financieel in de nesten werken, maar ik ben niet bang om af en toe in een lichtjes omcomfortabele situatie te belanden. Mijn vader is gestorven toen ik zeven was en dat heeft een besef aangewakkerd om toch honderd procent te genieten van het leven. Het klinkt cliché, maar echt: doe, reis, leef. En koop gewoon af en toe iets waar je heel gelukkig van wordt.” (lacht)

“Enerzijds voel ik mij echt een kind van deze tijd: sparen, tenzij met een specifiek doel, is geen prioriteit. Anderzijds ben ik ouderwets en wil ik net als mijn ouders meubels voor het leven kopen. Ik kan mij niet inbeelden dat ik deze lamp ooit zou wegdoen.”

Lamp van Muller Van Severen, 715 euro via mullervanseveren.be

Ken (25) hoeft zijn huis niet vol te stouwen met design, maar voor de Boby Trolley van Joe Colombo maakt hij graag een uitzondering

“Ik hou van verzamelen. Geen designobjecten, nee, wel videobanden, boeken, bordspelen en ­platen. En prulletjes, gevonden tijdens reizen. Ik hou dat allemaal graag bij. Nu zit alles in verschillende kasten en dozen, hopelijk kan ik mijn verzameling ooit bewaren in een Boby Trolley. Die heeft verschillende schapjes, schuifjes en compartimenten en is de ideale opslagplek. Het ding nodigt gewoon uit om vol te stoppen met waardevolle rommel, vind ik.” (lacht)

Maar eigenlijk is dit design dat om het even waar en voor om het even wat gebruikt kan worden: of je het nu in de keuken zet voor droge voeding, of naast je bureau vol kantoor­spullen. Dankzij die flexibiliteit is de trolley van de Italiaanse designer Joe Colombo vandaag, ettelijke decennia na de eerste productie, nog steeds populair. Ook bij een ­jongere generatie.

Ken: “Deze trolley is relatief betaalbaar, dus niet ­onoverkomelijk om voor te sparen. Ik zou alleen veel geld kunnen neertellen voor een designobject als ik toevallig een pak geld voor mijn deur vind – en al zeker niet alleen omwille van de esthetiek. Daarom vind ik veel design soms wat ­overroepen. Ik zou nooit design kopen enkel en alleen omdat ik het mooi vind, wel omdat ik het kan gebruiken. Liefst op verschillende manieren.”

Ken heeft interieurarchitectuur en scenografie ­gestudeerd, maar zijn eerste kennismaking met de ­ontwerper Joe Colombo was al veel vroeger, toen hij een foto zag van zijn Wohnmodel 1969, een prototype van zijn futuristische visie van wonen. Google maar eens: je belandt meteen in een sexy sixtiesinterieur met een centrale ­leefblok waar technologische snufjes – zoals een zwevende televisie – ­werden geïntegreerd. Een slaapcapsule waar ­badkamer en kasten onderdeel van uitmaakten. En een ­keuken met airco en uitschuifbare eettafel. Destijds was dat baanbrekend.

Ken: “Ook de Boby Trolley lijkt misschien een heel banaal ontwerp, het is gewoon een kastje op wieltjes. Maar toch verdient het de status van designobject. De kunststof waaruit het gemaakt is en de felle kleuren waarin het gehuld werd, waren toen écht de toekomst.”

“Ik denk dat er vandaag nog weinig design gemaakt wordt dat de tand des tijds zo kan doorstaan. Vandaag is de industrie veel meer gericht op snel en veel tegelijk ­ontwerpen. Een dooddoener voor tijdloos design.”

Met dank aan het Atomium. Boby Trolley, 379,95 euro (tweedehands vind je het soms goedkoper) b-line.it