‘Er stonden onzichtbare muren tussen ons in’: Bram en Jonathan ‘Milow’ Vandenbroeck

De oudste werd net 40 en staat onder zijn artiestennaam Milow deze zomer op flink wat ­podia in heel Europa. De jongste is 37, was in een vorig ­leven wereldkampioen karate en is mede­oprichter van talentbureau Poolster. Bram en Jonathan Vandenbroeck, broers.

Jonathan

“Bram en ik, dat was moeilijk tijdens onze tienerjaren. Lange tijd hadden we zelfs nauwelijks contact met elkaar. Thuis waren we met vier, en als er ruzies waren, werd er vaak een as getrokken tussen mij en onze jongste broer, en Bram en onze oudste zus. Bram en ik zaten nochtans op dezelfde school, maar ook daar stonden er onzichtbare muren tussen ons in.

“Na het middelbaar ben ik een jaar op uitwisseling naar Californië getrokken, en toen had ik Bram geschreven: ‘Als ik terugkom, gaan wij beste vrienden worden.’ Bij mijn terugkomst hebben we samen een fuif georganiseerd, en dat was zonder overdrijven het beste feest van het jaar. Bram was toen 19, ik 21. Het leeftijdsverschil, dat tijdens onze kindertijd soms gigantisch had geleken, was plots verdwenen.

“Ondanks het feit dat we alle vier dezelfde opvoeding hebben gekregen, durven onze herinneringen aan onze jeugd weleens te verschillen. Maar wat vast­staat, is dat we thuis altijd veel vrijheid hebben gekregen. Zelfstandigheid, daar werd echt op gehamerd. Onze ouders hadden het naar mijn aanvoelen te druk om vaak bezig te zijn met wat er gevoelsmatig bij elk van ons speelde: onze gesprekken waren eerder feitelijk, niet altijd emotioneel. Veel energie ging naar de organisatorische regeling van hun vier kinderen, die allemaal hun hobby’s hadden.

“Toen ik 19 was, gingen onze ouders uiteen, compleet onverwacht. Zo’n breuk is ongelooflijk verwarrend, zeker op een moment waarop je toch vooral met je eigen ontwikkeling bezig bent. Acht jaar later stierf onze papa aan een hart­infarct. De periode tussen de scheiding en het overlijden van papa, die toen nog maar 53 was, was overweldigend. Al is de rest van de familie wel hechter geworden na zijn dood, en zijn we nu allemaal beter gewapend tegen wat het leven mogelijk in onze richting gooit.

“Een groot deel van de dadendrang die ons, en dan zeker de jongens in onze familie, parten speelt, komt volgens mij ook door de band die we met onze papa hadden. Het is een cliché: zonen die de aandacht en de liefde van hun afwezige vader proberen te winnen door te tonen dat ze iets kúnnen. En als opgroeiende man moet je op een bepaald moment die ongezonde patronen herkennen, en een onderscheid maken: van hier af aan ga ik mijn eigen weg. Ik denk dat we dat allemaal wel gedaan hebben, en dat we in tegenstelling tot hem een gezondere balans tussen werk en privé hebben ingebouwd.

“Bram en ik hebben ondertussen allebei twee jonge kinderen, en daar hebben we het natuurlijk regelmatig over met elkaar. Die balans tussen mijn werk- en familieleven juist krijgen, dat vind ik nog steeds de grootste uitdaging, maar ik ben erop gebrand om het te doen werken. Sinds Bram en ik allebei vader zijn, zijn we alleen maar meer naar elkaar toe gegroeid. Nu maar hopen dat onze kinderen later samen aan de Olympische Spelen meedoen, of samen een rockband opstarten.” (lacht)

Bram

“Toen Jonathan vertelde dat hij papa zou worden, viel iedereen uit de lucht. Hij had daar voordien nooit iets over laten vallen. Maar nu hij effectief vader is, klopt het wel. Jonathan is iemand die hard voor zijn muziek gaat, maar als hij thuis is, is hij er ook echt vollédig voor zijn gezin. Het vaderschap heeft nog duidelijker gemaakt waar zijn prioriteiten liggen, denk ik. Dat was bij mij ook zo.

“Zelf zijn wij vooral door onze moeder opgevoed; papa was altijd aan het werk en zagen we alleen op zondagochtend. Maar van onze moeder kregen we allemaal de ruimte om ons te ontplooien, en mochten we elke hobby doen die we wilden. Het enige credo was: ‘Als je iets doet, doe het dan goed.’ Dat heeft ons wel gevormd.

“Na de scheiding heeft papa nog geprobeerd om wat van die verloren tijd in te halen. Dat ging de laatste jaren ook behoorlijk goed, met de occasionele discussie. Enkele dagen voor zijn dood hebben we elkaar nog gezien, en hadden we weer zo’n woordenwisseling. Ik kan mezelf niet kwalijk nemen dat dat ons laatste contact was: zo wás onze relatie nu eenmaal.

“Jonathan is twee weken geleden 40 geworden, en dat hebben we samen gevierd. Een luxe: Jonathan woont normaal de helft van het jaar in Los Angeles, maar door de coronacrisis is hij weer voltijds in Leuven. Sindsdien zien we elkaar meestal wekelijks, maar ook als hij in Los Angeles verblijft, probeer ik hem regelmatig te bezoeken.

“Als kind was ons contact lang niet zo intens: ­Jonathan zat vooral op zijn kamer muziek te maken, en ik was mezelf ook volop aan het zoeken. Naar mijn aanvoelen is dat veranderd toen ik terugkwam van mijn uitwisselingsreis naar Noorwegen, na het middelbaar. Ik herinner me dat ik naar huis kwam om de laatste dag van Rock Werchter mee te pikken, en dat Jonathan en ik die nacht samen naar huis zijn gewandeld, een bedevaart van anderhalf uur. (lacht) Dat was de eerste keer dat ik langer dan een half uur met ­Jonathan gepraat heb, en sindsdien zijn we altijd close ­gebleven.

“Toen het later hard begon te gaan met Jonathan zijn muziek, zat ik ongeveer gelijktijdig op het toppunt van mijn kunnen in de karate­wereld. Mijn allerlaatste wedstrijd was het Europees kampioenschap in Zwitserland, en Jonathan was op dat moment toevallig in Zürich voor een optreden. Tijdens die laatste wedstrijd zat mijn broer dus op de tribune, wat wel aantoont hoe ondersteunend we zijn voor elkaars carrière. Omgekeerd is dat trouwens ook het geval: ik heb de muziek van Jonathan altijd gevolgd, en ik ga toch zeker één keer per tournee naar een van zijn concerten. Dat vind ik belangrijk.”

Milow staat op 13/8 op Summer Nights Fever in Lessines en op 2/9 op La Fête in Veurne.