‘Ik zal altijd een klein zwakje houden voor de zestienjarige die hij toen was’: Rosalie werd als tiener halsoverkop verliefd

Vier jaar geleden werd Rosalie (20) halsoverkop verliefd op een jongen uit haar school. ‘Ik voelde me opgetild, verbonden met een nieuwe wereld.’

‘Toen we een schooluitstapje naar Lille deden, zat ik in het vijfde middelbaar en hij een jaar lager. Ik kende hem niet en ontmoette hem toen we langs de beige gebouwen en fonteinen liepen waar kunst tentoongesteld stond. Hij was een beetje een skatertype. Op zijn losse broek droeg hij een rode trui. Zijn open en belangstellende manier van doen was aanstekelijk, het leek alsof door zijn nabijheid mijn beste kant werd belicht. We praatten een beetje, en toen we later in tweetallen de stad in werden gestuurd, liep ik met een vriendin toevallig precies door die straten waar hij met zijn vrienden was. In een winkelcentrum aan de rand van het centrum kwam achter ons een grote groep Chinezen de roltrap op zodat we gescheiden werden van de anderen. We grepen onze kans en de rest van de middag brachten we met zijn tweeën door.

“Terug bij de bussen gingen we op het grasveldje aan de parking liggen waar we elkaar onze littekens lieten zien. Hij had een scheve pols door een ongeluk en ik een scheve pink. Het gaf ons iets gezamenlijks waar we erg om moesten lachen. Toen ik even later een kleine demonstratie kickboksen gaf en hij het onhandig probeerde na te doen, lagen we dubbel. De hele terugweg hebben we gewhatsappt, ieder vanuit een andere bus. Ben je nu al verliefd, na één dag, smaalden mijn klasgenoten toen ik niet over hem raakte uitgepraat. Ja, dat kan kennelijk, zei ik. Het was zo vloeiend en moeiteloos tussen hem en mij, zo natuurlijk, het moest gewoon zo zijn. Ik voelde me opgetild, verbonden met een nieuwe wereld. De echte verliefdheid sloeg pas een dag later in.

“Het werd weekend en ik verplichtte mezelf om twee uur te wachten met het beantwoorden van zijn berichtjes, maar vanbinnen brandde het. Hij vroeg of ik de volgende dag meeging naar het poolcafé waar hij vaak met vrienden kwam. En ineens was het alsof ik, nu al, na nauwelijks een dag, iets te verliezen had. Er stagneerde iets in de soepelheid, in het onbekommerde. Alles wat zich tot dan toe had voorgedaan als een opeenvolging van het ene na het andere gelukkige toeval kwam hortend tot stiltand. Ik begon na te denken, over wat ik zou aantrekken bijvoorbeeld, over waar we het over zouden kunnen hebben. Ik koos een gekleurd streepjestruitje met een hartjesketting en een zwarte broek, een outfit die er schattig genoeg uitzag om niet de indruk te maken dat ik mijn best had gedaan. Maar het misselijke, boerende gevoel van de opgehoopte spanning bleef. Ik vind het nooit lastig me voor te stellen dat iemand me leuk vindt, in Lille had ik brutaal en zonder enige schroom grapjes gemaakt en hadden we elkaar intieme verhalen verteld. In Lille dacht ik: ik ga hem fixen, maar van die beslistheid was nu niks meer over. Hij had me geraakt.

Te veel, te snel

“‘Wat ben je stil’, zei hij. Hij stond achter me bij de pooltafel, hing met zijn hele lichaam over me heen en gaf aanwijzingen als in een filmscène die ik al honderd keer had gezien, maar mij nu toch de adem benam. Ik duwde mijn kont iets verder naar achteren tegen zijn buik. En even later, toen hij aan de andere kant van de tafel stond en ik over mijn keu naar de bal keek, zakte hij door zijn knieën en keek mij recht in mijn ogen. Ik wist niet wat ik moest antwoorden en zei uiteindelijk naar waarheid: ‘Ik ben een beetje verlegen.’ Mijn gezicht zat op slot, het was alsof de kleine spiertjes niet langer konden bewegen, en als ik ze zou bewegen zou er zomaar iets kunnen gebeuren waardoor ik hem kwijt zou raken. Ik kon niks bedenken om te zeggen, niks kon tippen aan wat hij zei. Een verkeerd woord, een verkeerd gebaar en ik zou alles verpesten.

“Na het café gingen we naar zijn huis, naar zijn kamer. We hadden het over eerste dates en ik zei dat ik eerste dates waar niet gekust werd een beetje mislukte dates vond. Hij bracht zijn gezicht heel dicht bij het mijne, en vroeg: ‘En, vind je dit spannend?’ Ik verkrampte, voelde mijn mond trekken en het hielp niet dat hij me daarna toch kuste. Achtenveertig uur na Lille was er iets veranderd. Het spontane en sociale leek vervaagd en plaats te hebben gemaakt voor iets met minder nuance. Zijn belangstelling voor mij had iets dierlijks gekregen. Niet in de zin van bruut of beestachtig, maar ons wederzijds begrip was weg.

“Zonder iets te zeggen deed hij zijn hoofd tussen mijn benen. Een tijdje keek hij alleen maar en ik begreep niet waarom. Andere jongens waren liefdevoller geweest en checkten steeds of ik wat ze deden nog wel fijn vond. Hij vroeg niks, hij deed alleen maar en ik volgde. We hadden orale seks, ik pijpte hem even. Maar het was niet wat ik had gehoopt, het was te snel, te gehaast, te veel alles op een avond. Ik had het fijn gevonden als hij met me naar huis was gefietst, maar hij moest slapen zei hij, het was al elf uur en hij zat immers een jaar lager. Huilend zat ik op de fiets, maar toen hij een dag later op school naar me toekwam en even over mijn haar streek, verdween dat rare gevoel. De volgende dag ging ik opnieuw met hem mee. Toen hij wilde penetreren, zei ik: ‘Dat werkt niet voor mij.’ Hij drong aan, maar het ging niet, precies zoals ik al had gezegd. En weer een dag later maakte hij het uit, wat het ook was tussen ons. Ik zit nog te veel met mijn ex in mijn hoofd, zei hij erbij, later misschien.

“Vijf maanden heeft die extreme verliefdheid nog geduurd. Iedere dag hoopte ik hem in de gang tegen te komen, want soms raakte hij me dan even aan. Ik fietste langs zijn huis en volgde op Snapchat waar hij uithing. Het was als een lange xtc-trip, zelfs het verdriet was fijn. Vier jaar later denk ik: hij was gewoon een lul. En toch, ik zal altijd een klein zwakje houden voor de zestienjarige die hij toen was.”