Annemie Struyf: "Flauw hoor, BV's die klagen over bekend zijn"

We kunnen afspreken in de cafetaria van het UZ Pellenberg", mailt Annemie. De cafeteria van een ziekenhuis? We kennen wel swingender plekken om de lof van een streek te bezingen. Maar wanneer we de oprijlaan naar het UZ opdraaien, begrijpen we waarom Annemie hier wou afspreken. Dit is niet zomaar een ziekenhuistuin, wel een uitgestrekt natuurgebied. "Waar in Vlaanderen vind je nog een ziekenhuis midden in de natuur?", lacht ze. "Het uitzicht werkt als een medicijn."

Je woont intussen al 36 jaar in deze streek.
"Ik ben na mijn studies in het Leuvense blijven hangen. Eerst in Bierbeek, later in Kessel-Lo, nu in Pellenberg. En stilaan heb ik mij hier genesteld. Dat was nieuw voor mij. Ik kom uit een gezin dat zich nooit gesetteld heeft. Toen ik jong was, woonden wij tien jaar in Duitsland, omdat mijn vader beroepsmilitair was. Hij veranderde elk jaar van functie, en dan ging het hele gezin mee. Ik denk dat we wel tien keer zijn verhuisd, op tien jaar tijd."

Zie je jezelf hier oud worden?
"Eigenlijk probeer ik niet te veel na te denken over de toekomst. Ik zit nu in een fase waarin ik tot het besef kom hoe snel mijn kinderen groot worden. Die kleine Hope, die hier als baby uit Kenia aankwam, gaat volgend schooljaar naar de middelbare school! En mijn drie oudste kinderen zijn al het huis uit. Waar zijn al die jaren opeens naartoe? Het leven glipt me door de vingers. Het gaat allemaal zo snel."

Misschien omdat je zo hard met je werk bezig bent?
"Ja, dat zegt iedereen tegen mij. Maar het heeft ook te maken met het ouder worden. De periode die achter je ligt wordt steeds langer: een jaar betekent op den duur niets meer."

Madame Miserie

Je familie woont vooral in Antwerpen. Wat trok je zo aan in deze streek?
"De natuur: heel waardevol als je een hectisch leven leidt. Ik ben ook enorm gesteld geraakt op Leuven. Ik heb al zoveel van de wereld gezien, en toch denk ik dikwijls: een stad als Leuven is een pareltje. Ik ken geen plek in de wereld waar je op zo'n kleine oppervlakte zo'n groot aanbod van kunst, cultuur, eten, uitgaan en architectuur vindt. Nee, Leuven is voor mij groot genoeg." (lacht)

Kan het dan niet zijn dat je wortels hier liggen?
"Misschien wel, ja. Ik voelde mij nooit ergens geworteld, maar eigenlijk hoor ik hier thuis. Mijn roots liggen in deze omgeving. Ik heb in Leuven gestudeerd, gewerkt, gewoond, kinderen gekregen. En waar voel je je thuis? Misschien nog meer op de plek waar je kinderen geboren zijn dan waar je zelf geboren bent. Dat meen ik echt."

In je tv-reportages interviewde je al presidentsvrouwen en straatkinderen, marktkramers en monniken. Wat leer je daar zelf uit?
"Elke reportage is ook een persoonlijke zoektocht. Ik steek nog altijd nieuwe dingen op over mezelf. Neem nu de marktkramers met hun kippenkraam, uit de laatste reeks van Via Annemie. Dat zijn mensen die dicht bij ons staan - we kopen allemaal weleens een gebraden kip op de markt. En ja, die reportage ging over de markt, maar ze ging evengoed over een koppel. Over werken tot je erbij neervalt, over je gezondheid. En dan koppel ik automatisch terug naar mijn eigen leven. Ik moet werk en privé ook constant in de weegschaal leggen. Bij mij speelt zich dat niet af op de markt, maar de thematiek is dezelfde."

Je schuwt ook de zware thema's niet: aids, genitale verminking, kinderuitbuiting. Heb je nooit zin in iets lichters?
"Maak je geen zorgen, ik voel me nog geen Madame Miserie. (lacht) Mijn voornaamste criterium is: het moet ergens over gaan. Als ik het gevoel heb dat ik met de ondraaglijke lichtheid van het bestaan bezig ben, dan boeit het mij niet meer."

Aanstellerij

Meestel ben jij de interviewer, word je zelf graag geïnterviewd?
"Dat is een klik die ik moet maken. Aan een krant of tijdschrift wil ik nog weleens een interview geven. Maar op televisie zal je mij dat niet snel meer zien doen. Ik denk dat ik daar al genoeg als Annemie aanwezig ben. Ik geef ook een inkijk in mezelf in mijn reportages, en dat is voldoende voor mij."

undefined

Welke nadelen zijn er voor jou verbonden aan het BV-schap?
(heftig) "Ik vind het altijd héél flauw als Bekende Vlamingen klagen over de nadelen van het bekend zijn. Da's echt belachelijk, eerlijk gezegd."

Vind je? Altijd aangestaard worden, kritiek incasseren, ...
"Je moet het hele plaatje zien. Alles heeft altijd twee kanten. Soms krijg je een voorkeursbehandeling, soms word je aangegaapt. Dat komt in één pakket. Ik ken BV's die aan de kust op een terras gaan zitten, en vervolgens zeggen: 'Ze moeten mij niet komen aanspreken, hé! Ik zet mijn zonnebril op!' Dan denk ik: zeur niet, na De Panne begint Frankrijk en daar kent niemand je nog. Zo relatief is het. Nee, ik vind dat aanstellerij. En er is geen enkele BV die mij van het tegendeel kan overtuigen." (lacht)

Heb jij goede vrienden in de media?
"Ze zijn zeldzaam, maar ik denk dat zoiets op elke werkplek geldt. Ik sprak gisteren nog met een leerkracht die al een paar maanden thuis zit met een burn-out. Hij vertelde me dat hij in al die tijd nog geen vijf collega's heeft gehoord. Hoe goed je ook met de collega's opschiet, daarom zijn ze nog geen vrienden. En ook: de media is een concurrentiële wereld. Er zijn veel nieuwe productiehuisjes opgestaan, nota bene in een tijd waarin er besparingen zijn. Heel wat mensen willen televisie maken, maar dat leidt er ook toe dat je elkaars concurrent wordt."

Jij voelt de hete adem van andere televisiemakers in je nek?
"Ja, toch wel... Maar ik ben dat overal tegengekomen, hoor. Ik heb in het onderwijs gewerkt, op een kabinet, in onderzoekscentra en in de media. En overal bots je op jaloezie en concurrentie. Dat is des mensen. Als het goed gaat, wil iedereen in je buurt vertoeven. Als het slecht gaat, puren veel mensen daar leedvermaak uit. Sla er de boekskes maar op na."

Altijd kritiek

Jij hebt dat zelf mogen ondervinden, toen je van Woestijnvis overstapte naar de VRT.
"Ja, ik blijf daaruit leren. Ik weet nu dat als je in Vlaanderen iets wil realiseren, er altijd kritiek zal komen. Altijd. En dat geldt voor ie-de-reen die zijn nek durft uit te steken: of dat nu in de media, de politiek of ergens anders is. In het begin dacht ik nog: 'Wat is dat toch met mij?' Ik was ervan overtuigd dat alle kritiek persoonlijk bedoeld was, omdat het zo op de vrouw gespeeld werd. Maar nu weet ik beter."

Jij bent pas laat bekend geworden. Heeft dat geholpen om de commentaren op jouw persoon enigszins te relativeren?
"Ik vind het een zegen dat ik pas laat in die wereld ben terechtgekomen. Omdat ik de dingen sneller kon plaatsen. Ik heb dikwijls te doen met jonge mensen in de media. Soms kan ik bijna de pijn voelen van iemand die hard wordt aangepakt in een boekje of column."

Laat je daarom commentaren op sociale media bewust links liggen?
"Sociale media maken de communicatie wel makkelijker, maar ze zijn ook moeilijker te beheersen. Dat is iets waar ik mee worstel. Twitter is al zeker mijn ding niet. De realiteit is zoveel genuanceerder dan die 140 tekens: tussen al dat zwart en wit zit er ook veel grijs."