Noah Cyrus flanst melancholische plaat om u tegen te zeggen in elkaar na psychische problemen en verslavingen

Vader Billy Ray reeg de Amerikaanse countryhits aan elkaar en zus Miley groeide van Disney-kindster uit tot serieuze zangeres. Dat de Amerikaanse Noah Cyrus (22) zangeres zou worden, stond bijna in de sterren geschreven. ‘Ik schrijf helaas géén vrolijke liedjes, al klinken ze soms zo wel.’

Noah Cyrus had normaal haar grote entree in België moeten maken op Pukkelpop, maar de Amerikaanse moest dat optreden annuleren. “Door onvoorziene omstandigheden waar ik niets aan kon doen”, verklaarde ze. Het was nochtans het ideale podium geweest om haar debuutalbum The Hardest Part, dat enkele weken later zou uitkomen en waarvan nu een deluxeversie uit is, te promoten. Een gemiste kans ook voor de muziekliefhebbers om haar te ontdekken, want de plaat is een melancholisch missionstatement om u tegen te zeggen.

Net als haar zus Miley begon Noah haar carrière aanvankelijk als actrice – zo had ze een klein rolletje in Hannah Montana, de reeks die haar zus Miley roem bezorgde –, om zich vanaf 2016 te ontpoppen als zangeres en songwriter. Eerst deed ze dat via samenwerkingen met onder meer de intussen overleden XXXTentacion en haar ex-lief Lil Xan, om daarna drie gesmaakte ep’s uit te brengen.

Maar psychische problemen – ze kampte met een depressie en angstaanvallen – en verslavingen nekten Noah Cyrus bijna. Tijdens de eerste lockdown van 2020 gijzelde een hardnekkige Xanax-verslaving haar compleet. Haar verslavingsgevoeligheid en de verwoestende gevolgen daarvan lopen als een rode draad doorheen The Hardest Part. Zowel ‘Mr. Percocet’ – Percocet is een enorm zware pijnstiller – als ‘My Side of the Bed’ behandelen het thema van roesmiddelen. In het louterende ‘Noah (Stand Still)’ beschrijft ze hoe ze na een detoxperiode in het ouderlijke huis haar drugsdemonen kon temmen en uiteindelijk overwinnen.

“Mijn vader is mijn grote voorbeeld en klankbord”, blikt ze terug op die periode. “Ook al ben ik al lang niet meer zijn kleine meisje, toch kan ik altijd bij hem terecht. Op donkere momenten kan hij me als geen ander doen lachen, bijvoorbeeld door zijn hilarische dansmoves of geslaagde Elvis-imitaties.”

Nashville

Los van perikelen en problemen – “Ik schrijf helaas géén vrolijke liedjes, al klinken ze soms zo wel” – is The Hardest Part vooral opgevat als eerbetoon aan de grandes dames van de Amerikaanse country en bluegrass. ‘Every Beginning Ends’ evoceert moeiteloos het beste werk van Emmylou Harris, Judy Collins en June Carter. De vergelijking flatteert Cyrus.

“Het doet me plezier dat ook Belgische luisteraars die invloeden herkennen, want jullie groeien toch minder met een ‘Nashville sound’-affiniteit op. Het was alleszins mijn bedoeling om een ode te brengen aan de ontegensprekelijke invloed die eerdergenoemde grootheden op mij hebben gehad. Ook Bonnie Raitt, Dolly Parton en Linda Ronstadt zijn van onmeetbaar belang voor mijn muzikale opvoeding geweest”, aldus Cyrus.

“Maar mijn grootste voorbeeld blijft Loretta Lynn (hier vooral bekend van de biografische film ‘Coal Miner’s Daughter’ met Sissy Spacek, red.). In de gang van mijn huis hangt haar foto, want ik beschouw haar een beetje als mijn beschermengel. Wanneer ik haar portret passeer op weg naar een optreden, hoop ik steevast dat ik haar werk en reputatie eer kan aandoen.” Loretta Lynn overleed in oktober op 90-jarige leeftijd, en heeft The Hardest Part dus nog goedkeurend kunnen beluisteren. Door een speling van het toeval heette Cyrus’ grootmoeder ook Loretta. Die persoonlijke heldin wordt geëerd met ‘Loretta’s Song’ dat als tiende nummer de plaat afsluit.

De meeste nummers op het album schreef Noah Cyrus samen met de Noord-Ierse producer en songschrijver Mike Crossey en de Australische singer-songwriter PJ Harding. Beide heren tekenden ook present als producer. Crossey werkte eerder met stevige rockers als Arctic Monkeys en The Gaslight Anthem, Harding zingt fluisterliedjes onder het pseudoniem Thief. Op papier geen evidente combo met Cyrus, wiens oeuvre gestoeld is op een leest van americana en country.

“Ik ben een zanger, geen producer”, bekent Cyrus, “en ik voel absoluut niet de behoefte om mijn eigen songs te gaan producen. Werken met Mike en PJ was een geschenk: ze voelen perfect aan wat de muziek nodig heeft en hun ego staat het eindresultaat niet in de weg.”

Op The Hardest Part staan nu tien nummers, goed voor net iets meer dan een halfuur muziek. Met dergelijk beknopt album kan het toch haast niet anders dat haar kluis vol onafgewerkt materiaal zit? Cyrus lacht bij de gedachte. “Ik ben geen workaholic die 24 uur op 24, zeven dagen op zeven muziek in haar hoofd hoort. Een waanzinnig creatief brein is een vergiftigd geschenk, want genieën als Mozart, Prince of Labrinth ervaren nooit kalmte. Ik voel wel nog steeds rust en stilte.”

“Maar inderdaad, ik heb minstens vijf extra nummers voor deze plaat gecomponeerd die het daglicht heus wel waard zijn. Ik sluit niet uit dat ik ze op streamingdiensten of als download uitbreng, maar deze tien songs vertellen het verhaal dat ik vandaag wilde vertellen. Had ik mijn plaat binnen een halfjaar uitgebracht, stonden er misschien tien andere op. Ik heb nog veel nummers waaruit ik kan kiezen, en ik besef dat dat een weelde is.”