"Deze plek is de ideale backstage"

Dertien jaar woonde Daan (45) in Brussel, en daarvoor vijftien jaar in Antwerpen. Soms ging hij lucht bijtanken in Manhay, zijn vroegere buitenverblijf in de Ardennen. Maar sinds een jaar heeft de zanger geen buitenverblijf meer nodig: Overijse ligt in een streek waar het landschap al lichte Ardennen-allures vertoont. Daan woont op een van de vele heuvels, in een prachtig gerestaureerde vierkantshoeve met een keurig onderhouden erf, een resem paardenstallen, een antieke druivenserre en een gigantische Prozac-tank. Maar daarover later meer.

Het is hier prachtig. Hoe heb je deze hoeve gevonden?
"Gewoon, op Immoweb. Ik kwam hier aan en was op slag verliefd. De vrouw des huizes wist niet dat ik muzikant was. Toen ze mij een rondleiding gaf, zei ze bijna verontschuldigend dat de vorige eigenaar ooit een muziekstudio had laten bouwen in een van de schuren. Waarop ik haar een papiertje en balpen vroeg om een bod te doen." (lacht)

Hoe voelt het om weer in het groen te wonen?
"Ik had dit vijf jaar eerder moeten doen. Hier wonen geeft me rust. Op een offday kan ik in de tuin zitten kijken hoe het gras groeit. Ik moet soms nog in mijn arm knijpen als ik zie hoe mooi het hier is. Al die kronkelbaantjes, heuvels, valleien,... Die reliëfverschillen vind ik zalig. Zo is mijn humeur ook. Ik heb pieken en dalen nodig, en ik heb graag dat het landschap ook zo is."

Mensen associëren jou meer met de stad dan met het platteland.
"Ik heb niet het profiel van iemand die op den buiten woont, nee. Maar ik heb dit gewoon nodig. Ik ben een weegschaal, ik vind mijn evenwicht in de extremen. Een concert geven in hartje Brussel, en de volgende ochtend koffie drinken tussen de vogels. Ik heb een teruggetrokken kantje. Je zal mij wel op het podium zien staan, maar niet in het publiek. Tussen al dat volk word ik al snel onrustig. Daarom ga ik zelf niet graag naar optredens: dan heb ik geen backstage om een koffie te drinken of een sigaretje te roken. Misschien is deze plek op een bepaalde manier wel mijn backstage."

Hit & run

Mis je de prikkels van de stad?
"Ja, maar dan doe ik een hit and run. Ik rijd naar Brussel, kom er oude bekenden tegen en geniet van de dynamiek in de stad. Zo'n avonden zijn heel intens, dat mag ik geen zeven dagen per week doen."

Was er een concrete aanleiding om Brussel te verlaten?
"Mijn dochtertje van zeven had leren fietsen, maar ik kon haar niet alleen op straat sturen. Dat vond ik zonde. Ze kwam op een leeftijd dat ze moest kunnen ademen en bewegen en buiten spelen. Ik ben zelf in de natuur opgegroeid, dat heeft mij veel deugd gedaan. Mijn twee kinderen wonen wel nog in Brussel en gaan er naar school. Mijn zoon is vijftien en vindt het hier een beetje raar. Dat snap ik: op mijn achtiende wilde ik ook weg van het platteland."

Heb je een haat-liefdeverhouding met Brussel?
"Eigenlijk wel. Ik zie ook de mooie kanten van de stad, maar zelf heb ik even een overdosis gehad. Ik werd zot van de sirenes, de claxons, het theater, de agressie. Ja, ik heb er veel agressie meegemaakt. Vreemd genoeg had ik dat niet door op het moment zelf. Ik weet ook: zet een miljoen mensen bijeen, en dan ontstaan er automatisch spanningen. Maar Brussel heeft nog huiswerk. Er is zoveel dat beter kan. Het potentieel van de stad is veel groter dan wat er nu mee gebeurt."

Heeft deze plek invloed op de muziek die je maakt?
"Ja, toch wel. Hier heb ik een studio met grote ramen. Ik zit volop in het daglicht en kijk uit op een grote wei. Dan maak je echt andere liedjes: positiever, zotter, relaxter. Alleen jammer dat er gsm- en internetontvangst is. Ik zou liever terug een telefoon met draaischijf hebben. Of de brievenbus, nog zo'n cool concept. Stuur mij een briefje, en ik antwoord je twee dagen later wel."

Je klinkt bijna als een kluizenaar, Daan. Anderzijds: je hebt al overal gewoond. Zit er een nomade in jou?
"Ik leef maar één keer, dus wil ik het ook boeiend houden. Ik zou liever zeven levens hebben zoals een kat, maar dat gaat niet. Dus splits ik mijn leven op in zeven hoofdstukken. En dit is er één van. Ik hou van variatie in mijn bestaan, op alle vlakken."

Dat gezegd zijnde, hoe is het nog in de liefde?
"Euh, gezellig. (lacht) Zonder dat ik er een statuut of vorm op plak. 'It's complicated', zo heet dat op Facebook. Ik vind het belangrijk om mooie momenten te kunnen delen. Maar ik weet niet of ik wel relatiebekwaam ben. Da's iets voor op m'n vijftigste, of zo. Later, als ik volwassen ben."

Je bent de zoon van een kunstschilder. Het lijkt hier wel de perfecte omgeving om te gaan schilderen.
"Dat was ook mijn eerste gedachte. Mijn plan is om een van de schuren in te richten als atelier. Schilderen was eigenlijk mijn eerste roeping. Nu heb ik er geen tijd voor, maar ooit neem ik het penseel terug op.(wijst) Mijn laatste wapenfeit is die oude mazouttank daar. Ik heb die in de kleuren van Prozac geschilderd. Het is dus een Prozac-pilletje van 2.000 liter."(lacht)