Van coronawandelaar tot diehard hiker

De een trekt wekenlang met een tent de wildernis is, de ander is al blij met een rondje in de buurt. Maar één ding hebben al deze wandelfanaten met elkaar gemeen: ze zetten graag de ene voet voor de andere.

De langeafstandswandelaar

Naam: Arne Lannoo. Leeftijd: 31. Woonplaats: Oostende. Wandelt sinds: 2014. Afstand: 50 km per week; vier keer per jaar een trektocht van 250 tot 500 km. Motto: ‘Er bestaat niets fijner dan buiten zijn.’

Ergens tussen Chamonix en Zermatt sukkelt Arne Lannoo een col omhoog. Het is bloedheet, zijn knie zeurt van de pijn en de klim blijft maar duren. Het steekt, met andere woorden, behoorlijk tegen. Maar dan komt hij op een plateau en ziet hij hoe de Alpen zich rond hem ­uitstrekken.

“Het was muisstil en opeens besefte ik wat ik aan het doen was”, vertelt Arne. “Dat besef van ‘ik mag hier zijn’ veranderde de hele tocht. Ik realiseerde me dat de miniversie van mezelf dat geweldig cool zou gevonden hebben.”

Arne is inderdaad al bezeten van de bergen sinds z’n moeder hem als kind elk jaar meenam. Destijds ging het met de kabellift omhoog. “Maar toen al was ik nieuwsgierig naar ­hetgeen er achter de berghut lag.”

Als twintiger evolueerden Arnes ­uitjes in de Ardennen al snel naar serieuze trektochten in Schotland en de Vogezen, Scandinavië en IJsland, de Alpen en de Pyreneeën. Arne, die voor A.S.Adventure werkt, sliep er in een tentje en deed wekenlang niets anders dan de ene stap na de andere zetten, en dat gedurende honderden kilometers.

“Een grote filosofie zit daar niet achter”, zegt hij. “Ik ben gewoon graag buiten en hou van het ­simpele, primaire bestaan tijdens zo’n wandeling. Wat je eet en waar je slaapt, dat zijn de enige zorgen die je hebt. Tijd om na te denken heb je des te meer. Zo’n tocht doet me ­telkens beseffen dat ik content ben met hetgeen ik heb. Ik kom altijd gelukkiger thuis. Want wanneer je weken op walnoten, muesli en ­noedels overleeft, dan smaakt zelfs een pizza van de Aldi goddelijk.”

De gezondheidswandelaar

Naam: Ann Coryns. Leeftijd: 51. Woonplaats: Heuvelland. Wandelt sinds: 2007 dagelijks en begeleidt sinds 2018 tochten voor Effen Weg. Afstand: 25 km per week. Motto: ‘Wandelen geeft zuurstof voor lichaam en geest.’

In december 2000 kreeg Ann Coryns het verdict: chronischevermoeidheidssyndroom, ofwel CVS. De diagnose drukte een stevige stempel op haar leven en carrière in de ­welzijnszorg. “Met CVS recupereer je nooit”, zegt Ann. “Je batterij is nooit helemaal ­opgeladen, hoogstens 25 procent. Je gaat moe slapen en staat moe op. Het is een beestje dat zich in je lichaam nestelt en dat niet meer verlaat.”

Naast nooit aflatende vermoeidheid gaat CVS gepaard met klachten als spierpijn en concentratiestoornissen. ’s Avonds in de zetel krijgt Ann geen letter van haar boek gelezen. Gaandeweg ging ze het belang van ­bewegen inzien. In haar gemeente Heuvelland maakte ze tochtjes met haar hond. Toen ze over Effen Weg las, een vzw die wandelingen organiseert voor ­mensen met chronische pijn of ziekte, meldde ze zich meteen als vrijwilliger. Met de organisatie kunnen zulke mensen aan een aanvaardbaar tempo wandelen in groep. “We houden ­rekening met ieders mogelijkheden”, aldus Ann. Dat is bij een wandelclub of een natuurvereniging niet altijd het geval, meent ze. “Daar hink ik een eind achterop. En de drempel is te hoog om er iets van te zeggen, want je wil niet opvallen.”

Voor mensen met fysieke ongemakken zijn de activiteiten van Effen Weg een manier om buiten te komen en om zich onder de mensen te begeven. In Anns groep wandelt zelfs iemand op krukken mee.

“Het doet voor ons allemaal deugd om mee te kunnen, om de pijn even te vergeten. De ziekte blijft, maar zo’n groep geeft je de energie om door te stappen, om afstanden te wandelen waarvan je achteraf schrikt.”

Meer info op effenweg.be

De stadswandelaar

Naam: Tanguy Ottomer. Leeftijd: 39. Woonplaats: Antwerpen. Wandelt sinds: 2007 als stadsgids. Afstand: gemiddeld 50 km per week. Motto: ‘Door verloren te lopen, ontdek je de mooiste plekken.’

Weinig mensen die voor hun werk zoveel kilometers malen als Tanguy Ottomer. In normale tijden leidt hij als stadsgids drie keer per dag twee uur een groep door Antwerpen. En dat zes dagen per week. We zouden het hem ­vergeven, mocht hij daarnaast een andere hobby verkiezen. “Maar ik wandel ook in mijn vrije tijd ­ontzettend graag”, grijnst hij. “Ik geraak het niet beu. En als ik even genoeg heb van Antwerpen, ga ik naar een andere stad. Mechelen is al vakantie voor mij.”

Toch ontdekt Tanguy ook in zijn eigen stad nog geregeld iets nieuws. Met dank aan de dobermannpincher die hij driemaal daags uitlaat. “Soms vervloek ik die hond, maar tegelijk is het een godsgeschenk. Dan vertrek ik met het idee om een blokje om te ­gaan, blijkt het een mooie dag te zijn en wandel ik uiteindelijk twee uur door de stad. Met een hond ­wandel je sowieso trager. Terwijl hij een kakje doet, kijk ik in het rond. En ja, dan ontdek ik weleens een gevel die me nooit eerder opviel.”

In buitenlandse steden doet Tanguy niets liever dan dwalen. “In Barcelona of Parijs laat ik me gewillig door de stad leiden. Dan wandel ik tot ik iets leuks ­tegenkom – een fijne bar, een mooi gebouw – of vraag ik op straat tips. Vanuit de buik, niet de boekjes. Mensen schrikken daarvan, omdat ik tegen mijn eigen winkel spreek.”

Amsterdam en Parijs zijn Tanguys favoriete wandelsteden, al flaneert hij met evenveel plezier door Rio de Janeiro of New York. “Sommige locals zeggen dan: ‘zot, pak toch een metro’. Maar tien blocks te voet doen, en intussen naar boven kijken, dat is puur ­genieten.”

De coronawandelaar

Naam: Karen Van der Aa. Leeftijd: 40. Woonplaats: Schoten. Wandelt sinds: 2020. Afstand: 10 km per week. Motto: ‘Wandelen maakt mijn hoofd leeg en laadt me sociaal op.’

Lang had Karen Van der Aa, een onderneemster uit Schoten, een gloeiende hekel aan wandelen. “Ik vond het doodsaai”, verzucht ze. “Ik begreep echt niet waarom iemand een vrije dag zou ­opofferen om van de ene boom naar de andere te wandelen.”

Die aversie is een gevolg van haar kindertijd, toen Karens ouders – “schatten van mensen” – haar elk weekend meezeulden op dagtocht. “Als enig kind zag ik daar als een berg tegenop. Ik was creatief en energiek en wilde liever ravotten, knutselen of ­stripver­halen lezen.”

Tijdens de lockdown kwam Karens bruisend sociaal leven op een laag pitje te staan en tegen juli was ze de digitale borrels zo beu dat zelfs een ­wandeling haar een prima ­alternatief leek.

“Die eerste keer met vrienden beviel me zo hard dat het mijn hele idee over wandelen ­veranderde. In mijn enthousiasme ging ik zelf routes uitstippelen en wandelknooppunten opzoeken.”

Sindsdien trekt ze bijna elke zondag op pad, met een thermos koffie en een speculaasje voor onderweg in de rugzak. “Als je me dat een jaar geleden had verteld, had ik je voor zot verklaard.”

Vóór haar transformatie ­vervoegde Karen haar wandelgekke vrienden telkens pas na hun wandeling. Aan de toog of het haardvuur, voor een trappist of een pannenkoek. Nu is zij de enthousiasteling die kilometers turft op Strava. Het liefst wandelt ze langs het water, zoals aan de Scheldebochten in Bornem. Want, zo lacht ze, “van bomen en bossen ben ik nog altijd niet gek”.

De dieetwandelaar

Naam: Dennis Indeherberg. Leeftijd: 37. Woonplaats: Hasselt. Wandelt sinds: 2019. Afstand: 100 km per week. Motto: ‘Met wandelen kan ik me afsluiten wanneer de wereld weer eens gek doet.’

Zwemmen, fietsen, start-to-run: alles probeerde Dennis Indeherberg om zijn overtollig buikvet kwijt te spelen. Niets hield hij langer dan een half jaar vol. Tot hij in ­september 2019 met Pokémon Go begon. “Je vangt een beestje, wandelt verder en vangt opnieuw een beestje. En dat maal 100.000”, vertelt hij.

Het spel beloont spelers die in een week 25, 50 of 100 kilometer te voet afleggen. Dankzij die ­doelen geraakte Dennis verslingerd aan wandelen. “Eens op pad voel ik geen honger, dorst, koude of hitte. Het is een soort runner’s high. Op een goede dag stap ik tien ­kilometer voor ik er erg in heb.”

Nochtans interesseert Pokémon hem niet eens zo veel. Het spel is eerder een motivatie, een manier om regelmaat te behouden.

Zeker in tijden van pandemie wandelt Dennis er lustig op los. “Voordien leefde ik vooral online. In combinatie met slechte eet­gewoontes was dat de voornaamste oorzaak van mijn overgewicht. Maar toen iedereen tijdens de ­lockdown op het internet belandde, was dat voor mij een reden om daarvan weg te gaan.”

In de zomer klokte hij 15 kilometer per dag af. Dennis verkende onder meer alle uithoeken en natuurgebieden van Hasselt en omstreken. “Met Pokémon Go ­verdien je vooral ­punten op ­plekken waar je nooit eerder kwam. Zo verlaat je je ­comfortzone.”

Het resultaat van al die wandeldrift: min 25 kilo in anderhalf jaar. “Het maakt me trots dat mijn shirts ruimer zitten en dat ik op zoek moet naar nieuwe broeken”, zegt hij. “En op straat draaien vrouwen vaker hun hoofd.”