Queer Gym: voor iedereen onder, op en naast de regenboog

De Queer Gym in Gent kwam er aan de vooravond van de lockdown, en is er lang niet alleen voor queers. ‘Ik wou een safe space creëren voor iedereen die zich niet honderd procent goed voelt in de reguliere, heteronormatieve fitnesswereld’, zegt zaakvoerder Boris Orlando.

In Queer Gym, gelegen in de Gentse Blekerijstraat, galmt Abba door de boxen. Drie mannen en drie vrouwen geven er het beste van zichzelf. Er hangen klimtouwen, er liggen krachtballen. Alles doet aan een gym denken, “maar,” verduidelijkt zaakvoerder Boris Orlando (39), “zonder het machisme en het heteronormatieve”.

Het getekende logo van zijn fitness maakt meteen komaf met die stereotypering: een roze gespierde arm, met op het eind ervan een van knalgele nepnagels voorziene hand die schijnbaar moeiteloos een acht kilo zware halter optilt. ‘Een gym waar je jezelf kan zijn’, kopt de tekst eronder.

Of daar überhaupt nood aan is? Orlando beschikt over een mannelijke uitstraling en een spiermassa om U tegen te zeggen. “En toch ben ik het beste bewijs dat er nood aan is aan een gym als deze,” begint hij. Jarenlang trainde hij in traditionele fitnessketens. Het wrong. “Die ketens zijn vaak nogal mannelijk en heteronormatief, men beoordeelt het lichaam er op een eerder negatieve manier. ‘Bijt door.’ ‘Wees niet zo soft.’ Daar had ik moeite mee. En ook al ben ik een gespierde cisman, ik liep soms tegen mijn limieten. Dan kreeg ik te maken met agressie omdat men een blik verkeerd begreep of - wie weet? - omdat ik er gewoon te gay uitzag of bewoog. Alleen al voor mezelf wou ik dit dus doen.”

‘Dit’ staat nu voor twee zalen in een industrieel pand, elk voorzien van - natuurlijk - een regenboogvlag. Een open fitness waar men op elk moment van de dag kan binnenstappen is het niet. “We zijn tijdens de week open van 9 tot 21 uur, maar geven enkel groepssessies voor maximum acht personen, of privésessies voor individuen of koppels.”

Ergens slingert een foldertje van een ‘Queer Gym’ in Rotterdam. “Die opende even na ons”, klinkt het fijntjes. “Wij waren de eerste in Europa.”

Toxisch

Orlando opende zijn zaak een week voor de eerste lockdown. Uit noodzaak organiseerde hij outdoorsessies. Zijn cliënteel bestaat intussen al lang niet meer uit enkel queers. Zo’n 70 procent is lgbtqia+, schat hij. Ook veel heterovrouwen vonden de weg. “Sinds kort hebben we evenveel vrouwen.” Eén lid is in transitie. “Hier moet men zich daar niet gestrest bij voelen.”

Zoveel is duidelijk: iedereen onder, naast en op de regenboog is welkom. Sevgi Gözel is een heterovrouw van 45. “In andere gyms werd ik altijd benaderd door mannen. Het voelde nooit als veilig, er waren bijbedoelingen. Dit voelt voor mij als een safe space. Ik zocht een gemeenschap waar iedereen elkaar kent, en niemand verwacht dat je iets of iemand moet zijn, buiten jezelf.”

Initieel kwam Alejandro Urbina (35), die zich als panseksueel identificeert en vooral de ochtendlessen volgt, naar Queer Gym omdat hij de “routineuze” aanpak in andere zaken beu was. “Ik ben dik en kon sommige oefeningen echt niet. Maar wat zei men dan? ‘Niet klagen, harder je best doen.’ Pff. Ik hou niet van die toxische masculiniteit. Men fitnesst er als beesten en verwacht van mij dat ik de skinny twink moet worden die ik niet wil zijn. Boris ziet er stoer uit, maar is de liefste mens in de zaal en past trainingen aan op wat je kan, niet op wat je moet kunnen. Kijk, ik hou van wetenschap, haat sport. Maar hier denk ik: misschien ben ik er toch niet zo slecht in.”

Onzichtbaar

Of er hier anders getraind wordt? Eigenlijk niet, klinkt het. Op die ene grote uitzondering na, die me onbewust meteen zelf de rug doet rechten. “Een van de eerste dingen die ik hier aanleer is postale correctie.” Orlando merkte immers op dat zowat al zijn leden zich ‘verstopten’. “Hun schouders staan naar voren, ze kijken naar beneden. Spierdysfuncties die vanuit een mentale ongemakkelijkheid alsmaar verergerden. Ik begrijp waarom. In risicovolle buurten probeer ik - nog steeds - geen oogcontact te maken. Meerdere malen ervoer ik homofobe agressie. Wat doe je dan? Je leert ‘onzichtbaar’ te lopen, je lijf past zich aan.”

Alejandro beaamt: “Ik keek altijd naar de grond. wou me zo kleiner maken.” Ook aan zijn postuur werd meteen gewerkt. “Dat hielp me zowel mentaal als fysiek.” Een grijns verschijnt. “Tegenwoordig vraagt men zelfs of ik fitness.”