Tweede ‘Slow Horses’-seizoen raakt de diepste wortels van spionagefantasie

Wat een ongeziene haast heeft Apple TV+ om zijn Britse spionageserie Slow Horses op ons los te laten: nog maar in april debuteerde de eerste reeks, en nauwelijks acht maanden later landt de tweede al op de streamingdienst. Alles begint nog relatief rustig in de meest toxische werkomgeving uit het serielandschap. De ondergeschikten van spionagebaas Jackson Lamb (Gary Oldman) zitten zich weer steendood te vervelen. Hijzelf, een verlopen, aan de zuip geraakte loser, laat nog altijd met een sinister plezier zijn diepe verachting voor hen merken. Maar al snel komen ze toch weer een nieuw spionagespel op het spoor dat hun petje, hun salarisschaal en de verwachtingen die hun werkgever in hen heeft gesteld ver te boven gaat. Staatsveiligheidsorganisatie MI5 had hen ondergebracht achter een bureau in het bedompte, bouwvallige Londense Slough House als een soort strafbankje, nadat ze een carrièrebrekende miskleun hadden begaan. Maar toch beginnen ze weer écht spionagewerk te doen, die onverbeterlijke vlegels!

Dit seizoen komen ze een groep slapende Russische agenten op het spoor, die zich decennialang ongemerkt hadden ingebed in de Britse samenleving, en vanuit de duisternis hun ware werkgever van informatie bedienden. Ze blijken ook achter het verdachte overlijden van een van Lambs voormalige makkers te zitten, een voormalig Brits agent die vlak voor de val van de Berlijnse muur uit dienst ging, en wellicht een potentieel oud geheim uit die tijd bewaarde.

Zo’n sleeper agent is een motief dat we allang kennen uit tv-reeksen als The Americans, films als The Manchurian Candidate, of spionageromans als (het eveneens verfilmde) Eye of the Needle van Ken Follett. En – fuck it, die film is vijfendertig jaar oud – spionagethriller No Way Out (1987) eindigde met de verrassende revelatie dat Kevin Costners hoofdpersonage eigenlijk een in de Amerikaanse samenleving geïnfiltreerde Russische agent was. Het is, kortom, een welgekomen thema in spionagefictie. Omdat het er ook een is dat onmiddellijk tot de verbeelding van iedere kijker spreekt.

Het raakt namelijk de allerdiepste essentie van waarom we allemaal zo smullen van een stevig spionageverhaal: misschien schuilt er wel een spannendere, relevantere, gevaarlijkere wereld onder het oppervlak van de droefgeestige decors die ons dagelijkse leven bepalen. Als er, zoals in dit tweede seizoen van Slow Horses, een schaduwstrijd op leven en dood kan worden uitgevochten op een afgelegen vliegveldje in de Britse Cotswolds of op een bus in een Londense buitenwijk, kan hetzelfde zich evengoed in Zaffelare, Koningshooikt of Geetbets voltrekken. Zoiets kan alleen maar een troostende gedachte zijn.

Slow Horses, zes episodes, iedere week een nieuwe aflevering op Apple TV+.