Netflix wil misschien gewoon dat je je ouders een keertje per maand bezoekt?

Beste lezer,

“Optimisme is misschien niet het juiste woord, omdat het wijst op naïviteit, en die is ongepast - maar als tegenpool van het pessimisme dat welig tiert, is het een bruikbare term”, schrijf Joël De Ceulaer dit weekend in een uitgebreid achtergrondverhaal over, welja, onze angst voor angst. Of waarom de doemprofeten ongelijk hebben.

Voor alle duidelijkheid: mijn collega ontkent niet dat er heel wat mensen zijn die zich momenteel angstig of neerslachtig voelen. Al is angst nog iets anders dan een angststoornis. Als ervaringsdeskundige weet hij bovendien hoe diep die gevoelens zich soms in de scheurtjes van ons bestaan kunnen nestelen. Zijn pleidooi dient mijns inziens dan ook vooral gelezen te worden als iemand die het doemdenken te lijf wil gaan met data. Geloven dat we voorbestemd zijn om psychisch ziek te worden omdat deze maatschappij ons massaal psychisch ziek maakt, kan wel eens werken als een psychologische self-fulfilling prophecy, waardoor we ons in ieder geval al niet minder neerslachtig of angstig zullen voelen.

Dit brengt me naadloos -of moet ik naaldloos schrijven? - bij de achtergrondanalyse van collega Jorn Lelong over needlespiking. Want wat weten we vandaag over het fenomeen dat in het voorjaar wekenlang het nieuws beheerste? Toxicologen hebben het nooit heel waarachtig geacht dat mensen daadwerkelijk op deze manier gedrogeerd geraakten op feestjes, kan u in de analyse lezen, maar dat wil evenwel niet zeggen dat de mensen die zich slachtoffer achtten van deze praktijken zich niet écht slecht konden voelen. De verklaring hiervoor dienen we in de sociale psychologie te zoeken, waar het fenomeen bekend staat als een “angstbesmetting” - die zowel op persoonlijk als op maatschappelijk niveau kan plaatsvinden.

Wie momenteel wel in de penarie lijkt te zitten is de tech industrie, waar de laatste maanden aan de lopende band jobs sneuvelen. Of, waar zoals bij Netflix, grootschalige veranderingen in de gebruikerservaring voorgeschoteld worden. De streamingdienst die nochtans adverteerde met de slagzin “watch anywhere, anytime” en gezinsformules aanbood waardoor ouders nog het abonnement voor hun op kot zittende jeugd konden betalen, koppels in lange-afstandsrelaties toch nog een gezamenlijk account konden hebben, heeft momenteel in Costa Rica een maatregel uitgerold die stelt dat alle apparaten van gebruikers eens per maand moeten inloggen op het wifinetwerk van de hoofdgebruiker en een video moeten starten om te kunnen blijven functioneren. Als apparaten consistent buiten het wifinetwerk van de hoofdgebruiker in gebruik zijn, wil Netflix dat ze een eigen account krijgen. Of zoals een Twitteraar opmerkt: Netflix wil misschien gewoon dat je je ouders een keertje per maand bezoekt?

Het zijn niet alleen techdiensten die hun gebruikers aan banden willen leggen, omgekeerd doet de beweging zich evenzeer voor. Heel wat ouders maken zich zorgen over wat hun kroost uitspookt op TikTok, sommigen overwegen zelfs een verbod, las ik in deze krant. Toen ik zelf een grootschalige analyse maakte over de app, ontkende ik niet dat TikTok gevaren met zich mee kan brengen, maar breek ik eveneens een lans voor de creativiteit en informatie die de app ook verspreidt - een mening waar ik vandaag nog steeds achter sta.

Gisteravond bijvoorbeeld, scrollde ik langs een video waar een meisje me wees op de verschillende rollen die gesprekspartners kunnen spelen. Gevers en nemers. Gevers denken dat een conversatie zich ontwikkelt als een serie van uitnodigingen, nemers denken dat het verloopt via een serie van verklaringen. Wanneer een gever een gever ontmoet of een nemer een nemer lopen de conversaties vlot, maar wanneer een gever met een nemer in gesprek gaat, kan dat wel eens frustrerend zijn. Gebruiker ‘Miriam’ baseerde zich hiervoor op de nieuwsbrief van Adam Mastroianni, die het heeft over “deurknoppen creëren in conversaties” en of u nu de video bekijkt of het artikel leest; het zal sowieso gespreksvoer opleveren dat constructiever is dan op café declameren dat alles naar de vaantjes is.

Tenslotte, in de categorie ‘artikels waar ik stikjaloers op ben omdat ik wou dat ik het had geschreven of het idee had gehad’ deze parel van Ianthe Sahadat in de Volkskrant, over hoe de eindeloze rabbit hole van het internet lokt en lokt.

Klik er vooral op door, en laat u verrassen door waar u belandt.

Prettig weekend,

Journaliste Katrin Swartenbroux

Elke twee weken de interessantste verhalen over leven in deze eeuw in uw mailbox? Schrijf u in voor de nieuwsbrief van journalist Katrin Swartenbroux.