John John stapt naar zijn jongere zus. Dan zegt hij de magische woorden: ‘Leer mij dat ook eens’

Bart Eeckhout is journalist en oud-hoofdredacteur bij De Morgen en papa van John John (13) en Missy (9).

Missy kreunt en zegt dat ze jullie niet wil zien aan de rand van het skateparcours, en zeker niet met zijn allen samen. Dat is haar lichtjes zeurende manier om te zeggen dat ze stilletjes hoopt dat jullie wel eens willen komen kijken naar haar. Dus daar staan jullie dan, met zijn drieën in een grote, oude fabriekshal met muren vol graffiti, stickers en prachtige posterfoto’s van skaters in Oeganda en Bangladesh.

Ze glimt, je dochter. Eindelijk kan ze tonen wat ze in haar mars heeft. Dat is toch al aardig wat. Als een pendule gaat ze heen en weer in een halfpipe. Telkens wanneer ze naar het hoogste punt reikt, buigt ze subtiel door de knieën om de snelheid aan te houden. Wat glijdt ze elegant door de ruimte. Het skatekuiken is een zwaan aan het worden.

Dan gebeurt er iets bijzonders. Haar broer, voor het eerst aanwezig, zet een voet op een rondslingerend skate­board. Hij wil zijn zus imiteren. Maar dat gaat zomaar niet. Zo vlot als zij over en weer gaat, zo wankel is zijn tred. Bovenaan op een kleine helling blijft hij stilstaan, aarzelt en stapt af. Toch maar niet. (Jij moet overigens niets zeggen, want jij glijdt zelf weg van zo’n plank, zelfs als ze stilstaat, maar dat is nu even het punt niet).

John John stapt naar zijn jongere zus. Dan zegt hij de magische woorden: “Leer mij dat ook eens”. En je kan je niet voorstellen dat Missy ooit gelukkiger was dan nu. “Heb je het gezien”, fluistert ze, als jullie naar huis keren. “Ik was beter dan John John. Thuis gaan we samen oefenen.”

Je geeft haar een verdiende knuffel, maar in stilte bewonder je je zoon op dit moment misschien nog meer. Altijd is hij de grootste en de sterkste, altijd mag hij wat meer. Je zou verwachten dat hij het skateboard zou wegkeilen, dat hij skaten ‘kapot stom’ zou vinden en ‘nu meteen’ naar huis zou willen. In werkelijkheid luistert hij rustig naar de tips en tricks van zijn zus. Dat is een grote stap voor een jongen van wie je je niet kan herinneren dat hij die drie jaar jongere zus ooit nog maar de geringste voorsprong bij Monopoly heeft gegund.

Het omgekeerde geldt ook. Ook zij heeft altijd geleefd in een wereld waarin hij altijd de grootste is, altijd de sterkste, altijd de snelste. Hij heeft een telefoon, zij niet. Breder wordt een kloof niet in een kinderhoofd. Dus probeer je dan maar eens haar geluk voor te stellen, nu ze thuis aan de voordeur die grote, sterke, snelle broer mag tonen hoe je opwipt bij het skaten.

Je houdt rekening met de weerbots. Ruzie uit frustratie, tranen van ontgoocheling. Het blijft merkwaardig stil. Binnen trekt John John zijn nieuwe jeans met wijde pijpen aan. Hij vraagt aan Missy: “Kijk eens, wat denk je? Cool?” Hij meent het nog ook.