Zo is de huizenmarkt voor jonge mensen: ‘Het was één grote mindfuck. Je bent maar beter egoïstisch’

Jongeren hebben het steeds moeilijker om een woning te kopen. De prijzen swingen de laatste jaren de pan uit, en corona maakt hun huizenqueeste nog ellendiger dan ze al was. Daar kunnen deze twintigers over meespreken.

Katie: ‘Het zal vanaf nu de Lidl of de Aldi worden’

“Eigenlijk was ik tot een paar maanden geleden niet eens van plan iets te kopen”, zegt Katie. “Met mijn budget is dat toch niet haalbaar, dacht ik, laat staan in Brussel. Bovendien overwoog ik om een zaak op te starten, dus bewaarde ik mijn reserves daarvoor. Maar tijdens de lockdown heb ik veel nagedacht over wat nu echt belangrijk is voor mij. Op dit moment zijn dat mijn vrienden, dus voelde de aankoop van een eigen stek dicht bij hen juist aan.

“Het afgelopen jaar heb ik ook veel meer kunnen sparen dan anders. Sowieso zette ik bovenop mijn huur maandelijks 1.000 euro opzij, tijdens de crisis kon daar nog een schepje bovenop.

“Dat oppotten zit er bij mij al van kleins af aan ingebakken. Ik kom uit een arbeidersgezin, dus geld was bij ons geen evidentie. Al vanaf mijn eerste bijverdienste als vijftienjarige heb ik non-stop gespaard, deels voor de toekomst. Ik wist dat ik van mijn ouders geen potje zou meekrijgen zoals anderen, dat ik het zelf zou moeten doen. Vandaar dat het zo’n verrassing was toen ik laatst van mijn mama een telefoontje kreeg. Wat ik ervan zou vinden als zij nog 10.000 euro zou bijpassen? Dat zij als alleenstaande poetshulp toch zo’n bedrag heeft kunnen opzijzetten, voor mij én mijn broer dan nog, betekende echt veel voor mij.

“De zoektocht zelf was slopend. Erg kieskeurig was ik nochtans niet: ik hoopte op minstens 70 vierkante meter met terras, liefst met wat karakter. Elke werkpauze zat ik mania­kaal te scrollen op Immoweb. In het begin had ik wat schroom om te bellen, zeker in het Frans, maar al snel besefte ik dat treuzelen op de Brusselse huizenmarkt geen optie is. Soms krijg je maar een tijd­slot van tien minuten, samen met anderen dan nog.

“Bovendien schonken makelaars vooral aandacht aan de geïnteresseerde veertigers en vijftigers, vaak in­ves­teer­ders. De kandidaten van onze leeftijd liepen er maar als kneusjes bij. Als je dan niet het lef hebt om er te staan en toch je vragen te stellen, ben je gewoon gesjareld.

“Uiteindelijk kocht ik een iets kleiner appartement met enkel een balkonnetje, maar dan wel pal op de Dansaertstraat. Binnenkort start ik met afbetalen. Ik heb alles heel grondig berekend, maar het zal vanaf dan voor mijn boodschappen toch de Lidl of de Aldi worden in plaats van de buurtwinkel. Sommigen zeggen dat ik beter had gewacht totdat ik iemand tegenkwam, of dat je als single nooit meer dan 700 euro per maand mag afbetalen. Maar zo heeft iedereen wel zijn mening. Al voel ik me soms nog een kleuter in het hele proces, ik ben blij dat ik deze keuze heb durven maken.”

Milan: ‘Als koper moet je nu de verkoper overtuigen’

“We zijn al meer dan een jaar actief op zoek”, zegt Milan. De concurrentie in Gent is moordend, met veel jonge gezinnen die in hetzelfde vijvertje vissen. Ons voordeel is wel dat wij geen kinderen zullen krijgen, en we onze pijlen dus ook op woningen met slechts één slaapkamer kunnen richten. Maar dan nog wordt er immens vaak overboden – staat een woning hier te koop voor 300.000 euro, dan weet je dat je er minstens 50.000 moet bijrekenen. En ze zijn weg in een vingerknip. Het laatste huis dat ik bezocht, werd verkocht aan iemand die nog niet eens de bovenverdieping had gezien.

“Makelaars hoeven echt geen moeite meer te doen. Integendeel: als koper moet je nu de verkoper overtuigen om voor jou te kiezen. Zo ontwerp ik telkens een moodboard en motivatiebrief, zodat ze zien dat ik er echt iets tofs van kan maken. Laatst leek dat goed aan te slaan, bij een zoon die het huis van zijn overleden moeder verkocht. Hij gaf zelf aan eerder te willen kiezen voor mensen bij wie hij een goed gevoel had dan voor het hoogste bedrag. Met het idee dat het ons eindelijk gelukt was, keerden we huiswaarts; we hadden zelfs al met de buren gesocialized. Tot we nadien op de website zagen dat er een hoger bod was aanvaard. Toen ik de makelaar contacteerde, werden we zonder veel uitleg afgepoeierd. Ze hadden duidelijk geld geroken, de rest is dan niet meer van tel.

“Zopas hebben wij wel het goede nieuws gekregen dat het huisje van mijn grootouders te koop komt. Omdat wij familie zijn, mogen we ons bod doen voor de openbare verkoop start. Maar zelfs dan kan er van alles mislopen. We moeten het er nog door krijgen bij de vrederechter, ook al is de hele familie akkoord. Bovendien is de waarde de afgelopen twee jaar met wel 30.000 euro gestegen, behoorlijk absurd gezien de vervallen staat.

“Nog een bijkomende zorg is het verkrijgen van een lening. Mijn eigen inbreng is al niet denderend, en door de coronacrisis was ik ook nog eens een jaar technisch werkloos. Een tijdje geleden heb ik dan beslist om zelfstandig fotograaf te worden, maar dat werkte net zomin in mijn voordeel. Bij mijn eigen bank werd ik zelfs linea recta afgewezen.

“Al die frustraties maken dat ik meermaals overwoog het op te geven, maar de drang om terug in mijn geboortestad te wonen is gewoon te groot. Huren zou voor mijn vriend dan weer een stap terug zijn, en zelfs die prijzen swingen de pan uit. Dus ploeteren we maar verder.”

Jozefien en partner: ‘Het was één grote mindfuck. Je bent maar beter egoïstisch’

“Aanvankelijk wilden wij een huis in Sint-Michiels, de Brugse wijk waarvan mijn vriend afkomstig is”, zegt Jozefien. “Maar waar de huizenmarkt daar sowieso al verhit was, gingen de prijzen na de eerste coronagolf helemaal door het dak. Soms leken die kijkdagen wel een fabriek: handen wassen, klinken poetsen, en hop daar staan de volgenden al. Tegelijk was het een psychologisch spelletje, want vaak lieten ze de bezoekmomenten bewust wat overlappen, zodat je de voorgangers nog een bod zag doen. Zo hebben wij onder druk eens een bod van 365.000 euro uitgebracht, terwijl ons plafond eigenlijk 350.000 was. Zonder succes, want achteraf werd dat huis met bijna 100.000 euro boven de vraagprijs verkocht.

“In het begin probeerden wij nog het jonge, naïeve koppeltje te spelen, in de hoop zo de verkopers te charmeren. Maar al snel leerden we dat je koudweg geld op tafel moet smijten, en liefst zo snel mogelijk. Eigenlijk is het één grote mindfuck, waar je maar beter zelf zo egoïstisch mogelijk in bent. Zelfs als dat betekent dat je de verkoper voor een voldongen feit moet stellen, bijvoorbeeld met een bod dat amper een paar uur geldig is. Wie daarin niet hard genoeg is, vangt sowieso bot.

“Tegelijk heeft corona in ons voordeel gespeeld. Toen huisbezoeken niet meer mochten, liet de makelaar ons als een van de enigen stiekem toch langskomen. Een godsgeschenk, want daardoor hebben wij dit huis gewoon tegen de vraagprijs kunnen kopen. Als het weer zo’n kijkdag was geworden, hadden wij nooit onze slag thuisgehaald.

“Het is weliswaar niet ons droomhuisje geworden in Sint-Michiels, deze buurt heeft wat de connotatie van een sociale woonwijk. Maar we hebben wel een goede deal gedaan, dus met wat geluk kunnen we later met een groter budget weer op zoek in Sint-Michiels. Bovendien zitten we nu financieel comfortabel. We betalen niet zoveel meer af dan we voorheen aan huur besteedden.

“Wel hebben we nog even ons hart vastgehouden voor de lening. De immotheker had laten uitschijnen dat het allemaal vlot zou verlopen, maar dan begon er een hele heisa met paperassen. Zo vroegen de banken plots een verklaring van ons bedrijf dat we onze job niet zouden verliezen, iets waar mijn baas zich niet toe wilde verbinden. Dat er door corona toen effectief ontslagen vielen op de vloer, heb ik maar wijselijk verzwegen. Gelukkig kwam het via mijn ouderlijke bank toch in orde.”