Binnenkijken in een verplaatsbaar ‘bouwpakkethuis’

Alternatieve woonvormen, ze zijn Mieke en Thomas niet vreemd. Vier jaar lang konden ze antikraak wonen. Nu hebben ze zich gesetteld in een voormalig containerpark, in een mobiel huis dat je uit elkaar kan halen alsof het een Ikea-kast is. “We wilden eigenlijk altijd al een eigen huis,” vertellen Thomas en Mieke, “maar toen ons verblijf in de antikraakwoning ten einde liep, stonden we ­beiden nog maar net aan de start van onze ­carrière. We hadden absoluut nog niet de ­middelen om vast te hangen aan een lening van pakweg 25 jaar.”

Of toch niet voor een huis in de traditionele zin van het woord. “We vroegen ons af wat de kosten zou kunnen drukken en dat is: zelf ­bouwen, en dat op een plek die op het eerste gezicht niet zo aantrekkelijk lijkt”, legt Thomas uit. “Het terrein van de voormalige vuilnisbelt in Den Bosch lag er al enige tijd verloren bij. De stad was er net begonnen met het opzetten van een project voor experimentele woningen. Eerst bedoeld als een soort van expo over kleine, lichte woonhuisjes, gebouwd door verschillende mensen en bedrijven. Wij zijn toen met de stad gaan praten. Want waarom wel een huisje laten bouwen en ons er niet in laten wonen? Dan is het toch niet écht een experiment?”

Ze waren de eersten die er hun huisje bouwden, oorspronkelijk voor een half jaar. Door het grote succes van het project werd het verblijf verlengd tot vijf jaar of wellicht nog langer, tot de site een nieuwe bestemming krijgt.

Mieke: “We kochten van de stad een zogenaamde ‘schottenkeet’, waarvan de wanden bestaan uit losse houten schotten. Het werkt een beetje zoals een strand­cabine. Dit huis heeft nog dienstgedaan als tijdelijk kantoor op een werf. In twee weken tijd kunnen we het afbreken, verplaatsen, weer opbouwen en inrichten. Dat concept schrikt misschien veel mensen af. Ook onze eigen moeders moesten heel erg wennen aan het idee. Maar toch ­hebben we een draagvlak kunnen creëren voor dit project, dat zich nu ontwikkeld heeft tot een minidorpje.”

Hun stek is nu 60 vierkante meter groot, maar voorzien van meer dan genoeg luxe. Thomas: “Het is geen tiny house zoals enkele van onze buren. Voor ons is het niet realistisch om daar met twee permanent in te wonen. Maar we moesten slim omgaan met de beperkte oppervlakte. Zo ligt de slaap­kamer op een mezzanine die ons toch nog zo’n tien vierkante meter extra biedt.”

Om het meer als een thuis en minder als een werfkantoor te laten voelen, gingen Thomas en Mieke aan de slag met liters verf en tweedehandsmaterialen. Mieke: “Ik weet niet of wij ooit afscheid van dit huis zouden kunnen nemen. In ieder hoekje hebben we zo veel liefde gestoken en het geeft ons enorm veel – ook financiële – vrijheid. Maar uiteraard veranderen je noden en levensstijl naarmate je ouder wordt. Het zou ook enorm fijn zijn om dit huis binnen een aantal jaren door te geven aan een volgende generatie.”