Ook in de winter is Achill Island wondermooi, net als in ‘The Banshees of Inisherin’

Achill Island diende niet voor niets als filmlocatie voor The Banshees of Inisherin, nu te zien in de bioscoop en goed voor maar liefst drie Golden Globes en negen Oscarnominaties. Zelfs in de winter slaat de pracht van Ierlands grootste eiland je met verstomming.

Cloughmore, steile kliffen naast de Atlantische Oceaan

Golven slaan wild tegen de kliffen van donkerbruine kalksteen. De wind blaast de schuimvlokken omhoog, die net zo wit zijn als de wol van de zwartkoppige schapen, grazend in het gras boven de afgrond. “De acteurs Brendan Gleeson (Colm) en Colin Farrell (Pádraic) vielen hier ­bijna van de klif af”, vertelt Sheila Mangan, geboren op het eiland, en kenner van de film­locaties van The Banshees of Inisherin. “Ze waren behoorlijk bang.” Mangan zegt het lachend, maar het is duidelijk dat je hier niet met Moeder Natuur moet sollen. Ze wijst naar de parkeerplaats. Daar stond de kroeg waar de twee mannen hun Guinness dronken. JJ Devine’s Pub werd speciaal voor de film gebouwd – met een dak van riet, geïmporteerd uit Turkije, en een echte bar – en daarna meteen weer afgebroken; een belangrijke voorwaarde van de gemeenteraad, die de plek zo natuurlijk mogelijk wil houden. Iets verderop staat het beeld van de heilige Maria, dat ook in de film te zien is.

Protestantse St. Thomas’s Church aan de voet van de Slievemore

Vlak voor Slievemore, de op een na ­hoogste berg op Achill Island, staat St. Thomas’s Church. Een charmant kerkje, met muren van kalksteen, een schuin dak van leisteen, en nokpannen van klei. Hier vinden in de film de diensten plaats. Bijzonder, want het gaat om een protestantse kerk; de enige op het eiland. “Voor de film werd de kerk gevuld met standbeelden en biecht­stoelen, om er zogenaamd een katholieke kerk van te maken”, vertelt Mangan.

Hoe deze protestantse kerk in een katholieke regio terechtkwam? Dominee Edward Nangle bezocht Achill Island in 1831. Diep geraakt door de armoede begon hij vlak bij het dorp Dugort de Achill Mission Colony. Rond een plein liet hij scholen, een weeshuis en een ziekenhuis bouwen. Doordat hij Iers sprak, kon hij veel bewoners bekeren. Volgens Mangan trekt de tweewekelijkse dienst nu slechts nog een handjevol kerkgangers. Aan de andere kant van de berg bevindt zich Slievemore Deserted Village, een voormalig dorp met tientallen ruïnes van arbeidershuisjes.

Eerst naar Purteen Harbour, dan vissoep eten

Op een natte kade rusten stapels kreeftenkooien. Verderop ligt een bootje, ­eenzaam, met een bord ernaast: no parking. Een geel verkeersbord waarschuwt automobilisten om hier niet het water in te rijden. De ­haven Purteen Harbour ligt tussen de dorpen Keel en Dooagh, in het westen van het eiland. In de film is het hier een en al bedrijvigheid, met onder meer kruidenierswinkel O’Riordan, waar de verkoopster het wel en wee van de bewoners iets te veel in de gaten houdt.

Op een witgeschilderde loods vertellen informatieborden meer over de visserij op reuzenhaaien van 1947 tot 1975, inmiddels zijn die beschermd. De haaientraan werd onder meer gebruikt als olie voor de straatverlichting in Dublin, Cork en Belfast. Roeiers ­gebruikten een currach (een ­houten kano-achtige boot van zo’n 250 kilo) vanwege de extreme wendbaarheid. “Mijn familie heeft nog zo gevist”, vertelt Mangan. “Een zeer pittige klus.” Heerlijke chowder ­(romige vissoep) eet je 3,5 kilometer verderop bij Gielty’s Bar & Restaurant in Dooagh. Dit zou de meest westelijke kroeg van Europa zijn, met in ieder geval fijne muzieksessies.

Mist boven het spookachtige Corrymore Lake

Ingeklemd tussen rotsige bergen ligt Corrymore Lake, een meer dat voor het meeste drinkwater op het eiland zorgt. Daarom smaakt het kraanwater hier dus zo goed! De oevers zijn groen-bruinig door het gras en mos. In mistig weer voelt het hier wat spookachtig aan, en van deze sfeer maakt de film goed gebruik. Halverwege de berg bevond zich het huisje van Mrs. McCormick, dat net als JJ Devine’s Pub tijdelijk werd neergezet. “Maar ik had zo geloofd dat het daar al duizend jaar stond”, zegt Mangan. Ze wijst naar een witte steen in de verte. Daar stortte in 1950 een vliegtuig van de Royal Air Force neer. Er liggen nog altijd vier ­motoren van het wrak. Een paar jaar geleden schilderden familieleden van de omgekomen bemannings­leden de steen wit, als herkenningspunt. “Tijdens het filmen lichtte de steen telkens op in de zon.” De parkeerplaats is een goed beginpunt voor een wandeling naar Croaghaun, de meest westelijke en hoogste berg van Achill.

Paradijselijk strand aan Keem Bay

Het afgelegen Keem Beach scoort niet voor niets hoog op zoveel beste-strand-van-de-wereld-lijstjes. Het zand is wit, het water kleurt turquoise, de baai oogt paradijselijk groen. Je zou zomaar op een Caribisch eiland kunnen staan, maar het water is ijskoud. Locatiemanager Eoin Holohan liet in de krant Irish Independent weten dat hij langs de hele Ierse westkust op zoek is gegaan naar locaties die de sfeer van een eiland uitademden, “zonder zichtbare moderniteit, nog altijd untouched”. Keem Beach vond hij de meest idyllische. Het betonnen huisje is in de film de woonplek van de nukkige Colm. Pakweg vijftien jaar geleden kwam je amper iemand tegen op het strand, helaas is het nu drukker geworden. Dus, tip, kom aan het eind van de dag, als iedereen aan het avondeten zit. Wandel ook zeker naar Moytoge Head (de ruïne op de bergtop aan de zuidkant), voor een waanzinnig uitzicht over de baai en de kliffen van Croaghaun.