Adriaan Van den Hoof: "Op het podium reken ik af met mijn demonen"

Je trekt langs Vlaamse podia met je vierde solovoorstelling Nee, het was gisteren ook al laat. Alleen al voor de titel zou ik een kaartje kopen.
"Ik vind het vooral een intrigerend zinnetje. Als iemand zegt dat het gisteren ook al laat was, dan weet je: die persoon heeft een zware nacht gehad. Je beseft meteen dat er van alles is gebeurd. De titel impliceert al een verhaal op zich, dat vond ik er zo goed aan. De voorstelling begint met één telefoontje. Uit het gesprek kan je afleiden dat ik zelf amper nog iets weet van de nacht ervoor. Van daaruit begint het verhaal."

De ondertitel is zo mogelijk nog interessanter: 'Is een man alleen in goed gezelschap, of wordt het beest in hem wakker?'
"Die zin heb ik ooit opgepikt van Dirk Van Dijck, die iedereen wel kent van Eigen Kweek. Hij bracht ooit een theatervoorstelling met als titel Een man alleen is in slecht gezelschap. In mijn show wil ik de vraag omdraaien: Is een man alleen in goed gezelschap, of wordt hij juist destructief?' Dat vond ik heel toepasselijk, aangezien ik zelf een man alleen ben. Natuurlijk heb ik mijn twee zoontjes die de helft van de week bij mij zijn, maar voor de rest ben ik helemaal op mezelf aangewezen, en is dat wel een goed idee?"

De promofoto's ogen deze keer nogal desolaat. Is een man alleen dan zo triest?
"Het is natuurlijk dubbel. Er zijn steeds meer mensen alleen, wat ergens wel beangstigend is. De vorige affiches van mijn zaalshows waren schreeuwerige, cartoonachtige foto's waarbij ik in een superheldenpak de ruimte veroverde. Deze keer had ik zin om het omgekeerde uit te drukken: kwetsbaarheid."

Die je toont op het podium?
"Tuurlijk! Andere mensen rekenen in de beslotenheid van hun huis af met hun demonen, ik doe dat op het podium."

Ten tijde van je eerste zaalshow vertelde je mij dat je op het podium tot rust komt. Straf.
"Toch is het zo. Weet je wat ik altijd al heb willen zeggen tegen het publiek, aan het begin van een voorstelling? 'Ik ben zó blij dat ik vanavond eens een keertje mag thuisblijven.' Dat is een metafoor: zeggen dat je thuis bent terwijl je optreedt voor 800 mensen. Noem het podium dus maar mijn thuis. Het is een soort habitat voor mij. Ik vind het heerlijk om voor een voorstelling nog eventjes te slapen op het podium."

Een ander zou net voor zijn optreden ijsberen.
"Nee hoor, het podium maakt mij rustig. Er gaat niets boven de magie van het theater: in de coulissen staan en de spanning voelen. En dan gaat het licht uit. Vanaf het moment dat je een voet op de bühne zet, ben je overgeleverd aan de mensen. Je kan niet meer terug."

Zou je zonder het podium kunnen?
"Nee, anders zou ik ook niet het idiote idee hebben gehad om een vierde voorstelling te maken. Ik verlang er soms wel naar om geen publieke figuur meer te zijn."

Roestige nagels

Ook bij mensen die 'van nature' niet in de boekjes komen, ligt het privéleven steeds vaker op straat. Balanceer jij ook op die grens?
"De roddelpers smult ervan als er iets misloopt. Maar je hebt dat zelf ook wel in de hand, hoor. Ik geef enkel interviews als er een aanleiding is. Soms belt er zo'n magazine en vragen ze: 'We willen iets doen rond jou als familieman.' Dan denk ik: nee."

Voor de buitenwereld lijkt je leven één speeltuin.
"Ik heb nog nooit iets tegen mijn zin moeten doen. Het is zelfs vreemd hoe alles altijd netjes op z'n plaats valt."

Humor is wel de rode draad in alles wat je doet. Met Adriaan valt er altijd wat te lachen?
"O nee. Ik kan ook ontzettend kwaad en bitter en triestig zijn. Mijn leven is een speeltuin, maar wel één waar er roestige nagels in de speeltuigen zitten."

undefined

Goesting en gedrevenheid

Tijdens de show verzet je je tegen het FOMO-syndroom - Fear Of Missing Out. Heb je daar last van?
"Toen ik nog in Antwerpen woonde, wel. Elke keer als ik thuis was, vroeg ik me af hoeveel feestjes er daarbuiten aan de gang waren. Maar mijn FOMO-neigingen zijn de kop ingedrukt door naar het landelijkere Lier te verhuizen. Ik kan nu heel bewust zeggen: 'Fuck it, ik blijf thuis. Het kan me niet schelen wat er nog allemaal te doen is.'"

De zegen van het ouder worden?
"Toch wel. Ik ben 43 en heb twee kinderen: dan zie je in dat het allemaal niet zo belangrijk is. Zien en gezien worden... Dat interesseert me niet meer. Wat niet wegneemt dat ik soms moet kunnen 'uitspatten'. Een paar weken geleden zijn we met vrienden nog doorgezakt in het café waar we nu zitten, Café Central aan het Leuven. Gewoon zeveren met maten. De moppen die we maken, zijn nog dezelfde als toen we 15 jaar waren."

Kom je hier nog geregeld?
"De laatste tijd haal ik mijn schade weer in. Ik kom hier nog altijd graag - vooral in de zomer kan ik Leuven echt missen."

Deze zomer zal de eerste zijn zonder Marktrock in Leuven. Jij was ooit nog 'ambassadeur' van het festival. Wat is je beste Marktrock-anekdote?
"Er zijn er zoveel! (denkt na) Ik weet nog dat ik eens na Sergio moest optreden met Discobar Galaxie. Hij kwam als een briesende stier het podium afgelopen en stond naast mij nog wat na te stomen. Ik vroeg hem: 'Sergio, ik speel hier straks met Discobar Galaxie, wat is jouw gouden tip?' Waarop hij mij vastpakte en bulderde: 'Gij moet niks van mij leren, joeng! Ik heb alles van u geleerd!' (ernstig) Dat de grote Sergio Quisquater dat tegen mij zei... daar was ik toch wel van onder de indruk."

Wat vind je ervan dat Marktrock niet meer zal doorgaan in Leuven?
"Eerlijk? De ziel was al een tijdje uit Marktrock verdwenen. Een goed festival vertrekt vanuit de liefde voor muziek, niet vanuit een businessplan. Marktrock wordt tegenwoordig in een hoop andere steden georganiseerd. Je kan een festival nog zoveel commercialiseren, maar als er geen extreme goesting en gedrevenheid in zit, dan verwatert het uiteindelijk toch. En dat voel je ook als toeschouwer. Dus op zich vind ik het niet erg dat een zielloos festival ter ziele is gegaan. En mijn herinnering aan Sergio nemen ze mij niet meer af."