Daar staat ze dan: ‘an independent woman’, met een turkoois-roze boekentas

Je staat in de rij je beurt af te wachten om de ­school­maaltijden te betalen. Beetje ginnegappen met de andere ouders. Zoals Sinterklaas nooit stoute kinderen aantreft, blijken ook telkens alweer alle vakanties prima­deluxe verlopen te zijn.

Afwezig staar je naar buiten. Aan de andere kant van het raam ­ravotten de kinderen op de speelplaats. Je blik valt eerst op een groepje jongens. Iets te dicht bij elkaar roepen ze iets te enthousiast in elkaars oor. Hun schouders lichtjes gedrongen, teken van een veranderend lichaam dat ze nog niet helemaal onder de, welja, knie ­gekregen hebben. In dat heen en weer ­deinende kringetje: je zoon. Hij ziet er gelukkig uit, op zijn gemak, niet in het middelpunt van de belangstelling, maar toch ook nooit te ver uit de buurt van de actie. Af en toe valt er een net iets te harde, maar kameraadschappelijk bedoelde klap.

Je ogen dwalen verder af. Of ze dat ene meisje ­zochten, weet je niet meer, maar ze hebben haar ­alleszins razendsnel gevonden tussen alle andere ­kinderen. Dat meisje is jouw meisje.

Jackje

Als je de scène nu zou natekenen, zou je haar pal in het centrum zetten, alsof zij de zon is waarrond alle ­lichamen op deze speelkoer draaien. Bedrog van het brein natuurlijk, alle vaders zouden zich hun eigen ­dochter op die centrale positie ­herinneren, terwijl al die meisjes, ook het jouwe, gewoon rondzwermen in de massa.

Ze straalt, dat wel. Ze frunnikt, met een mengsel van trots en spanning, aan de riem van haar – eerste – grote boekentas. Die heeft ze zelf uitgekozen in de winkel: ­turkoois en roze, zoals dat hoort na zes jaar opvoeding met slechts een minimum aan prinsessen, eenhoorns en ballerina’s. Daar staat ze: an independent woman, met een turkoois-roze boekentas.

Ze draagt het neplederen jackje dat jij voor haar kocht en waarvoor ze zich nu eindelijk oud genoeg voelt. Want eindelijk staat ze hier, voor de tweede dag nog maar, op de speelplaats die ­voorbehouden is voor de kinderen van de lagere school. Missy is nu geen kleuter meer. Dat is wat haar jackje uitstraalt: geen kleuter meer.

Al dagenlang telde ze af naar dit moment. Twijfelend tussen ­blijdschap omdat ze ­eindelijk weer naar school mocht en de reactie die, volgens haar broer, officieel van alle kinderen verwacht wordt: treurnis om het einde van de grote vakantie. Niets speelde ze liever dan schooltje op die laatste dagen voor de schoolpoort weer open zou vliegen.

Het is jouw beurt om te betalen. Als je weer opkijkt, is je dochter verdwenen. Ze staat achter het speelhuis en troost haar nu huilende vriendinnetje. “Ze moest aan haar mama denken en toen moest ze huilen”, legt ze ’s avonds uit als je ernaar vraagt. “En toen moest ik ook aan mama denken en moest ik ook huilen.”

Je wil iets zeggen over dat groot worden soms pijnlijk is, maar dat zeg je niet. Je geeft haar een kus en gaat op zoek naar haar knuffelkonijn.