De schreeuwerige headlines staan in schril contrast met de serene manier waarop Hofman en co hun onderzoekswerk brengen

Op de personeelsparking van het Mediapark in Hilversum heeft een videojournalist van De Telegraaf postgevat. In een stukje dat evengoed, dan wel beter, satire had kunnen zijn, wijst hij naar de verdieping waar BNNVARA huist. “Dat raam, daar is de kantine. De man in de groene trui koopt een broodje. Hier gaat het allemaal gebeuren.”

“Allemaal”, dat is de uitzending van BOOS, het online programma gepresenteerd door Tim Hofman dat grootschalig machtsmisbruik en seksueel grensoverschrijdend gedrag achter de schermen bij The Voice of Holland naar buiten bracht. Een aflevering die voor de gelegenheid ook wel BANG had kunnen heten, want angst was het sluimerende sentiment bij de jonge vrouwen die getuigden tegen de mediamannetjes die hen onrecht hebben aangedaan. Bang voor hun carrière. Bang voor mensen met veel meer macht dan zij.

Het is zowat het eerste wat je leert in de journalistiek, over de journalistiek. Als vierde macht ben je verantwoordelijk om kritisch te kijken naar de andere machten, en als waakhond van de democratie hoor je niet te grommen naar het volk, maar tussen het volk te staan. Dat kan met een videocamera op de parking, of met een vinger aan de pols natuurlijk.

Weinig journalisten die met zo veel elegantie en urgentie een thermometer in de oksel van de samenleving ploffen als Hofman. De bekroonde programmamaker van wie men graag schrijft “dat hij weleens nagellak draagt”, maakt sinds de start van zijn carrière in 2011 het onbespreekbare bespreekbaar en houdt een megafoon tegen het strottenhoofd van zij die doorgaans niet gehoord worden. Mensen die ongeneeslijk ziek zijn (Over mijn lijk). Kinderen van asielzoekers (Terug naar je eige land). Jongeren die drugs gebruiken (Spuiten & Slikken) of die in de clinch gaan met werkgevers, kotbazen of marktplaatsverkopers (BOOS).

De branie waarmee hij dingen aan de kaak stelt en het confettikanon dat hij daarvoor durft boven te halen doen dienst als rookgordijn: Hofman wint geen vertrouwen bij zijn interviewees omdat hij hoodies draagt en vuistjes geeft, wel omdat hij hen met rust en respect behandelt. Hem afschilderen als rebel in het medialandschap doet alleen maar dienst als excuus om zelf je job niet naar behoren uit te moeten oefenen.

De manier waarop over deze aflevering bericht werd, is tekenend. In de weken die eraan voorafgingen tuimelden Nederlandse kranten over elkaar heen, de speculaties en schreeuwerige headlines in schril contrast met de serene manier waarop Hofman en zijn redactie hun zorgvuldige onderzoekswerk uiteindelijk brachten. Onderbouwd. Genuanceerd. Toen een meisje het moeilijk kreeg tijdens haar getuigenis, vroeg Hofman prompt of ze hulp nodig had. Tegelijkertijd stuurden nieuwssites pushmeldingen om HIER de liveblog over de aflevering te volgen.

BOOS legde vandaag op zo veel meer manieren dan zijn onderwerp het mooiste en het lelijkste van het medialandschap bloot.

Wie vragen heeft of hulp zoekt bij seksueel grensoverschrijdend gedrag of misbruik kan terecht bij hulplijn 1712.