Marco werd close met een jongere collega: ‘Ik begreep dat ik te ver was gegaan in mijn gevoelens’

Marco (40) is gelukkig getrouwd, maar mist de verwondering. Een dertien jaar jongere collega doet hem denken aan de jonge versie van zijn vrouw, toen alles nog intens en vol verwachting was. ‘Zacht smeulende gevoelens vlogen als vuurwerk de lucht in.’

“Toen ik vijftien jaar geleden verliefd werd op de vrouw met wie ik een paar jaar later zou gaan trouwen, was de lucht plotseling zwanger van verwachting en betekenis. Kleuren waren intenser, ervaringen waren ontdaan van toeval en onverschilligheid, en als ze me aankeek was het of ze alles wat ik altijd succesvol verborgen had gehouden met één blik doorzag. Ze was niet mijn eerste kennismaking met de liefde, maar wel de meest intense. Elk uur dat we samen doorbrachten ademde de zekerheid uit van een geweldige gedeelde toekomst. Wat ons allemaal te wachten stond, wisten we niet, wel dat de dagen, weken en jaren die komen gingen fantastisch zouden zijn, omdat we samen waren. In een park in Parijs heb ik haar op mijn knieën ten huwelijk gevraagd.

“Ik was het liefst met mijn koffers naar het stadhuis gegaan en daarna samen op wereldreis, maar zij wilde een groot feest, dus dat werd het. Nu, vijftien jaar later, hebben we drie kinderen en zijn we nog steeds zeer gelukkig. Maar de dagen worden allang niet meer gekenmerkt door die verwondering van die eerste tijd. Het gevoel aan de vooravond van een grote belofte te staan, heeft plaatsgemaakt voor tevredenheid. De tomeloze ongerichte energie waarmee we elkaar het hemd van het lijf vroegen, is veranderd in een kalm weten waarbij we aan een woord genoeg hebben. Het is goed zo, en toch, als er een tijdmachine zou bestaan zou ik me onmiddellijk laten transporteren naar 2007, het jaar waarin alles nog mogelijk was en we ons onaantastbaar waanden. Dat is mijn grootste verlangen, me weer even voelen als toen.

“En nu leerde ik een dertien jaar jongere collega kennen die mij in haar hele wezen aan mijn vrouw van toen doet denken. Ik ken haar al twee jaar, maar pas het laatste jaar werken we nauw samen en toen ze worstelde met de scheiding van haar ouders, werd ik als vanzelf die oudere collega bij wie ze haar hart kon luchten. Ik waarschuwde haar, want ze leek op de rand van een burn-out, ik herkende de symptomen, ik vertelde haar dat mijn vrouw hetzelfde had gehad. Met onmerkbaar kleine stapjes, via gesprekken in onze werkkamer die we deelden met vijf andere collega’s, bij het koffieapparaat en tijdens de lunch groeide de vertrouwelijkheid. Die vertrouwelijkheid zat hem niet eens in wát we tegen elkaar zeiden, maar in de betekenis die we allebei aan onze onderonsjes hechtten. Het gedeelde vertrouwen maakte onze werkrelatie exclusief, verheven bijna, boven het contact met onze andere collega’s.

“Soms gingen we in de lunchpauze naar buiten, dan wandelden we, of lunchten op een terras, en beetje bij beetje werd ze steeds openhartiger. Ze vertelde over de problemen met haar vriend die niet wilde trouwen en liever ook geen kinderen en die moeite had met complimenten geven. Ik merkte dat ze onder de indruk was van mij. Met mijn romantische huwelijksaanzoek, mijn goede huwelijk en mijn kinderen, mijn belangstelling voor anderen, werd ik het voorbeeld van hoe het ook kon. Maar ik wist ook dat ik voorzichtig moest zijn, want het was natuurlijk makkelijk scoren bij een jonge, getroebleerde vrouw van 29.

“Soms als we praatten bogen we ons voorover en raakten onze mouwen elkaar of onze handen, maar zolang we er geen aandacht aan besteedden, bestond het niet. Ze lachte schalks om ons leeftijdsverschil, alsof dat niet bestond. Een beetje zakelijk flirten, dat was het en ik dacht dat ik me dat makkelijk kon permitteren, want mijn thuissituatie was stabiel genoeg om mij niet zomaar het hoofd op hol te laten brengen. Maar toen haar vriend voor een paar maanden in het buitenland ging werken en zij na haar bezoek weer helemaal happy en verliefd terugkwam, voelde ik me plotseling een beetje jaloers, alsof ik een blauwtje had gelopen.

“Het duurde een dag of twee voor ik mijn teleurstelling kon thuisbrengen en ik begreep dat ik te ver was gegaan in mijn gevoelens. Ik besloot schoon schip te maken en mijn rol voortaan te beperken tot vriend en collega en om mijn voornemen kracht bij te zetten, nodigde ik haar deze zomer uit voor een lunch, vlak voor we allebei op vakantie zouden gaan. Ik koos een mooi terras in het bos, een tafeltje voor twee. Ik bekende dat ik – ‘gek hè?’ – kort ervoor door haar ontboezemingen iets voor haar was beginnen te voelen, dat ik bang was misschien wel in de richting van verliefdheid te glijden, dat ik me weer precies zo begon te voelen als vroeger, maar dat kon niet, want ik was gelukkig getrouwd en zij had net haar relatie weer opgepakt en daar was ik blij om, want dan konden wij samen weer gewoon collega’s en misschien ook vrienden zijn. Ik zei dat ik samen met haar een plan wilde bedenken waardoor haar vriend misschien toch wilde trouwen.

“Maar ik was nog niet uitgesproken of er veranderde iets tussen ons. Ze keek me met grote ogen aan. Had ik echt hetzelfde gevoeld als zij? Hoe was het mogelijk. Ze bekende dat ze mij al een tijd onophoudelijk met haar vriend vergeleek en steeds kwam ik er beter uit. Blikken van herkenning schoten heen en weer. De kracht van begrepen worden is kennelijk heel groot in de liefde en nu alles was uitgesproken vlogen zacht smeulende gevoelens als vuurwerk de lucht in. Ik hoorde mezelf zeggen dat ze me aan een jonge versie van mijn vrouw deed denken en toen ze me haar fiets gaf en zelf achterop sprong, voelde ik me als Rutger Hauer in Turks Fruit en dacht: stel je voor, als deze jonge collega eens mijn tijdmachine kon zijn. Bij het afscheid gaven we elkaar een snelle knuffel.

“Dit was drie maanden geleden. Mijn vrouw zei tijdens de vakantie: ‘Ik droomde dat je met die ene collega ging trouwen.’ Ik heb haar de ongevaarlijke versie verteld, de eerste fase, van de vertrouwensfiguur die ik was. Binnenkort komt mijn collega terug van vakantie en moeten we praten. Zo gaat dat dus, zo verandert collegialiteit sluipenderwijs in vriendschap, in de weg kwijt zijn, in bijna vreemdgaan. Ik overweeg een andere baan te gaan zoeken.”