Binnenkijken in een Brugs designpaleis: ‘Mijn interieur is het resultaat van jarenlang verzamelen’

Ontwerpster Frieda Degeyter zag zich al gesetteld in modestad Antwerpen, maar het lot bracht haar 25 jaar geleden toch terug thuis, in Brugge. Samen met haar man Vincent transformeerde ze een ruime loft in een voormalige blikslagerij tot een vintage paradijs vol Scandinavisch design en eigen ontwerpen.

Een oase van rust, licht en ruimte op een boogscheut van het toeristische hart van Brugge. Na 25 jaar zijn modeontwerpster Frieda Degeyter en haar man Vincent Plasschaert nog altijd even verliefd op hun loft in een voormalige blikslagerij. “We noemen het ons eilandje midden in de stad”, zegt Frieda. “De hoge dakramen zijn op het noorden georiënteerd zodat het binnen nooit te warm wordt. Hier heb ik volop licht en ademruimte, ik wil me niet opgesloten voelen.”

En zeggen dat hun thuisbasis in Brugge eigenlijk een plan B was. Nadat Frieda in 1993 aan de Antwerpse Modeacademie was afgestudeerd, begon de zoektocht naar een eigen plek. Frieda: “Ik wilde het liefst in de modescene blijven hangen. De artistieke vibe was zo inspirerend en al mijn vrienden woonden daar. De loftgekte kwam toen net overgewaaid uit Amerika, maar in die tijd zagen we in Antwerpen vooral donkere panden in troosteloze buurten. Op een dag kwam Vincent met een interessant project in Brugge, dat hij via via had gevonden. De voormalige blikfabriek werd opgesplitst in woonunits die per dakpartij verkocht werden. We konden drie dakpunten kopen en hadden er zelfs een tuin bij, en dat voor een fractie van de Antwerpse vastgoedprijs.”

Frieda en Vincent wilden absoluut de industriële ziel van het gebouw behouden. De dakconstructie met de metalen steunbalken werd opgeschuurd en geschilderd, de gigantische dampkap boven het kookeiland werd uit de fabriek gerecupereerd en de twee grote nissen in de muur bij de zithoek waren vroeger toegangspoorten tot de fabriek. Om in de open ruimte toch een gevoel van privacy te creëren, werden de badkamer en de slaapkamers vooraan ondergebracht in een afgesloten gedeelte.

Voor de inrichting van de loft kreeg Frieda van haar man carte blanche. “Hij weet dat ik mijn ding moet kunnen doen en vertrouwt volledig op mijn smaak. Als ik iets in mijn hoofd heb, moet het ook zo gebeuren. Vorig jaar hebben we alles opnieuw laten schilderen. Ik had het idee om van de zithoek een soort van optische zitkuil te maken, met kleurvlakken die van de vloer doorlopen tot halverwege de muur. Alleen waren de schilders bang dat de verf op de betonnen gietvloer niet zou houden. Daarom besloten we de wanden te bekleden met vasttapijt. Ik ben wel van fan van die seventies-uitstraling. Als we ’s avonds de lage verlichting aansteken, zitten we precies in een hotellobby.”

Arthur Degeyter

Haar interieur lijkt wel uit een designcatalogus geknipt, met iconische klassiekers van Le Corbusier tot Saarinen, maar Frieda wil vooral niet uitpakken met haar collectie. Ze verzamelde al vintage design voor het Instagramproof en onbetaalbaar werd. Als dochter van de Brugse architect

Arthur Degeyter, die in de vroege jaren 50 door de Scandinavische en de Japanse stijl beïnvloed werd, groeide Frieda op tussen de meubels van Aalto, Eames en Jacobsen. “Ik kreeg de liefde voor esthetiek van thuis mee. Mijn bewondering voor meubels uit die tijd groeit zelfs nog met de jaren. Maar ik heb moeite met de statuswaarde die tegenwoordig aan vintage design gekoppeld wordt”, zucht ze. “Mijn meubels zijn het resultaat van jarenlang verzamelen en gaan al een heel leven mee. Alles wat hier staat, heb ik tweedehands gekocht of gekregen, zoals het bureau dat mijn moeder voor mijn vader heeft ontworpen. De originele Tulip-eettafel met de zes bijbehorende stoelen van KnollStudio heb ik jaren geleden voor 24.000 Belgische frank, zo’n 600 euro, gekocht. De buffetkast in de zithoek is geïnspireerd op de ontwerpen van Knoll en lieten we op maat maken.”

Clashen met kitsch

Als compensatie voor alle schoonheid die haar omringt, mag haar interieur ook wel clashen, vindt Frieda: “Ik ben niet vies van een beetje kitsch en dweep met een soort van lelijkheid als tegenreactie op de perfectie. Ik hou ervan om meubels te combineren die niet bij elkaar passen of objecten uit hun context te halen. Elk interieur heeft een eyecatcher nodig. Kijk maar naar mijn zelfgemaakte pruiklamp die een prominente plaats in de zithoek kreeg. Hij is zo lelijk dat hij vanzelf weer mooi wordt. Maar het gefilterde licht is wel supergezellig.” (lacht) Verder heeft Frieda ook een zwak voor reissouvenirs en bijzondere vondsten die ze van overal meebrengt. De uitgebreide collectie keramiek omvat zowel traditioneel aardwerk van lokale makers als keramiek van haar zus Barbara Degeyter, Ann Rikkers en Wouter Hoste.

Als ontwerpster hekelt Frieda de vergankelijkheid van de mode en de bijbehorende wegwerpcultuur. “­Vluchtige trends zijn niet aan mij besteed. Ik vind het onbegrijpelijk dat iets zomaar uit de mode kan zijn. Alles moet alsmaar sneller voortuigaan om de boel te laten draaien. Ik ben bewust uit die race gestapt en heb mijn creatieve vrijheid terug.” Frieda Degeyter ontwerpt enkel nog kleinschalige modecollecties in opdracht en sinds kort maakt ze ook handgetufte kussens, poefs en experimentele designstukken op bestelling. In de toekomst komen er nog exclusieve lampen en wandtapijten bij. Frieda: “Tuften is voor mij als aquarelschilderen met wol. Ik kan eindeloos met kleuren en texturen experimenteren. Ik vind het ook tof om langere rafels en fluo accenten in mijn creaties te verwerken. Soms ga ik zo hard op in mijn werk dat ik alle besef van tijd verlies. Ik heb eens drie dagen aan een stuk getuft, met een schouderblessure tot gevolg. Maar ik doe het gewoon te graag. Mijn hoofd staat nooit stil. Het ene ontwerp is nog niet afgewerkt of het jeukt al om aan het volgende te beginnen. Elk stuk is uniek en ontstaat organisch. Vraag mij dus niet om twee keer hetzelfde maken.”