Ik ben tot veel bereid, zolang ik komende kerstavond maar bij mijn ouders aan de haard kan zitten

Weet u nog, kerst 2020? Die ene ‘kerst die anders zou zijn’? De kerst die we ‘zouden redden’ door coronaproof te vieren? Wat we toen allemaal van alternatieve feestelijkheden verzonnen. We doorkruisten het land om een driesterrendiner af te halen, dat we vervolgens thuis op ons mooiste servies serveerden. We leerden onze bomma zoomen, zodat we kerstdag op zijn minst virtueel met de familie konden vieren. Dat alleen al kostte tien jaar van ons leven. We brachten broers, zussen en ouders zelfgemaakte taart, zo deelden we toch al het dessert. Bij vrienden vierden we in de tuin, met glühwein rond de vuurkorf. En dan voor de avondklok met bevroren tenen en verbrande vingers terug naar huis.

Ja, we waren tot veel bereid. Ik bén tot veel bereid, zolang ik komende kerstavond maar bij mijn ouders aan de haard kan zitten. De schuiframen zullen openstaan om te luchten, ik zal thermisch ondergoed en twee paar wollen kousen dragen. Er zal niet gekust worden, niet eens stevig vastgepakt. Alles zullen we eraan doen om veilig, maar toch sfeervol te vieren. Maar ook ik heb mijn limieten. Want een kersttrui? Nee, daar wil ik zelfs niet dood in gevonden worden.