Afgerond staat netjes

“Bij onze eerste moest ik mijn bureau ­opgeven, bij de twee daaropvolgende kinderen werd het gebrek aan ruimte echt problematisch”, vertelt Gerrit. “De zoektocht naar een grotere woning verliep echter moeizaam. We wilden graag in dezelfde regio blijven, maar de grotere woningen zijn hier ­voornamelijk villa’s uit de jaren 60 die helemaal niet meer voldoen aan de hedendaagse woon­eisen. Anderzijds zijn de bouwgronden hier duur en schaars. Na anderhalf jaar zoeken vonden we eindelijk een ­perceel. Er stond nog wel een oud huis op dat gesloopt moest worden, maar gelukkig kwam het ook met genoeg grond om iets nieuws te bouwen. En dat hoefde voor ons geen alledaags stulpje te zijn.”

Geen klassieke familiewoning met drie woonlagen, daar waren Gerrit en Nathalie al snel van overtuigd. Maar dat het een ovaalvormige woning zou worden, zagen ze oorspronkelijk helemaal niet ­zitten. “We waren heel erg fan van het werk van DMOA, alleen de gebogen muren die ze al in ­verschillende projecten toegepast hadden, waren minder ons ding.” (lacht)

“Na een zestal plannen met traditionele, rechte ­bouwvolumes, hebben we het bureau uiteindelijk carte ­blanche gegeven”, zegt Gerrit. “Gek genoeg bleek dit ontwerp meteen raak. Misschien hadden we tijd nodig om aan het idee van de ronde vormen te wennen, of moesten we gewoon een aantal keer met onze eigen ogen zien dat een huis met rechte muren niet per se beter is. Hoe dan ook, het gevoel zat gewoon helemaal juist.”

Het werd een architecturaal hoogstandje dat er tussen alle typisch Vlaamse huizen in de buurt torenhoog uitspringt. Niet letterlijk, want voor passanten is er vanaf de straat juist weinig te zien van de donutvormige woning. Gerrit: “De verdieping met de inkom, slaap- en badkamers bevindt zich onder de grond, op kelderniveau. De patio waarrond de kamers liggen, zorgt ervoor dat er genoeg licht naar binnen valt en dat je haast in elke kamer zicht hebt op groen. De keuken en ­leefruimte werden gebouwd op het niveau van de tuin. En ook hier zorgen de grote ramen voor een ­constante verbondenheid met buiten.”

Tussen de aankoop van de grond en de verhuis ­verstreken maar liefst vijf jaar. Veel meubels uit hun vorig huis namen ze alleszins niet mee. “Enkel onze bedden. De nieuwe ­kasten zijn ingebouwd, net als de zetel die geïntegreerd is in een ­zitput.”

Het moest een strak interieur worden, zonder al te veel tierlantijnen, maar ook zonder aan warmte en ­persoonlijkheid in te boeten. Materialen als koel beton worden afgewisseld met warm hout, witte muren ­worden doorbroken door kleur­accenten. In de kinder­kamers werden die kleuren gekozen door de kinderen zelf. Voor de badkamer ­stelden de architecten gele tegels en blauwe muren voor.

Gerrit: “Mensen ­vinden een ovaalvormig huis ­misschien gedurfd, maar voor ons was vooral deze ­kleurencombinatie een grote stap. (lacht) Wij waren ­aanvankelijk geneigd om voor de veilige optie van ­gebroken wit te gaan.”

Her en der wat kleur in huis brengen, was niet het enige goede idee van DMOA waarmee ze Gerrit en Nathalie konden verleiden. “Het stuk overdekt terras was ook een ­voorstel van hen”, besluit Gerrit. “De dagen waarop je in België buiten kan ­zitten, zijn toch eerder beperkt. Door de beschutting ­kunnen we zelfs als het miezert of bij een frisse herfstdag van de tuin genieten.”

dmoa.be