Loopwonder Hassan waagt zich aan de marathon: ‘Ik wil voelen hoe het is’

In het najaar van 2021 was Sifan Hassan als eregast aanwezig bij de marathon van Amsterdam. De tweevoudige olympisch kampioene op de baan keek bij de finish haar ogen uit. Topatleten stortten ter aarde, huilden en leegden hun maag. Dus zo meedogenloos is de man met de hamer bij een wegrace over ruim 42 kilometer.

Ook Hassan verstaat de kunst van diepgaan, getuige haar unieke prestatie in Tokio. “Maar dit is een ander soort vermoeidheid”, constateert ze. “Ik heb nog nooit overgegeven na een wedstrijd. Deze afstand is ook zo lang.”

Het schouwspel in de hoofdstad van het land dat zij inmiddels tien jaar het hare mag noemen, heeft de geboren Ethiopische niet aan het twijfelen gebracht. Al eerder sprak ze de ambitie uit, nu koppelt ze daar een datum aan: zondag 23 april maakt Hassan, op dertigjarige leeftijd, in Londen haar debuut op de marathon. De race geldt als een test voor de Spelen van volgend jaar.

“Ik wil de marathon een keer ervaren”, verklaart ze. Lachend: “Of ik de afstand kan afmaken, of dat de afstand mij afmaakt”. Daarna zal ze beslissen wat er in Parijs op haar programma komt te staan: weg dan wel baan, of heel misschien beide.

Mensen inspireren

In een digitale persconferentie geeft Hassan vanuit Ethiopië een toelichting bij haar besluit. Daar verblijft ze momenteel voor een hoogtestage. “Ik denk dat dit me gelukkig maakt. Ik ben er opgewonden over en ik wil graag een opgewonden persoon zijn.”

Hassan houdt van uitdagingen, en daarmee mensen inspireren. Dat was ook een belangrijke drijfveer om in Tokio drie afstanden te lopen die tot dat moment op olympisch niveau nog nooit gecombineerd waren: 1.500, 5.000 en 10.000 meter. Ze won tweemaal goud en eenmaal brons. Maar daarna kwam de leegte, het gevoel ‘wat nu?’

Vorig jaar kon ze zich maar moeilijk motiveren om de training weer te hervatten. Met weinig kilometers in de benen belandde ze uiteindelijk op het WK in Eugene naast het podium. Ze verklaarde tijdens die zoektocht naar zingeving: “Ik ben iemand, en misschien maakt dat mij ook een topatleet, die zoekt naar uitdagingen. Een doel moet vragen oproepen in mijn hoofd. Kan ik het wel? Kan ik het niet? Ik wil niet vooraf al 100 procent zekerheid voelen dat iets gaat lukken. Dan is het te makkelijk.”

Met de marathon heeft ze nu zo’n uitdaging gevonden, zeker omdat Hassan niet overstapt naar die atletiekdiscipline. Zij wil kijken of ze weg en baan kan combineren. “Dat is heel erg moeilijk, maar voor mijn hoofd is dat goed.” Dus de ene dag is ze aan het sprinten voor haar 1.500 meter, om het volgende etmaal over te schakelen op een duurloop.

Lopen tijdens ramadan

Nooit liep ze meer dan 37 kilometer achter elkaar. Dat deed ze tijdens de ramadan van vorig jaar. Bij 34 graden Celsius mocht ze niet drinken. Het viel haar zwaar en ze vertelt dat ze onderweg bijna bij mensen had aangeklopt voor een glaasje water. “Maar hier in Ethiopië heb ik laatst 35 kilometer gelopen en dat voelde goed.” Ze traint eigenlijk altijd alleen, omdat het op haar niveau moeilijk is om hazen te vinden. Ook onder de mannen, glimlacht ze.

Hoe de laatste vijf kilometer van een marathon voelen, weet ze nog niet. Sommige collega’s hebben haar verteld dat je onderweg sterft, anderen zeggen dat je benen op een gegeven moment werk weigeren. “Ik wil voelen hoe het is. Ik wil leren.” Daarom heeft ze ook voor Londen gekozen en niet voor Rotterdam, de week ervoor. In Engeland doen alle internationale toppers mee. “Het is een soort wereldkampioenschap. Dan weet ik meteen wat mijn positie is.”

Een streeftijd heeft ze niet in gedachten. De teleurstellende resultaten in Eugene hebben haar nederig gemaakt. “Oh, ik ben mens. Ik kan niet altijd winnen.” Bovendien, benadrukt ze, hoeft de beste 10.000 meterloper niet per se goed op de marathon te zijn. “Het is zo anders en 42 kilometer is zo’n uitdagende afstand.” Dat heeft ze anderhalf jaar geleden in Amsterdam van nabij gezien.