Binnenkijken in een warme cocon van beton

Hoe compatibel zijn brutalistisch design en minimalistische eenvoud met een druk gezinsleven? Creatieve bouwers Alexander en Bieke uit Brugge deden de test, en met succes. Samen met bevriend architect Dieter van gossey + verbeke gingen ze voluit voor een conceptueel project dat hun wildste dromen overtrof.

Elke West-Vlaming die op kot zit in Gent, worstelt vroeg of laat met het dilemma: settelen in de stad of terug­keren naar de roots? Zo ook projectleider Alexander (33) en apotheker Bieke (33). Na hun studies bleven ze nog even plakken in hun appartement in hartje Gent, maar na de geboorte van hun eerste dochter Ella (3) koos het koppel toch voor een nieuwe stek in Brugge, Biekes thuishaven. “Het was dat of Tielt, waar Alexander vandaan komt”, vertelt ze. “We waren al een tijdje op zoek naar een betaalbare bouwgrond. Uiteindelijk vielen we op een overwoekerd perceeltje in de groene rand van Brugge. Daar voelden we ons meteen thuis. We wonen vlak bij de winkels en scholen, toch is het hier heerlijk rustig. We hoeven onze loopschoenen maar aan te trekken en we kunnen gaan sporten in de natuur.”

Volgende vraag: hoe kun je die natuur maximaal integreren in een eigentijdse setting zonder te vervallen in boshutclichés? Bieke: “We droomden van een compacte en praktische familiewoning met brute, natuurlijke elementen. Een combinatie van minimalistische eenvoud en huiselijke warmte, zowel in het ontwerp als in de materialen.”

Met een duidelijk beeld voor ogen klopten ze aan bij Dieter Verbeke, medeoprichter van het jonge Gentse ontwerpbureau gosseye + verbeke én een vroegere klas- en studiegenoot van Bieke en Alexander. “Een architect die je vriend is en ook mee in je portemonnee zit? Klinkt misschien tricky, maar voor ons was het de meest logische optie”, zegt Alexander. “Dieter kende zowel onze stijl als ons budget, wat de samenwerking alleen maar ten goede kwam. Hij wist ons steeds verder te pushen met zijn ideeën en materiaalkeuzes en dacht mee na over de kleinste details. Ik werk zelf als projectleider in de industriebouw en heb onze werf mee gecoördineerd, maar ik durf te wedden dat Dieter er meer van wakker heeft gelegen dan wij.” (lacht)

Het resultaat is een strakke, brutalistisch geïnspireerde woning die onder haar betonnen bast toch warm en huiselijk aanvoelt. Twee loodrechte assen verbinden de centrale leefruimte met de andere kamers die allemaal uitkijken op de tuin. De enorme ramen en pivoterende deuren zorgen voor doorzicht, zonder in te boeten aan privacy.

Het spanningsveld tussen openheid en intimiteit, publiek en privé werd zelfs een architecturale feature. Dieter: “Op straat komen nogal wat fietsers en wandelaars voorbij. Om de inkijk tot het minimum te beperken en toch het uitzicht naar buiten te bewaren, kozen we voor een dubbele voorgevel, met een patio als buffer. Het open privégedeelte zit dus verborgen achter twee betonnen wanden. Door die opening leidt een wandelpaadje je naar de voordeur.”

Binnen vormen de zwarte inbouwkasten en de op maat gemaakte tafel van geborstelde eik, het keukeneiland van beige Dei Medici-natuursteen en de lichte cementgebonden vloer een tegengewicht voor het brute buitenwerk. De betonnen wanden die gegoten werden in het bedrijf waar bewoner Alexander werkt, mochten voor de architect zelfs nog wat ruwer. “Glad beton zou hier niet werken. Als knipoog naar het bos werden er planken van verschillende breedtes op de bodem van de giettafel gelegd om zo een houtstructuur in het beton te drukken. Nu moet er enkel nog een waterafstotende beschermlaag aangebracht worden.”

Tuin wordt bos

Alexander: “We zijn gestart in mei 2020, een jaar later was alles instapklaar. Bouwen in volle lockdown was best een uitdaging, maar we hebben enorm veel geluk gehad met onze aannemers en leveranciers. Achteraf gezien had de timing niet beter gekund. Vlak voordat we zouden verhuizen, schoten de prijzen van bouwmaterialen plots de hoogte in.” Bieke: “Ik ben vooral opgelucht omdat we in een volledig afgewerkt huis konden trekken. Verhuizen met een peuter en een pasgeboren baby was zo al pittig genoeg. Bovendien hebben we allebei een drukke job en willen we thuis kunnen ontspannen. In de winter voelt het huis als een warme cocon, maar zodra het warmer wordt, leven we zoveel mogelijk buiten. De tuin is een verlengstuk van ons huis. Onze oudste dochter is een natuurkind, het liefst zou ze de hele dag ravotten. Dit voorjaar komt er nog wat extra beplanting om van de tuin weer een echt bos te maken.”

Na tien maanden in het nieuwe huis zijn de bewoners nog altijd even enthousiast over hun gelijkvloerse ruimte. “Bij ons geen gedoe met traphekjes”, zegt Bieke. “En als we ’s zomers met vrienden in de tuin zitten, kunnen we de kinderen binnen makkelijk in het oog houden. Op termijn kan er nog een extra volume op het dak komen, maar voorlopig hebben we plaats genoeg. Elke vierkante meter werd trouwens slim benut, we hebben nergens verloren ruimte. Alleen verstoppertje spelen wordt moeilijk in zo’n open indeling.” (lacht)

Bieke: “Ook douchen was in het begin wel even aanpassen. Door het grote raam voelde het in de badkamer nogal bloot, hoewel er nergens inkijk is. Intussen hebben we de knop omgedraaid en genieten we elke ochtend van een buiten­douche-ervaring.”