Ze leek de ware, tot die ene welgemikte opmerking: ‘Sms’end zetten we onze relatie voort, maar er was iets veranderd’

In Nieuw-Zeeland leerde Rex (39) een Argentijnse kennen, op een zwoele avond in de hottub. Stapelverliefd werd hij. Rex dacht dat hij de ware had gevonden, tot één welgemikte opmerking van haar hem weer met beide voetjes op de grond zette.

“Het was eind 2009, ik reisde door Australië en Nieuw-Zeeland. Ik was al een paar maanden onderweg en om bij te komen van een jachtige tocht langs verschillende drukke hostels had ik een plek geboekt op Waiheke Island, in de buurt van Auckland. Ik stapte na een korte boottocht in een van de busjes die toeristen en bewoners het hele eiland overbrengen en via een weg langs varens en wilde struiken bereikte ik een eenvoudig hostel.

“Iedereen deed er bij aankomst zijn schoenen uit en liep op blote voeten. De sfeer was anders dan in die typische Lonely Planet-achtige backpackers­plekken. Hier werd wel gedronken, maar alleen als je bijvoorbeeld in een diep gesprek raakte, had je kans om dronken te worden – dronkenschap was geen doel op zich. Die eerste avond raakte ik in de hottub in gesprek met een Argentijns meisje. Om bij Waiheke Island te komen, moet je een behoorlijke tocht maken, en ze was zichtbaar blij dat het gelukt was. Haar vakantie kon beginnen.

“Aan ons gesprek ging iets vooraf. Onmiddellijk toen ze in dat bad stapte, werd ik getroffen door haar: van het ene op het andere moment was ik extreem verliefd. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik werd geholpen en misschien bedrogen door de omstandigheden. De plek, die je alleen per bospad kon bereiken, had door de schoonheid en rust een effect van dagenlang mediteren. Vanaf het moment dat ik aankwam, voelde ik me totaal ontspannen, alsof er geen keuzes meer waren, geen afwegingen die gemaakt moesten worden, maar alles voor mij beslist werd. Ik hoefde me alleen nog te laten leiden door wat het lot voor me in petto had.”

Rode bikini

“Ze was vrij klein. Het leek of ze me aanraakte, maar dat kon helemaal niet, want ze zat met opgetrokken knieën tegenover me. Het was zelfs niet via een rimpeling van het water, het was iets anders, en toen ze even later opstond om zich af te drogen, bleef ik nog even verward achter. Het bad bood ruimte aan acht mensen, we hadden daar niet alleen met ons tweeën gezeten, het gesprek had niet alleen tussen ons beiden plaatsgevonden en toch was het alsof alles wat ze zei en deed helemaal alleen voor mij bedoeld was. Als ze sprak, nam haar mond een hoekige vorm aan die haar gezicht een bijzondere mimiek gaf.

“Diezelfde avond nog stopte ik een briefje in haar handen: of ze de volgende dag met me naar het strand wilde. Ik was 27 jaar, eigenlijk al aan de oude kant voor dit soort rugzak-tussenjaar-­toerisme. Thuis had ik misschien wat langer getwijfeld voor ik zoiets had voorgesteld aan iemand die ik niet kende, maar nu dacht ik: ik ken haar wel, waarom anders zou ik kunnen voelen wat ik voel?

“Kennen kan kennelijk ook iets zijn dat zich pardoes voltrekt, je kunt iemand leren kennen door er avondenlang mee op café te zitten, maar ook door er een kwartier mee in bad te zitten. Ze stemde toe en de volgende ochtend reden we langs wijngaarden en varens in een busje naar zee. Op het strand droeg ze een bonte rode bikini. Even legde ze haar hand op mijn rug, het voelde als een omhelzing. Het was er rustig genoeg zodat we ons niet belemmerd voelden en al snel waren we aan het kussen en vrijen.

“Dit is ze, dacht ik extatisch, dit is de ware. In andere relaties kauwde ik vaak eindeloos in mijn eentje op lastige kwesties, maar bij haar droeg ik niet langer een slot op mijn lippen. Het was alsof het gemak waarmee het eiland zijn schoonheid toonde en zij als Argentijnse haar emoties, van mij een ander mens had gemaakt, iemand die alles neemt zoals het is, en dus ook ­- en misschien wel voor het eerst – zichzelf. Ik genoot ervan hoe ze mijn naam verbasterde tot een Argentijns koosnaampje: Rexito.”

Stroef laagje

“Na een tijdje ging ze van het eiland terug naar Wellington, waar ze Spaanse les ging geven. En hoewel ik liever nog op Waiheke was gebleven, reisde ik haar achterna. Samen leefden we op een bedompte kamer van acht vierkante meter. Er hing permanent een geur van seks, vermengd met etensdampen en slaap. ’s Ochtends dronken we melkachtige koffie met dulce de leche, en ’s avonds aten we milanesa, een soort schnitzels. Ik vertrouwde erop dat dit de rituelen waren die ons verder zouden brengen en die we ons glimlachend zouden herinneren als we later oud waren. Gekleurd door de liefde smaakte alles beter. En ook al was Wellington een druilerige plek die deed denken aan mijn thuisland, ik liep iedere dag fluitend rond.

“Op een dag gaf een vriend een verkleedfeest op de ijsbaan. Ik trok een gekleurde legging aan en een strak shirt, aerodynamische kleren als een echte schaatser, maar zij werd boos en beweerde dat ik eruitzag als een vrouw. In de dagen erop werd alles plotseling sleetser. Ze begon haar broers en haar hondje in Argentinië te missen en haar emoties bleken bandeloos alle kanten op te kunnen gaan. Zelf wilde ik eigenlijk wel weer eens verder reizen, dus we spraken af dat ik naar Australië zou gaan en dat we elkaar daar zouden ontmoeten als zij genoeg geld had verdiend.

“Bellend en sms’end zetten we onze relatie voort, maar er was iets veranderd. Alles wat moeite­loos was geweest, leek bedekt met een stroef laagje, en om elkaar te bereiken moesten we eerst door dat laagje. Ik begreep er niks van. Hoe kon iets dat in alle ijlheid zo omhullend was geweest, ineens verdwijnen? Na een tijd bekende ze dat ze snel na mijn vertrek een jongen had leren kennen, een Engelsman. Dat was wat ik gevoeld had.

“Wat uniek en van ons tweeën was geweest, was verdund door de komst van een onbekende derde. Ik was des duivels over haar bedrog, maar verweet mezelf niet dat ik spaarzamer had moeten zijn met mijn vertrouwen. Nog steeds, vele jaren later, ­googel ik haar zo nu en dan. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes met wie ze het, zo schreef ze toen ik toch weer opnieuw contact zocht, heel druk heeft.”